vrijdag 30 januari 2015

Roadrunner


Bij elk taxibedrijf heb je supersnelle chauffeurs, gewone chauffeurs en slome duikelaars. Bij ons bedrijf zijn we in de gelukkige omstandigheid dat we een echte roadrunner in de gelederen hebben, een superchauffeur die in 10 minuten van Nijmegen naar Oss rijdt. Vooruit, soms loopt het iets uit en is het een kwartier, maar dat ligt dan aan de drukte op de weg. Echt waar, hij is echt zo snel. Hij klokt het zelf op zijn horloge en dat liegt niet. "Nog een beetje oefenen, dan kan ik tegen de klok inrijden", grapt hij wel eens. 

Roadrunner is een lichtend voorbeeld voor ons allen, want ondanks zijn snelheid krijgt hij nooit een bekeuring. "Hoeft ook niet, want ik overtreed zelden de snelheidslimiet", zegt hij dan. "Ik ben zo snel door goed vooruit te kijken, snel en slim gebruik te maken van elk gaatje dat me geboden wordt en door niet te lang bij de mensen aan de deur te staan treuzelen. Staan ze niet klaar? Jammer dan, dan bellen ze maar een nieuwe taxi. Ik rij door." Met dat laatste ben ik niet zo gelukkig, maar op de rest van Roadrunners kwaliteiten ben ik stikjaloers.

donderdag 29 januari 2015

Noaberschap


Piet is een eenvoudige man: de lagere school heeft hij niet afgemaakt, maar hij heeft wel zijn hele leven gewerkt. Sjouwend en ploeterend kon hij als knecht altijd wel ergens terecht. Nooit getrouwd, maar hij heeft wel een eigen huisje waarin hij zich goed kan redden. Elke dag een "goei bôtterham" en een bord warm eten, daar draait hij zijn hand niet voor om. Hij houdt huis en tuin netjes bij, en als er ooit iets is waar hij geen raad mee weet kan hij altijd bij de buren aankloppen, of bij zijn broers. 

Het leven gaat zo zijn gangetje, totdat Piet steeds meer, steeds harder en vooral steeds pijnlijker moet hoesten. Hij draait er nog maar eens een extra sjekkie op, want dat is zijn hele leven al de oplossing voor alle problemen geweest. En uche-uche-uche, Piet heeft geen idee hoe -en vooral: waarom- hij die peuk beter kan laten liggen. 

maandag 26 januari 2015

Lifter



Het gebeurt in een reflex. Ik draai in Nijmegen vanaf de Neerbosscheweg de Graafseweg op en daar staat hij, de lifter. Het regent, het is koud en ik stop. Pas als ik stilsta besef ik dat ik niet in mijn eigen auto zit, maar in de taxi. 
Stoppen voor een lifter en zodra hij naar je toe komt weer snel wegrijden, dat doe je niet. Dus blijf ik staan. Ach, wat maakt het ook uit. Ik heb een taxiklant naar het ziekenhuis gebracht en moet met een lege taxi weer naar Oss. De lifter heeft een bordje waar 'Oss' op staat. Doe ik er iemand kwaad mee als ik die jongen meeneem? Nee toch? En wie weet, misschien hoor ik weer een goed verhaal. Het zal in ieder geval anders zijn dan de verhalen van mijn vaste taxiklanten. 

"Je kunt mee tot Oss, maar als ik onderweg een opdracht binnenkrijg dat ik ergens anders heen moet, zet ik je weer langs de weg. Ik mag geen meter voor je omrijden." De jongen vindt het niet erg, hij is al lang blij dat hij mee kan. 
"Ik heet Lars", is het eerste wat hij zegt als hij eenmaal zit. En ja, dat is zijn eigen naam. Ik heb hem verteld over dit blog, hij weet ook dat hij er misschien in komt. En Lars heeft geen reden om anoniem te blijven, dus is hij de eerste persoon in mijn blog die ik gewoon met zijn eigen naam noem. 

Gehoord


Een korte update over de mevrouw die voor haar zieke broer zorgt. Na alle reacties die ik rechtstreeks of via telefoon, mail en facebook op deze blogpost kreeg, wil ik jullie wel van deze laatste ontwikkeling op de hoogte houden. 

Vandaag bracht ik mevrouw weer naar het ziekenhuis, deze keer was ze gezellig en in een vrolijke bui. Toen ik haar vroeg hoe het met haar broer ging, vertelde ze dat hij van de artsen niet meer naar huis mag. "In eerste instantie zou hij wel naar huis moeten. Toen ze hoorden hoe de situatie thuis is, hebben ze gezegd dat ze voorstellen om hem in het ziekenhuis houden totdat er een andere oplossing is. Vandaag gaan ze erover beslissen, maar ik ben al ontzettend blij dat ik eindelijk serieus genomen word. Eindelijk word ik gehoord!

Alle lieve en betrokken reacties over wat ik wel of niet zou moeten doen voor deze mevrouw, laat ik nu voor wat ze zijn. Maar het heeft me in ieder geval goed gedaan om te merken dat er nog genoeg mensen zijn die hun hart op de juiste plaats hebben. 

zaterdag 24 januari 2015

Ongehoord


Soms hoor ik onderweg verhalen waarvan ik denk 'dat kan niet'. 
Die opmerking kun je op twee manieren uitleggen: 'haha, wat een onzin, maak dat de kat wijs', of 'dit is echt ongehoord, zoiets mag écht niet gebeuren'.

Vorige week maakte ik iets mee dat je op beide manieren uit kunt leggen. Naarmate ik er meer over nadenk, vraag ik me steeds meer af of ik hier te maken heb met iemand die ik zou kunnen plaatsen op de schaal tussen 'van het padje af aan het raken' tot 'querulant' óf dat het iemand is die echt in een vreselijk benarde positie zit en niet de kennis of vaardigheden heeft om daaruit te komen. Ik weet het niet. Naarmate ik er meer over nadenk, schiet de wijzer op mijn beoordelingsschaal steeds meer van links naar rechts en terug. 
Weet je wat? Ik vertel gewoon het verhaal, dan kun je zelf oordelen. Of niet.
En ongeacht de conclusie die je trekt, hoop ik dat er iemand opstaat die deze mevrouw kan helpen. Want of het nu een reëel probleem is of dat het zich voornamelijk in haar hoofd afspeelt, 
het staat voor mij vast dat ze zich in een benarde positie bevindt.