Scooter

"He, nou doe ik het weer. Sorry chauffeur, maar ik heb mijn hele leven zelf gereden en dan is het heel moeilijk om als passagier niet automatisch 'mee te rijden'. Ik ben nu bijna 92 en pas twee jaar geleden heb ik besloten om niet meer zelf te rijden. Niet dat ik verder niet goed ben hoor, maar af en toe werd ik duizelig en dat kun je niet hebben als je met 120-130 over de autoweg rijdt."

Ik ga er eens wat beter voor zitten. Zulke vrouwen kom ik niet vaak tegen en dit riekt naar een verhaal. En ja hoor, een aanmoediging is niet eens nodig. 

"Ik was altijd gek van autorijden, vanaf mijn twintigste heb ik al een rijbewijs. En in die tijd mocht je met een autorijbewijs ook motorrijden, dus toen mijn man vond dat ik te mobiel was en altijd de auto inpikte als hij hem nodig had, heb ik een scooter gekocht. Niet zo'n bromding waar ze tegenwoordig op rijden, maar een échte scooter waarmee je ook op de autoweg mag. Een Vespa. De eerste was wit, later had ik nog twee keer een blauwe. Ik vond het geweldig, het hele land reed ik door. Altijd was er wel ergens een verre neef of een oude schoolvriendin die ik nog eens op wilde zoeken. Bovendien woonden wij in die tijd in Utrecht en in de stad is een scooter ook veel praktischer dan een auto."

"Ik had wel altijd veel bekijks. In het begin dacht ik nog dat er iets aan de hand was als een automobilist toeterde, maar al gauw leerde ik dat toeterende chauffeurs bijna altijd kerels op de versiertoer waren. En soms gebruikte ik dat wel hoor. Ik heb wel eens met een kapotte band langs de weg gestaan. Die Vespa had zijn eigen reservewiel en ik had gereedschap bij me. Maar als het een warme zomerdag is, denk je toch niet dat ik daar met plezier op dat bloedhete asfalt dat wiel verwissel? Dus deed ik mijn helm af en binnen vijf minuten stopte er iemand die me wilde helpen."

"Vijftien jaar geleden moest ik ermee stoppen. Mijn man ging in die tijd zo dementeren, dat hij niet meer verantwoord auto kon rijden. Ik kon hem ook niet meer alleen laten. Toen heb ik de scooter verkocht en ben zelf weer in de auto gestapt, zo kon mijn man tenminste mee. In 2007 overleed hij, en min of meer gemakshalve ben ik maar in die auto blijven rijden. Achteraf had ik er soms wel wat spijt van dat ik toen niet opnieuw een scooter heb gekocht, maar ach, ik zou tegen die tijd toch niet meer nagefloten worden. De echte lol was er dus wel vanaf. Ik was ook wel een beetje bang dat agenten me steeds van de weg zou halen omdat dachten dat ik het niet meer zou kunnen. En dat lijkt me dus echt niet leuk, om jezelf steeds opnieuw te moeten bewijzen tegenover die snotneuzen."

"Twee jaar geleden was de auto op en in diezelfde tijd kreeg ik die duizelingen. Toen heb ik de knoop maar doorgehakt: geen nieuwe auto meer. Voortaan ga ik met de taxi. Maar begrijpt u dan wel dat ik soms automatisch 'meerijd' met de chauffeur? Ik hoop dat u dat niet erg vindt."