Vandaag kwam ik haar weer tegen, op haar scootmobiel. Sinds we 2,5 jaar geleden op een wel heel bijzondere manier kennis hebben gemaakt, groet ze me altijd heel uitbundig. Ik heb haar verhaal destijds wel in kleine kring verteld en ik heb het toen ook opgeschreven, maar er waren redenen om het hier niet te publiceren. Vandaag besluit ik dat het eigenlijk wel kan, er is geen reden meer om het verhaal voor me te houden. En de mevrouw waar het om gaat vindt het allemaal prima. Ze is veel te blij dat ze er nog is.
Februari 2013. Het is koud, zó'n intens koude februari hebben we volgens mij al vijftig jaar niet meer gehad. Vandaag kwam de thermometer niet boven de min 10. Twee paar sokken, een thermolegging onder mijn uniformbroek, een dikgevoerde winterjas over mijn uniform en een sjaal zijn zelfs in een verwarmde auto geen overbodige luxe. Met dit weer wagen zich maar weinig mensen buiten, gelukkig maar. Er staan zo weinig taxiritten gepland, dat ik lekker op tijd naar huis kan. Met nog een extra sjaal, muts en wanten stap ik tegen een uur of zeven 's avonds op de fiets. Gauw naar huis, verwarming hoog, warme douche en een hapje eten, dat is alles waar ik me nog op focus. De temperatuur is inmiddels al gezakt tot min 16, de gemeen koude oostenwind blaast me gelukkig de goede kant op. Hard doorfietsen, daar word je warm van. Over tien minuten ben ik thuis.
