zaterdag 28 juni 2014

Syrië


Nog één rit en dan zit mijn dienst erop. Fijn. Ik heb honger. Het zal wel uitlopen, want als ik om 18:00 uur nog van Den Bosch naar Wageningen moet, ben ik echt niet om 19:00 weer terug.  Maar wat moet, moet.

Mustafa blijkt een 17-jarige Syrische asielzoeker, een vriendelijke, vrolijke knaap die met een zwaar accent toch goed Engels spreekt. Ik haal hem op bij de IND.
“Heb je al gegeten?” vraag ik hem terwijl ik de navigatie instel.  Als alles meezit doen we 44 minuten over de reis. “Eh, nee”, antwoordt hij. “Eigenlijk heb ik vanaf vanmorgen 6 uur niet meer gegeten. Toen werd ik opgehaald omdat ik op tijd hier moest zijn.

donderdag 26 juni 2014

Dieet


"U bent lekker vroeg, dan ben ik vroeg thuis. Dat zal mijn vrouw wel fijn vinden, dan hoeft ze niet alleen te eten."
"Oh? Heeft u bij de dialyse dan nog niet gegeten?"
"Een crackertje. Ik had twee broodjes kunnen krijgen, maar die blief ik niet. Ik eet sowieso alleen nog maar crackertjes. Dat is begonnen omdat ik een nieuwe nier wilde. De dokter vond mij veel te zwaar, hij zei: 'Als u nou eens afvalt naar 100 kilo, dan kunnen we eens verder kijken'. Enfin, ik naar de diëtiste, daar kreeg ik van die flesjes. Drie keer daags dronk ik zo'n flesje en verder helemaal niks. Want omdat ik nierpatiënt ben, mag ik maar een halve liter vocht per dag drinken.

zaterdag 21 juni 2014

Scooter



"He, nou doe ik het weer. Sorry chauffeur, maar ik heb mijn hele leven zelf gereden en dan is het heel moeilijk om als passagier niet automatisch 'mee te rijden'. Ik ben nu bijna 92 en pas twee jaar geleden heb ik besloten om niet meer zelf te rijden. Niet dat ik verder niet goed ben hoor, maar af en toe werd ik duizelig en dat kun je niet hebben als je met 120-130 over de autoweg rijdt."

Ik ga er eens wat beter voor zitten. Zulke vrouwen kom ik niet vaak tegen en dit riekt naar een verhaal. En ja hoor, een aanmoediging is niet eens nodig. 

donderdag 19 juni 2014

Snob



Als ik mevrouw op de oprit van haar villa in laat stappen, vraag ik haar meteen of ze er bezwaar tegen heeft als ik de volgende klant eerst wegbreng. "Die meneer hoeft nog geen kilometer mee. Als ik u dan eerst weg zou brengen wordt dat voor die man een enorme omweg." Ze vindt alles best, ze heeft vandaag tijd genoeg, zegt ze. 

Even later stapt de andere klant in: 92 jaar oud en al 20 jaar een van mijn buren. Ik begroet hem dus joviaal als een oude bekende, waarna de eerste passagier me een beetje verbaasd aankijkt. "O sorry mevrouw, dat had ik u nog niet gezegd. Maar ik ken deze man al heel erg lang, daarom tutoyeren we elkaar." Ze begrijpt het.