dinsdag 7 januari 2014

Vriend



“Hoe laat denkt u dat ik thuis ben?” Ik kijk op mijn tomtom en noem een tijd. “O fijn, dan hoop ik dat de thuiszorg vroeg is, dan kan ik nog in bad voordat mijn vriend op bezoek komt.”
Ze kijkt me ondeugend aan. “Ja, ik heb zojuist op de verjaardag van mijn nichtje ook gezegd ‘Jongens, tante Mien heeft een verrassing, tante Mien heeft een vriend!’ Nou, dat vonden ze al heel wat, maar toen ze het verhaal hoorden, sloeg iedereen achterover.”

De intro, ik herken het. Zo beginnen bijna alle taxiklanten met hun verhaal. Een introotje met een teaser, als ik dan hap weten ze dat ze het hele verhaal mogen vertellen. Ik kan natuurlijk ook niet reageren, of een losse opmerking over het weer maken. Dan is de boodschap duidelijk en de sfeer verziekt. Maar dat wil ik niet, ik zoek gezelligheid en een verhaal. Net zo goed als dat de klant wil vertellen, wil ik luisteren, dus kom maar op met die handel!
Ik hum maar eens instemmend en ja hoor, dat is voldoende voor een vervolg.

“Ik ben al jaren weduwe en, nou ja, je ziet het wel aan mij, ik mankeer van alles. Niet in de laatste plaats omdat ik 150 kilo weeg en hart- en ademhalingsproblemen heb. En daar komt dan nog van alles aan wisselende klachten bij. Daarom houd ik er ook een heel arsenaal aan thuiszorgmensen op na. Op den duur bouw je daar een band mee op en dan wordt het steeds persoonlijker. Dan hoor je ook wel eens privédingen van die mensen. En nou is er één zuster waar ik het heel goed mee kan vinden. Die is 50, gescheiden en op zoek naar een man. En ik zou ook wel weer eens een lekkere vent willen hebben, ik ben al lang genoeg alleen. Als grapje hebben we toen afgesproken dat zij een man voor mij zoekt en ik een voor haar. Dus op een zondag lag zo’n huis-aan-huiskrantje op de mat, ik dacht ‘weet je wat, ik ga eens kijken’. Staat er een contactadvertentie in van een gescheiden man van 52, precies wat die wijkzuster zocht. Maar ja, zij was met vakantie en tegen de tijd dat ze terug zou komen, was die man natuurlijk al voorzien. Dus ik heb hem gebeld en meteen open kaart gespeeld. Ik vertelde dat ik voor de zuster van de thuiszorg iemand zocht en ook waarom ik dat deed. Weet je, hij lachte zich een breuk, zoals ik het allemaal aan het regelen was. Nou goed, dat werd een ontzettend gezellig gesprek, we hebben wel twee uur zitten kletsen. Op het laatst wilde ik nog wat gegevens om aan de zuster door te geven, toen zei die man: ‘Laat maar zitten, ik wil haar niet, ik wil jou. Jij bent zó gezellig en jij hebt de lach aan je kont. Dát zoek ik.’ Wilt u geloven chauffeur, dat ik van verbazing van mijn stoel viel? Echt! Maar goed, uiteindelijk hebben we afgesproken dat hij een keer bij mij koffie kwam drinken.
Een paar dagen later stopt er een auto op mijn oprit en daar stapt een man uit. Maar ik had helemaal niet in de gaten dat hij dat was, dus ik ging al naar buiten om hem van die oprit te jagen, want er zou  zo bezoek voor mij komen. Bleek dat hij dat was! En het was me toch een snoepgoedje! O meid, o meid, dat geloof je zelf niet.
Enfin, dat is nou vijf maanden geleden. In het begin was ik heel voorzichtig, want wat moet zo’n stuk van 52 nou met een hulpbehoevende vrouw van 74? Maar intussen ken ik zijn hele familie en vriendenkring en mijn kinderen kunnen het ook heel goed met hem vinden. Naarmate we elkaar beter kennen, merk ik gewoon dat er echt geen dubbele bodem onder zit en hij echt voor de sfeer, de gezelligheid en de lach gaat. Meer valt er bij mij ook niet te halen en dat weet hij. Tja, en ik ga voor het lekkere snoepgoed. Wat dat betreft hebben we elkaar dus echt wel gevonden.”

september 2013

1 opmerking: