Bruiloft

De laatste maandag van het jaar en mijn eerste werkdag deze winter dat er sneeuw ligt. Het is sneeuw van zaterdag: al twee keer half gedooid, in sporen gereden en weer in chaotische bulten opgevroren. Mijn auto staat op de parkeerplaats vast tussen twee spekgladde ijsheuveltjes. Voordat drie collega's me daaruit hebben geduwd, loop ik al een kwartier achter op het schema. Een dag die zo begint brengt meestal meer problemen.

Terwijl ik met moeite de taxi op de gladde weg houd, verschijnt een hele rits passagiers in de terminal. Vanuit west, oost en zuid willen drie mensen naar het gemeentehuis, verder wil één passagier vanuit het centrum naar oost en wachten er in noord-west twee passagiers op een taxi naar het ziekenhuis in Nijmegen. Ik zie het maar half, let alleen op de adressen. Om meer te zien moet ik teveel doorscrollen en dat gaat lastig als ik echt twee handen aan het stuur nodig heb. 

Eerst west naar het centrum, dan centrum naar oost, de volgende in oost instappen en via zuid naar centrum terug. Vervolgens door naar noord-west en dan naar Nijmegen, zo stippel ik in mijn hoofd de route uit. Moet kunnen, alleen vraag ik me af of die laatste passagiers wel op tijd in het ziekenhuis aan zullen komen. Nu het zo glad is moet ik soms bijna stapvoets rijden. 

De mevrouw in west is een bekende, bijna dagelijks maakt ze gebruik van de deeltaxi. "Goedemorgen mevrouw Jacobs, wat ziet u er mooi uit." Want met haar zwarte pantalon en vest en haar goud-met-zwarte blouse lijkt mevrouw onderweg naar een kerstdiner. "Dat moet wel, mijn dochter gaat trouwen. Die belde al dat ze haar nog niet hebben opgehaald." Terwijl ik haar feliciteer scroll ik door de terminal. Inderdaad, het adres in oost is van haar dochter. En het andere adres, in zuid, is van haar ex-echtgenoot. "Klopt, die gaat met mij mee, en uw ex-man ook. Zal ik u dan nog maar niet naar het gemeentehuis brengen en eerst doorrijden naar uw dochter? Dat spaart tijd. Maar dan moet ik onderweg wel iemand oppikken die nog naar oost moet, daarna halen we uw dochter op." "O jee, als we het dan maar halen. Ze moet om kwart over negen in het gemeentehuis zijn, anders gaat het niet door. Die ambtenaar wacht niet want om half tien is de volgende aan de beurt."

Ik zeg niets, maar ik verwonder me wel. In bijna negen jaar taxi rijden maakte ik wel meer rare dingen mee, maar nog nooit dat mensen met de deeltaxi naar hun huwelijk gaan. "Had maar iets gezegd toen u die taxi bestelde, dan hadden we er bij de planning rekening mee kunnen houden. Of misschien had ik dan nog wel een overgebleven bloemetje van kerst op het dashboard gelegd. Niemand die ziet waar het vandaan komt."
"O, maar ik heb zelf al voor de bloemen gezorgd." Ze houdt een klein boeketje omhoog, een stuk of acht witte roosjes, de stelen stijf tegen elkaar gebonden met een wit lint. De hoofdjes staan tussen wat groene blaadjes in een rozetvorm, zo lijkt het een biedermeier op een lange steel. "Mooi he? Ik heb er maar flink haarlak op gespoten. Ik had ze daags voor kerst al gekocht en ze gingen een beetje hangen. Nou ziet niemand daar iets van."

De passagier die we bij een huisartsenpraktijk ophalen en naar huis brengen vindt het wel grappig, maar de moeder van de bruid wordt steeds stiller. "Drie mensen moeten er dadelijk mee, en dan nog de vader van mijn dochter ook, die woont op zuid. Hoe moet dat?" Dat vraag ik mezelf ook af. Weer scrollend zie ik dat de rit vanuit zuid opeens weg is, die is zeker naar een collega gestuurd. Hetzelfde geldt voor die passagiers naar Nijmegen, bij de centrale begrijpen ze eindelijk dat ik die echt niet binnen de tijd op hun bestemming kan krijgen.
"Hoezo drie mensen? Bij uw dochter staat maar één persoon in het systeem en dat is zijzelf." "Dat kan niet, haar verloofde en zijn vader moeten ook mee!" Mevrouw noemt de namen, maar die kan ik echt niet vinden. Ik bel de centrale. "Geen idee, maar meer ritten hebben we niet aangemeld gekregen."
Mevrouw raakt in paniek. Terwijl de andere passagier uitstapt, belt mevrouw haar dochter. "Hij staat er niet in! Hij kan niet mee!"

Ik neem een besluit: "Als ik vanaf uw dochters huis naar het gemeentehuis rijd, weet niemand of ik twee of vier mensen in de auto heb, ik neem gewoon iedereen mee." Mevrouw is gerustgesteld en op dat moment ontdek ik dat ik ook BEG Jacobs in de terminal heb staan. "Wie is B-E-G?" vraag ik. "Geen idee, die ken ik niet." Rijden, wegglijden, sturen, opzoeken, uiteindelijk zie ik bij die BEG een verklaring: '2 personen begeleiding Jacobs.'
Opgelost! Op dat moment staan we voor de deur en komen bruid, bruidegom en schoonvader naar buiten. 
De Hollandse bruid draagt een roze Marokkaanse trouwjurk, als eerbetoon aan het vaderland van haar toekomstige echtgenoot. "Mooi he?" Ze zie eruit als een plaatje, de dikke winterjas die ze draagt kan daar weinig aan afdoen. Het mini biedermeiertje dat haar moeder haar aanbiedt, completeert het geheel.

Om tien over negen rijden we de oprit op aan de voorzijde van het gemeentehuis. Normaal rijden taxi's altijd naar de nieuwe hoofdingang aan de achterzijde, maar vandaag besluit ik de aparte trouwingang te nemen. Ik vind het een beetje triest, dat zo'n speciale dag voor deze mensen zo banaal begint, en in een uiterste poging om er toch nog wat van te maken begin ik met mijn contra-alt het bruidskoor uit de Lohengrin te hummen. Het hele gezelschap valt in en luid zingend struikelen ze de taxi uit. 
Zo. 
Nou begint die speciale dag in ieder geval toch nog met een grote glimlach.