woensdag 31 december 2014

Bruiloft



De laatste maandag van het jaar en mijn eerste werkdag deze winter dat er sneeuw ligt. Het is sneeuw van zaterdag: al twee keer half gedooid, in sporen gereden en weer in chaotische bulten opgevroren. Mijn auto staat op de parkeerplaats vast tussen twee spekgladde ijsheuveltjes. Voordat drie collega's me daaruit hebben geduwd, loop ik al een kwartier achter op het schema. Een dag die zo begint brengt meestal meer problemen.

Terwijl ik met moeite de taxi op de gladde weg houd, verschijnt een hele rits passagiers in de terminal. Vanuit west, oost en zuid willen drie mensen naar het gemeentehuis, verder wil één passagier vanuit het centrum naar oost en wachten er in noord-west twee passagiers op een taxi naar het ziekenhuis in Nijmegen. Ik zie het maar half, let alleen op de adressen. Om meer te zien moet ik teveel doorscrollen en dat gaat lastig als ik echt twee handen aan het stuur nodig heb. 

donderdag 18 december 2014

Familiebezoek



"Je gaat enkele weken op familiebezoek bij je schoonouders op Aruba en je neemt mee: 
- een pesthumeur
- je vrouw
- chagrijn
- twee loeizware koffers
- gigantische tegenzin
- de rolstoel van je vrouw
- een pesthumeur, of had ik dat al gezegd?

donderdag 4 december 2014

WMO-beleid


Terwijl ik me ooit had voorgenomen om hier alleen maar belevenissen uit de taxi op te schrijven, ontkom ik er niet aan om hier nu alweer het derde politieke praatje op een rij te plaatsen. Geloof me, ik vertel ook veel liever over bijzondere voorvallen, maar de laatste tijd gebeurt er weinig bijzonders en loop ik wel regelmatig tegen algemeenheden met een politiek randje aan. Of eigenlijk lopen veel mensen ertegenaan en observeer ik alleen maar. 

dinsdag 25 november 2014

Zorgverzekering - keerzijde


Ik heb dan wel een blogbericht geschreven over zorgverzekeringen, maar het ergste is: ik ben het helemaal niet eens met ons zorgverzekeringssysteem. 
Zoals het tegenwoordig in Nederland is geregeld, kiest iedereen een zorgpolis die zoveel mogelijk op de eigen situatie is toegesneden. Ik, als 56-jarige vrouw, zal me bijvoorbeeld niet verzekeren voor zwangerschap, bevalling, geboortebeperking, fertiliteitsonderzoek enz. Ik ga liever voor een goede bril en fysiotherapie, om maar wat te noemen.

Het gros van de Nederlanders vindt dit inmiddels vanzelfsprekend en roept dat ze zo goedkoper uit zijn. "Want ik zal toch zeker niet meebetalen aan iets waar ik toch nooit gebruik van maak? Dat lossen die andere mensen zelf maar op!" Deze stelling levert twee problemen op.

Zorgverzekering



Het is alweer enkele maanden geleden dat ik op één dag twee passagiers vervoerde die een beenamputatie hadden ondergaan. Maar behalve dat ze allebei hun been zijn verloren door roekeloos weggedrag van iemand die op dat moment niet in staat was om auto te rijden, hebben hun verhalen weinig gemeen. Ik heb nog vaak aan hun ervaringen gedacht, in deze tijd waarin we weer overspoeld worden door reclamepraatjes van zorgverzekeraars, komt hun verhaal wel heel dichtbij. 

zondag 2 november 2014

Warm


Soms ben ik blij als ik iets op de automatische piloot kan doen. Niet meer bewust nadenken, maar automatisch handelen en intussen mijn geest vrijhouden voor gedachten over heel andere dingen. Of tijdswinst, ook al zo'n voordeel van geautomatiseerde handelingen. Maar net zo automatisch als de handeling zelf, is ook het "aan-uitknopje" van mijn automatische piloot. De handmatige besturing van mijn persoontje neemt het vanzelf over zodra er iets in beeld komt dat afwijkt van de gangbare norm. Gelukkig maar. 
Wat moet dat dan lastig zijn als je zó vastzit in je denken en handelen dat je niet weet hoe je met nieuwe omstandigheden om moet gaan. Aanpassen? Ho maar! Je gaat gewoon door zoals je dat altijd geleerd hebt. 

vrijdag 17 oktober 2014

Knoflook



Als mevrouw bij de ouderensoos naar buiten komt zie je het al: ze is niet in haar hum. Ze snauwt iets naar de man die haar wil helpen met haar rollator en de dames waarmee ze zojuist heeft gekaart, loopt ze met een boos gezicht voorbij. Ai, dat wordt gezellig. 
"Vijf cent per kaart en ik ben vanmiddag iets meer dan een gulden kwijtgeraakt", moppert ze als ik haar begroet. De mevrouw die al op de achterbank zit wil haar verbeteren, maar ik trek een grimas: zeg maar niks. 

Op het moment dat ik weg wil rijden, gooit de kaartmevouw haar gemopper over een andere boeg: "Chauffeur, u heeft knoflook gegeten!" Dat is niet zo, maar ik denk alleen "Nou en?" Verder houd ik mijn mond.
"Ik weet het zeker, u heeft knoflook gegeten. Ik ruik vreselijk goed en ik kan dat op mijlen afstand ruiken."
"Nou mevrouw, ik kan het niet zijn. En die dame achterin en u zijn mijn eerste klanten vandaag, het kan dus ook niet een luchtje zijn dat een andere klant heeft achtergelaten."

donderdag 2 oktober 2014

Speeddate



Het adres waar ik mevrouw mag ophalen blijkt een café te zijn. Ze is niet binnen. "O, komt u die mevrouw halen die een uur geleden door uw collega hier is gebracht? Die zal niet blij zijn. Ze arriveerde al bijna een uur te laat en nu mag ze nog als eerste weg ook. En het is zo gezellig daar binnen. Maar goed, ik haal haar wel even uit de zaal." 

Ik heb geen idee wat er in de zaal te doen is. Luidruchtig is het in ieder geval niet. 
Een oudere man -type dandy met zijden sjaaltje- komt de zaal uit en loopt naar de bar. Hij haalt een zilveren sigarettenkoker tevoorschijn, wipt er een rokertje uit, doet alsof van niets weet en zoekt een aansteker. Lekker puberaal rebels roken waar het niet mag. Spelend met zijn sigaret keurt hij mij van top tot teen, trekt zijn neus op en kijkt vervolgens weer langs me heen. Niet interessant dus. Gelukkig, denk ik.
Terwijl het personeel de man naar buiten werkt, komt er een mevrouw de zaal uitlopen: niet meer zo jong maar zeker niet oud. Met een (ooit) hippe paarse jurk in paisleymotief, een lila designbrilletje, hoge laarzen en donkerblond stekelhaar doet ze haar uiterste best om vooral niet bejaard te zijn. 

maandag 15 september 2014

Spiegelen


Daar staat ze weer, onder het afdakje bij de apotheek, wachtend op de deeltaxi. Ik werk vandaag niet en ik weet dat ze me zonder uniform niet snel herkent. Toch kijk ik gauw de andere kant op als ik haar passeer, ik heb nu geen tijd voor haar. Ik ben vrij en haar taxi zal zo wel komen. 

Mevrouw heeft -hoe zullen we het noemen- een beetje lastig humeur. Een vriendelijk woord kwam er nooit uit, met afgebeten stem commandeerde ze. De eerste keren dat ik mevrouw meenam hadden we steeds aanvaringen. Was het niet omdat ik de enorme tassen met boodschappen en haar rollator in haar ogen met onvoldoende respect behandelde, dan was het wel omdat ik haar penthouse een appartement noemde: "Uw appartement is toch daar en daar?" "Chauffeur, hoe kómt u daarbij? Ik woon niet in een appartement, ik woon in een pénthouse!" Van collega's hoorde ik vergelijkbare verhalen, de meesten werden al chagrijnig als ze haar naam op hun boordcomputer zagen verschijnen.

vrijdag 5 september 2014

Kaal


Dagelijks gaat ze op bezoek bij haar man in het verpleeghuis. Dat zal niet lang meer duren, mevrouw hoopt binnenkort de sleutel te krijgen van een rolstoelvriendelijk appartement. Dan kan haar man weer bij haar komen wonen. 

Het huis van mevrouw is gemakkelijk te vinden, in een bijna kale straat is de royaal beboomde voortuin een oase. Tussen de hoog opgegroeide krulhazelaar en al jaren niet meer gesnoeide forsythia bloeit een enorme fuchsia. Er zitten zelfs bessen in.
Mevrouw kijkt en wijst met mij mee. "Zie je dat? Mooi he?"


Dan stapt ze in de taxi, met een diepe zucht. "Tja, dat groen zal ik nog het hardst missen als we naar een appartement verhuizen. Maar mijn buren zullen vreselijk blij zijn als ik weg ben. Ze weten het nog niet, maar als het zover is, springen ze een gat in de lucht. Want dan kan mijn tuin weg."

vrijdag 22 augustus 2014

Opgelicht



Een vriendelijke groet en mijn welgemeende excuses, daar begin ik maar mee. Of eigenlijk niet zo welgemeend, want ik ben ook boos op de planner die geen rekening hield met vrijdagmiddagspits, naar huis kerende vakantiegangers, ellende rond de tunnel-in-aanbouw in Maastricht en ander ongerief op de weg. Ik sta dus anderhalf uur te laat hier in Maastricht op de stoep, bij een mevrouw die naar Helmond wil. Maar ik slik mijn eigen ergernis weg, om het voor de klant nog acceptabel te houden. Het helpt niet, dat blijkt wel. 

donderdag 17 juli 2014

Jungske


"Nou jungske, als jij nou voorin gaat zitten naast de chauffeur, dan gaat mama wel achterin zitten."
Een mompelend gemopper klinkt op, terwijl een boomlange kerel zich opvouwt en naast mij op de passagiersstoel kruipt. 
"Junkske, denk je aan je gordel of moet mama hem aangeven?"
De zucht wordt nóg dieper. "Ja, mam, dat doe ik zelf wel," komt er lijzig uit zijn mond.

Ik weet alleen dat ik deze jongen met zijn moeder naar het Radboudziekenhuis moet brengen. Wat hij mankeert, weet ik niet. Terecht overigens, het gaat me niks aan.
Maar ik heb mezelf er al vaker op betrapt dat ik mensen zo goed mogelijk probeer te peilen. Na een inschatting weet ik een beetje op wat voor niveau ik ze aan moet spreken om ook werkelijk begrepen te worden. 
Na deze uitspraak kan ik commentaar van lezers verwachten, maar begrijp me goed. Ik wil geen etiketten plakken, ik wil alleen maar dat mijn boodschappen niet te moeilijk of te kinderachtig bij iemand binnenkomen.
Ik besluit bij deze jongen in te steken op het niveau van een 12-jarige.

woensdag 2 juli 2014

Aliëns




Het is een vaste klant, driemaal per week gaat hij per taxi naar de dialyse. En dan niet zomaar om de hoek in het ziekenhuis, maar 30 kilometer verder. "Want daar bij ons in dat ziekenhuis gebeuren dingen die Jezus niet wil."
Hij praat er maar af en toe over en verliest zich dan in bloederige beschrijvingen van abortussen. In die gevallen prijs in mij gelukkig met een heel klein gehoorgaatje in mijn rechteroor en een enorme trechter in mijn linker. Ofwel: het geluid is weer weg voordat het tot me door kan dringen. Maar voor de rest...? Ach, verder is het wel een aardige man hoor. 

Vandaag in de taxi ging het over koetjes en kalfjes, totdat hij opeens op iets anders overstapte. 
"Ziet u dat, die strepen in de lucht?" 
Het lijkt een heel neutrale vraag, dus ik antwoord: "Ja, dat zijn vliegtuigstrepen. En daarboven zitten nog wat veerwolken." 
"Nee hoor mevrouw, dat ziet u verkeerd. Dat zijn chemtrails. Die worden gemaakt door ufo's, bestuurd door aliëns. Via die chemtrails strooien de aliëns chemicaliën over de wereld. Die aliëns bedenken dat niet zelf, ze worden aangestuurd door de nefrim gods."

Winterbanden



Elke winter hoor ik het een paar keer: "Chauffeur, u rijdt toch wel op winterbanden?"
En elke keer antwoord ik: "Mevrouw (het zijn altijd vrouwen op leeftijd die dit vragen), u denkt toch niet dat mijn baas wil dat zijn klanten gevaar lopen?"
"He, o gelukkig, dan is het goed."
Ronduit nee zeggen wil ik niet, dan zit ik met bange klanten die de volgende keer een ander taxibedrijf bellen. Ja zeggen kan ook niet, dan lieg ik dat het barst. Zoals ik het nu oplos zeg ik in feite niks en de klant neemt daar genoegen mee. Mooi toch? 

Vandaag bracht ik een stel dat nog lang niet op leeftijd is van het ziekenhuis naar huis. Normaal gaan ze altijd met de eigen auto, nu kon dat even niet. En voordat ik het in de gaten had, stelde de man opeens DE winterbandenvraag. Hij formuleerde hem alleen iets anders: "Ik heb me altijd afgevraagd of jullie nou echt elk najaar en voorjaar al die banden wisselen."


zaterdag 28 juni 2014

Syrië


Nog één rit en dan zit mijn dienst erop. Fijn. Ik heb honger. Het zal wel uitlopen, want als ik om 18:00 uur nog van Den Bosch naar Wageningen moet, ben ik echt niet om 19:00 weer terug.  Maar wat moet, moet.

Mustafa blijkt een 17-jarige Syrische asielzoeker, een vriendelijke, vrolijke knaap die met een zwaar accent toch goed Engels spreekt. Ik haal hem op bij de IND.
“Heb je al gegeten?” vraag ik hem terwijl ik de navigatie instel.  Als alles meezit doen we 44 minuten over de reis. “Eh, nee”, antwoordt hij. “Eigenlijk heb ik vanaf vanmorgen 6 uur niet meer gegeten. Toen werd ik opgehaald omdat ik op tijd hier moest zijn.

donderdag 26 juni 2014

Dieet


"U bent lekker vroeg, dan ben ik vroeg thuis. Dat zal mijn vrouw wel fijn vinden, dan hoeft ze niet alleen te eten."
"Oh? Heeft u bij de dialyse dan nog niet gegeten?"
"Een crackertje. Ik had twee broodjes kunnen krijgen, maar die blief ik niet. Ik eet sowieso alleen nog maar crackertjes. Dat is begonnen omdat ik een nieuwe nier wilde. De dokter vond mij veel te zwaar, hij zei: 'Als u nou eens afvalt naar 100 kilo, dan kunnen we eens verder kijken'. Enfin, ik naar de diëtiste, daar kreeg ik van die flesjes. Drie keer daags dronk ik zo'n flesje en verder helemaal niks. Want omdat ik nierpatiënt ben, mag ik maar een halve liter vocht per dag drinken.

zaterdag 21 juni 2014

Scooter



"He, nou doe ik het weer. Sorry chauffeur, maar ik heb mijn hele leven zelf gereden en dan is het heel moeilijk om als passagier niet automatisch 'mee te rijden'. Ik ben nu bijna 92 en pas twee jaar geleden heb ik besloten om niet meer zelf te rijden. Niet dat ik verder niet goed ben hoor, maar af en toe werd ik duizelig en dat kun je niet hebben als je met 120-130 over de autoweg rijdt."

Ik ga er eens wat beter voor zitten. Zulke vrouwen kom ik niet vaak tegen en dit riekt naar een verhaal. En ja hoor, een aanmoediging is niet eens nodig. 

donderdag 19 juni 2014

Snob



Als ik mevrouw op de oprit van haar villa in laat stappen, vraag ik haar meteen of ze er bezwaar tegen heeft als ik de volgende klant eerst wegbreng. "Die meneer hoeft nog geen kilometer mee. Als ik u dan eerst weg zou brengen wordt dat voor die man een enorme omweg." Ze vindt alles best, ze heeft vandaag tijd genoeg, zegt ze. 

Even later stapt de andere klant in: 92 jaar oud en al 20 jaar een van mijn buren. Ik begroet hem dus joviaal als een oude bekende, waarna de eerste passagier me een beetje verbaasd aankijkt. "O sorry mevrouw, dat had ik u nog niet gezegd. Maar ik ken deze man al heel erg lang, daarom tutoyeren we elkaar." Ze begrijpt het. 

woensdag 21 mei 2014

Geheugen


Ze gaat van Den Bosch naar Eindhoven, op bezoek bij haar jongste zus. "Dat komt mooi uit, ik moet deze mevrouw ook naar Eindhoven brengen", wijs ik haar op de medepassagier. Voordat ik beide dames ophaalde, had ik de route al in de tomtom gezet: de eerste mevrouw moest naar de revalidatie bij Blixembosch -tegen de noordgrens van de stad, de tweede wilde naar de San Giorgilaan. Dat adres zei me helemaal niks, maar volgens de tomtom was dat ergens in het zuidelijkste puntje van de wijk Stratum, wat ook de zuidgrens van Eindhoven is. Vanuit Den Bosch was het eigenlijk allemaal heel logisch. 

dinsdag 6 mei 2014

Treinstremming



Lang leve NS!
Wie mij kent, weet nu dat er iets aan de hand is. Is dit sarcasme? Ben ik een beetje... uh... van het padje aan het raken?
Neen.
Daarom herhaal ik nog maar eens:
LANG! LEVE! NS!


Of als ik heel eerlijk moet zijn: lang leve die ene medewerkster van de NS servicebalie in 's-Hertogenbosch!

zondag 20 april 2014

Rechtszijdig



Eerste Paasdag, meneer en mevrouw gaan op familiebezoek. Meneer heeft enkele maanden terug een zwaar herseninfarct gehad, sindsdien zit hij in een rolstoel. Boos is hij, een beetje verbitterd. Het eerste dat hij zegt als ik hem begroet: "Afgelopen Kerst deed ik het nog zelf. Toen reed ik nog zelf naar 'onzen Antoon'."
Mevrouw gaat er niet op in, zij verwondert zich mateloos over de Volkswagen Caddy die ik bij me heb.
"Daar kan Gerrit toch niet in? Dit is een gewone personenauto! Ik had toch echt om een rolstoelbus gevraagd. Tot nu toe hebben ze die ook altijd gestuurd, dan zou je toch denken dat ze bij jullie onderhand weten dat Gerrit niet meer uit zijn stoel kan."
"Nee hoor mevrouw, dit is een soort kruising. Aan de voorkant denk je dat je in een personenauto zit, aan de achterkant kan er een rolstoel in." Pas als ik de achterklep open en de oprijplaat uitvouw, gelooft ze me. 

zondag 13 april 2014

Weglopen



Hij is 13, woont in een gezinshuis met nog meer kinderen met psychosociale problemen en mag in de weekends naar zijn vader. Op zondagmiddag gaat hij met de taxi weer terug naar de instelling. 

"Morgen heb ik vrij want de juf is jarig. En ze hebben geen vervangers, die durven niet."
"O nee? waarom niet?"
"Omdat ze mij niet aankunnen. Iedereen is bang van mij. Want als ze mij uitdagen, dan kan ik mezelf niet meer inhouden en dan mep ik ze allemaal dood."

"Nou, niet helemaal dood, denk ik. Want dan zat jij nu niet in de taxi maar in de jeugdgevangenis. Of zoiets."
"Nee, da's waar. Niet helemaal dood. Maar wel bijna. Ze moeten niet gek doen met mij, want dan ga ik door het lint."
"Jij? En je lijkt mij zo'n aardige jongen. Waarom zou iemand gek willen doen met jou?"
"Nou gewoon, daarom. Dan wil ik iets en dat mag ik niet en dan dagen ze me uit. En dan ga ik los. Dan kan niemand me meer tegenhouden."

Bang



92 is ze, en nog altijd gaat ze enkele keren per week kaarten of kienen. Vandaag, vrijdag, is haar vaste kienavond in een buurdorp. We rijden de kortste weg, dus dwars door de polder. 
"Da doede vanaovond as we trug gaon toch nie he?"
"Wat mevrouw?"
"Hierlangs rije." 
Ze spreekt het Maaslands dialect. Af en toe klinkt het zó plat dat ik haar nauwelijks versta, vandaar dat ik haar verder in ABN zal citeren.
"Nee hoor. Vanavond ben ik thuis. Dit is mijn laatste rit. Ik rijd niet meer 's avonds."
"O, dus jij durft 's avonds ook al niet meer te rijden. Da's maar goed ook, het is 's avonds ook veel te gevaarlijk voor een vrouw."

dinsdag 8 april 2014

Valys



Voor wie Valys nog niet kent: dit is het landelijk werkende taxisysteem, waarmee mensen met een mobiliteitsbeperking binnen Nederland toch op reis kunnen. Het werkt alleen als je verder reist dan vijf openbaar vervoerszones van je woonadres. Tegen een betaling van 20 cent per kilometer mogen mensen die in aanmerking komen voor Valys een bepaald maximum aantal kilometers per jaar door Nederland reizen. Ik kan nu nog voorbeelden en uitzonderingen noemen, maar daar gaat het hier nu niet om. 

zondag 6 april 2014

Doodgeknuffeld



Wie denkt dat tegenwoordig alle mensen met een verstandelijke beperking in gewone huizen in gewone woonwijken wonen, heeft het goed mis. Er zijn nog steeds zorgparken met gezinsvervangende woningen voor mensen die zoveel zorg nodig hebben dat ze niet in de gewone samenleving terechtkunnen. Vanmorgen moest ik in zo'n park een vrouw ophalen, laten we haar Wilma noemen. Wilma wilde op bezoek gaan bij haar vriend, die vandaag jarig is. "Hij wordt al 7. En ik ben 8", vertrouwde ze me in de taxi toe. 

woensdag 2 april 2014

Toeren



 ALS mijn vader 20 jaar jonger was geweest, dan....

...zou de kans niet denkbeeldig zijn dat hij vanmorgen tegen mijn moeder had gezegd: "Mam, het wordt zo'n mooie dag vandaag, zullen we eens een eindje gaan toeren? Naar de bollenvelden bijvoorbeeld? En dan niet naar Lisse of zo, maar naar Noord-Holland. Dan gaan we op de terugweg bij Chrisje op de koffie." Want zomaar op goed geluk rond gaan toeren en zien wat er allemaal voor bijzonders op zijn pad kwam, was echt een hobby van mijn vader. 

zondag 30 maart 2014

Architectuur



Architectuur is voor mij al jaren iets bijzonders. Ik geniet van bijzondere gebouwen, van de vormen, verhoudingen, belijning, de visuele verrassingen, het bijzondere materiaalgebruik, het vakmanschap van ontwerper en bouwers en ga zo maar door. Ik denk dat de kiem van dit genot werd gelegd in de kunstgeschiedenislessen, tijdens mijn opleiding tot tekenleraar. Een bevlogen docent -waarvan ik helaas al lang geleden de naam ben vergeten- was in staat om met zijn verhalen en de nodige afbeeldingen zijn persoonlijke opperste staat van beroering over te brengen op de klas. 

zaterdag 29 maart 2014

Schade



Vrijdagmorgen, druk, druk, druk. Om 8:40 krijg ik ritten door die al om 8:25 en 8:30 gestart moesten worden. En dan moet ik eerst meneer Balmaekers nog naar zijn werk brengen, die zit al in de taxi. Balmaekers maakt zich er niet druk om, "Ik ben dat eerlijk gezegd wel gewend en ze weten dat ik wat later kan komen."
De Vijversingel is afgesloten, dan maar door de Lijsterlaan en over de overweg bij "d'n Organon", zoals ze hier in Oss nog steeds zeggen. Meer automobilisten denken er zo over, het is druk in de toch al niet zo brede Lijsterlaan. En dan komt er ook nog eens een Ford Transitbusje met veel misbaar aanzetten. "Aan de kant, aan de kant",  lijkt het te roepen. Haast automatisch stuur ik mijn auto verder naar rechts, totdat de wielen het trottoir op gaan. Voorzichtig rijd ik verder, maar die bus zit wel akelig dicht naast me. Het laatste stuk gaat het ineens fout: ik hoor de auto's tegen elkaar tikken en schaven. Nee he, het zal toch niet?!
Ik stop en stap uit, terwijl Balmaekers lacht. "Zie je wel, er is altijd iets op vrijdagmorgen. Voorlopig zien ze mij nog niet op het werk."

zaterdag 22 maart 2014

Luizenbaantje


Taxirijden? Luizenbaantje! De hele dag een beetje rondtoeren in de auto, daar lijd je niks van. Gemakkelijk verdiend geld!
O ja? Als ik de soms fysiek zware omstandigheden bij het vervoeren van meerdere rolstoelen in een rolstoelbus buiten beschouwing laat; als ik niks zeg over lastige, moeilijke, veeleisende en een heel enkele keer ook gevaarlijke klanten; als ik niet hoef te puzzelen over de beste combinaties, de kortste routes of de meest logische manier om alle klanten binnen de opgegeven tijdsmarge zowel in de auto als op de plaats van bestemming te krijgen; als ik de hele dag niet naar de wc zou hoeven; als ik het ook niet heb over de moeite die het soms kost om zo veel en zo lang te zitten, of om uren achtereen toch fit en alert aan het verkeer deel te kunnen nemen, dan blijft het nog steeds een fysiek zware baan. Dat komt wat mij betreft vooral door de werktijden.

donderdag 20 maart 2014

Gevangenis


Vandaag bracht ik twee mensen met de deeltaxi van Valys naar Utrecht en Soest, vervolgens nam ik voor Valys twee andere mensen uit Soest en Utrecht weer mee naar het zuiden. De eerste passagier wilde graag om 14:30 opgehaald worden, de tweede passagier had de taxi voor precies een uur later besteld. Tja, dat is lastig als ze maar 20 minuten uit elkaar wonen. Nou mag je bij dit soort ritten een kwartier te vroeg en een kwartier te laat zijn, de eerste mevrouw zou ik dus om 14:45 op kunnen halen en met wat treuzelwerk en drukte op de weg, zou ik om 15:15 bij de tweede zijn. 

zondag 16 maart 2014

Koud


"Nee he, toch niet die zeurpiet", schiet er door mijn hoofd als ik op de boordcomputer mijn nieuwe ritopdracht binnen zie komen. De mevrouw die bij de dialyse op mij zit te wachten, is bepaald niet een van de populairste klanten. Het begint al als je haar ophaalt. Hoe vriendelijk je ook bent, meer dan een boze blik en een diepe zucht kunnen er niet vanaf. En wat je ook zegt of doet, het is nooit goed. De taxi is te laat of te vroeg; de chauffeur brengt een ziekenhuisrolstoel mee terwijl ze er al een heeft; de chauffeur brengt geen ziekenhuisrolstoel mee terwijl ze er een nodig heeft; de chauffeur praat teveel of de chauffeur zegt niks en ga zo maar door. Van haar kant kan een praatje er niet af en bij elk bochtje of hobbeltje in de weg kreunt ze verwijtend. 
Die mevrouw mag ik dus ophalen. Het enige geluk is dat de rit maar hooguit een kwartier zal duren. 

donderdag 27 februari 2014

Achterbank


Vorige maand was o zo vruchtbaar voor taxipraatjes, en deze maand? Vergeet het maar! Ligt het nou aan mij? Luister ik minder goed? Ben ik minder alert? Heb ik teveel andere dingen aan mijn hoofd? Ik denk het niet. Het is gewoon een feit dat ik deze maand geen bijzondere voorvallen meemaakte of rare uitspraken hoorde. Natuurlijk waren er wel enkele kleine dingen, maar die zijn zo duidelijk op de persoon herleidbaar dat ik er hier niet over wil schrijven.

zondag 2 februari 2014

Cruise control



Ik ben er weer helemaal klaar voor, vandaag ga ik weer een dagje oefenen in het cruise control spelen. Volgens de planning krijg ik dadelijk een Volkswagen Caddy, waarin je behalve vier zitplaatsen ook nog een rolstoelplaats hebt. Fijne auto, maar zonder cruise control, dus zal ik zelf de snelheid vast moeten houden. En om een of andere reden valt me dat vies tegen. 

woensdag 29 januari 2014

Zigeuners




Vanmiddag moest ik in een Eindhovens ziekenhuis een uurtje wachten op een taxiklant. Ik zat daar aan een leestafel, tegenover mij zaten een vrouw met een enigszins Indiaas uiterlijk en een oudere man die op haar leek. Zij spraken samen een taal die ik absoluut niet kon thuisbrengen, terwijl ik meestal toch vrij goed hoor uit wat voor taalgebied en uit wat voor regio een taal komt. Er zaten soms woorden tussen die enigszins Duits klonken, maar Jiddisch was het beslist niet. Opeens hoorde ik dat die vrouw regelmatig 'Tata' tegen de man zei. Toen viel het kwartje.
"Mag ik eens vragen, die taal die jullie spreken, is dat soms Sinti?"
Goed gegokt.

zondag 19 januari 2014

Paniek



Een kat in het nauw maakt vreemde sprongen en van een mens in paniek kun je ook gekke dingen verwachten. Maar wat is paniek, hoe lang duurt dat? En wanneer gaat het over in een 'state of mind'?

Grote, tragische levensgebeurtenissen hebben een impact. Aanvankelijk reageer je vol ongeloof. Je ontkent het en op die manier geef je jezelf de kans om de waarheid in porties diep door te laten dringen. Vervolgens komt er een periode waarin je boos bent, protesteert, misschien zelfs een ander de schuld in de schoenen schuift. Maar dat werkt niet, dat merk je vanzelf. Als boos worden niet helpt, ga je vechten, behandelen of onderhandelen, of allemaal tegelijk. Maar nee, dat werkt ook niet. Als je dan helemaal geen uitweg meer ziet, slaat de depressie toe. Pas wanneer je inziet dat er niet meer te vechten valt en je jouw verdriet gaat accepteren, komt de berusting. 

Ergens in dat hele proces zit de paniek verscholen.

zaterdag 11 januari 2014

Evenwicht




"Arno, waar ben je? Help me alsjeblieft, ik kan niet verder."
"Rustig maar Hielke, ik ben hier, vlakbij. Kom, geef me maar een hand, dan help ik je wel naar buiten."

Ik sta naast mijn taxi en neem waar. Het is niet de eerste keer dat ik dit stel ophaal en steeds opnieuw treft het me. Alle blinde mensen die ik vervoer -en geloof me, dat zijn er heel wat- verbazen me steeds met hun zelfstandigheid, hun zelfredzaamheid en hun opmerkingsgave. Ze functioneren prima als ze zich door de grote boze buitenwereld moeten verplaatsen. Er zijn er maar weinig die hulp willen, meestal reageren ze zoals veel mensen met een beperking: "Dat kan ik zelf wel". Behalve Hielke. Zonder haar man is Hielke nergens, zelfs niet als ze nog in de deuropening van haar eigen huis staat. Zoals nu dus. 

vrijdag 10 januari 2014

Nier




Ik ben de hele dag al blij, blij voor een taxiklant van me. En nu ben ik intussen al weer enkele uren thuis en ik voel me nog steeds blij, blij voor meneer C.

Drie keer per week is het vast prik, dan halen mijn collega’s of ik eerst mevrouw M op en daarna twee straten verder meneer C. Altijd gaan ze samen naar de dialyse en altijd gaan ze ook weer samen naar huis.

dinsdag 7 januari 2014

Automerk


Deze week had ik een dame in de auto die echt overal verstand van had. Dat is geen geintje, dat meen ik. Alleen op het gebied van auto's liet ze het een beetje afweten. 

“Oh, chauffeur, moet u eens kijken wat een leuke auto. Volgens mij is die al heel oud.”
“Dat is een Volvo mevrouw, zo van rond 1960. Die noemen ze ook wel kattenrug, vanwege die hoge, afgeronde achterkant.”
“Wat een toepasselijke naam. En ik vind het echt een scheetje van een auto.”

Zeuren



Soms maak je in de taxi dingen mee waar je nederig van wordt. Dingen, waardoor je je haast gaat schamen voor jouw eigen gezeur, gemekker en gedoe. Dingen, waardoor je jezelf voorneemt om maar eens even je mond te houden, de volgende keer dat ‘het leven’ iets anders wil dan jij.

Vandaag haalde ik een moeder op die met haar zoontje van een jaar of  acht, negen misschien, naar een feestje wilde. Niks bijzonders, zou je zeggen. Maar wel als je weet dat moeder volledig verlamd in een stoel ligt. Ze heeft een locked-in-syndroom, het enige dat ze nog kan is horen en recht vooruit kijken of omhoog kijken. Ze ligt aan de beademing, ze krijgt sondevoeding en ze is volledig afhankelijk van een begeleidster die alles controleert, verzorgt, regelmatig met een ballon-met-zo'n-zuigding het overtollige slijm afzuigt en verder alles regelt.

Hemodialyse



Voor de afwisseling haal ik nu eens een dialysepatiënt in Eindhoven op. 
In het Catharinaziekenhuis wachten taxichauffeurs en de gedialyseerd patiënten aan enkele huiskamertafels op elkaar. Dat nodigt gemakkelijk uit tot een praatje, ik zit dan ook nog maar net of een verpleegkundige brengt een gedialyseerde mevrouw bij de tafel. “Bent u…” beginnen we allebei tegelijk. Mis, zij zoekt een chauffeur van Taxi Van Gerwen (“Ik dacht al, die draagt toch een ander uniform?”), ik zoek een mevrouw die naar Schaijk moet. 

Hill Street Blues



Wie kent Hill Street Blues nog? Vooral als je vóór 1970 geboren bent, weet je nog wat voor impact die serie had: de hectiek, de vele verhaallijnen en de menselijke emoties en dat allemaal door elkaar. Tegenwoordig is dat normaal, maar toen was het WOW.

Nou, zoiets was mijn taxidag vandaag:

Verkeersboete



Wat vind ik het belangrijkste van een beroepschauffeur? Dat ie veilig rijdt, dat ie niet teveel risico’s neemt en dat veiligheid boven alles gaat.
Vandaag werd mijn taxi in Den Bosch op Orthen bijna geplet door een auto die achter een ta-tu-ta-tu-ambulance aan wilde jagen. Snel opzij, ik hou niet zo van pletten. Maar op die andere baan was ook weer van alles mis: druk verkeer, auto’s die voorsorteren en natuurlijk ook automobilisten die -net als ik- die ambulancejager willen ontwijken. 

Kruispunt. Verkeerslichten. Groen. Alles rijdt door. Waar is die gek? O, daar. Dan maar vooruit. Oeps, daar is het al oranje. 

Spiegiater



“Schiet maar op, ik wil naar huis.” Ze zit nog maar half in de taxi, hijst zich verder naar binnen en rommelt met de gordel. “Schiet dan op.”
Ik schrijf haar gegevens op. “Naar huis? Maar u woont toch op zuid, toch niet in het bejaardenhuis?” “Schei maar uit. Een maand geleden kreeg ik een maagbloeding. Hals over kop naar het ziekenhuis, daar heb ik tot vorige week gelegen. Bleek ik ook nog uitgedroogd te zijn. Mijn gewicht was van 85 naar 53 kilo, alleen maar van die uitdrogingen. Kunde oe da vorstelle?”

Aders



"Chauffeur, ik heb me toch áááders! U wilt niet weten hoeveel en hoe erg. En ik heb die aders al heel lang, maar dat wist niemand. Ze hebben het pas ontdekt toen ik aan mijn hart geopereerd moest worden. Die chirurg kwam me naderhand vertellen dat hij geschrokken was. Zoveel aders had hij nog nooit gezien en ze moesten er toch al een hele tijd zitten, volgens hem. Tja, en vanwege die aders kan ik nou helemaal niks meer doen. Ik mag ook niks meer."

Heerlijk, zulke taxiklanten. Maar ik vraag me nou wel af of ik me ook niet eens goed na moet laten kijken. Volgens mij heb ik ook aders.
Aiaiai, als dat maar goed gaat.

september 2013

Vriend



“Hoe laat denkt u dat ik thuis ben?” Ik kijk op mijn tomtom en noem een tijd. “O fijn, dan hoop ik dat de thuiszorg vroeg is, dan kan ik nog in bad voordat mijn vriend op bezoek komt.”
Ze kijkt me ondeugend aan. “Ja, ik heb zojuist op de verjaardag van mijn nichtje ook gezegd ‘Jongens, tante Mien heeft een verrassing, tante Mien heeft een vriend!’ Nou, dat vonden ze al heel wat, maar toen ze het verhaal hoorden, sloeg iedereen achterover.”

Station Eindhoven



Centraal station Eindhoven (let wel, Eindhoven is de VIJFDE stad van het land!) is toch wel echt he-le-maal uit de tijd! 
Gisteren was ik er met mijn zoon en met mijn schoondochter die soms gebruik moet maken van een rolstoel. Gisteren dus ook.

Tijdens de treinreis naar Eindhoven hadden we nergens problemen, maar op het station ging het helemaal mis. Eerst liepen we naar de trap/roltrap. Helaas, de roltrap gaat alleen naar boven, naar beneden moet je met de gewone trap.

Routeplanning



“Chauffeur, u rijdt helemaal fout. U moet vanaf Arnhem de A50 naar Apeldoorn nemen en dan de A1 naar Enschede. En dan neemt u afslag Lochem en dan komt u vanzelf bij Ruurlo uit.”
“Mevrouw, ik rijd via Doetinchem, langs Varsseveld en zo binnendoor.”
"Dat kán helemaal niet. Weet u hoe vaak ik bij die mensen op bezoek ga? Héél vaak. En al die taxichauffeurs rijden altijd zoals ik het u vertelde. Binnendoor is gekkenwerk.

Ongeschikt



"Ik ga voorin zitten! O, kan dat niet? Waarom moet die mevrouw voorin? Een medische verklaring? Jaja, dat zal wel. Maar als ze uitstapt, ga ik meteen voorin hoor.

U moet hier draaien en dan aan de andere kant de straat uit. Wat doet u nu? Nou rijd u toch rechtdoor? Draaien en terug, draaien en terug. Ik zeg toch... o, laat maar, u bent al op de goede weg.

Jeugdliefde



“Voorzichtig met die doos, daar zit een tompouce in.” Terwijl ik de andere boodschappen in de bagageruimte leg, gaat de vrouw voorzichtig zitten, de doos met het gebakje balancerend in een hand.
“Die is voor mijn vriend”, giechelt ze als ik instap.

En dan komt het verhaal: over haar jeugd, toen ze als dienstmeisje in het Westland ging werken. Ze werkte in het huis van een grote fruitkweker. Een van zijn knechts… ”...dat was toch zo’n lieve jongen. Echt, ik was helemaal weg van hem, en hij van mij. We wilden trouwen, maar ja, toen kwamen de problemen. Want Jan was gereformeerd en ik was een katholiek meisje uit Brabant.

maandag 6 januari 2014

Pauze



Taxipauze thuis. Vlug vlug haast haast, ik wil veel te veel dingen doen in veel te korte tijd. Stap ik na de pauze in de auto en wat is mijn eerste ritopdracht? De buurman thuis ophalen. Over een drie kwartier, welteverstaan. 
Ik zit nu dus weer thuis, maar nu ontspannen met een bak koffie.

februari 2013