woensdag 4 november 2015

Griepprik



"Uw werkgever is verplicht om u vrij te geven als u naar de dokter moet, ik geloof er niks van dat u daar niet iets voor kunt regelen."
Ik kan daar best iets voor regelen, namelijk een vrije dag opnemen. Maar het is te zien dat de doktersassistente dat niet gelooft. Uit haar hele houding spreekt ongeloof en onwil, maar ik heb geen idee hoe ik haar kan overtuigen, in die paar minuten dat ik hier op mijn klant sta te wachten.
Eigenlijk had ik willen bellen toen ik de oproep voor de griepspuit kreeg. Donderdagmiddag, dat is echt zo'n tijd voor mensen die geen geen betaalde baan meer hebben. Taxichauffeurs hebben het dan juist extra druk met halen en brengen van al die mensen die slecht ter been zijn en geprikt moeten worden.
Maar hoe gaat dat: ik vergat te bellen en nu sta ik hier stomtoevallig, alleen maar omdat mijn taxiklant nog niet uit de spreekkamer is gekomen en ik dus even tijd heb om aan de afsprakenbalie te staan.

vrijdag 23 oktober 2015

Welkom



Ze woont aan de rand van de Arnhemse wijk Lombok, haar straatje loopt steil omhoog tot tegen het spoorwegemplacement. Oude arbeidershuisjes uit begin vorige eeuw, deels bewoond door yuppen. Maar aan de tuinstoelen voor de deuren, de gordijntjes en het plastic speelgoed te zien, wonen hier ook nog veel mensen voor wie deze huisjes ooit gebouwd zijn: gewone arbeiders dus. 

Mevrouw is al oud, tegen de tachtig. Normaal halen wij nooit passagiers voor Valys op in Arnhem, maar dit kwam zo uit. Ik heb zojuist twee mensen naar Velp gebracht en dan is het mooi meegenomen om een "vrachtje" mee terug te kunnen nemen. 
Terwijl ik mijn weg zoek om de wijk uit te komen, vertelt mevrouw enthousiast over hoe graag ze daar woont en hoe leuk ze het vindt, die mix van arbeiders en yuppen. 

Overdruk


Het zal begin 2008 geweest zijn, schat ik zo, toen wij met de taxi zes weken lang dagelijks een mevrouw uit de omgeving van Oss naar het ziekenhuis in Hoogeveen (Drenthe) brachten. Daar kreeg ze hyperbare zuurstoftherapie. Twee uur therapie en vice versa 320 kilometer - met alle files erbij was dit voor die mevrouw een dagtaak en voor ons ook zo ongeveer. Onderweg was er dus tijd genoeg om alles  uit te leggen, want ik wilde natuurlijk precies weten wat dit nou weer voor een onbekend nieuw verschijnsel was. 

vrijdag 9 oktober 2015

Airportverdriet



"Neem in Arnhem maar een half uurtje pauze, dat kan precies tussen die laatste uitstapper en die nieuwe klant."
Fijn. Eigenlijk is het nog een beetje vroeg voor pauze, zeker omdat ik anderhalf uur voor de geplande uitstap in Arnhem al een kwartier pauze heb gehad. Maar ach, ik kan het wel gebruiken. Vannacht heb ik heel slecht en heel weinig geslapen en even iets anders doen dan achter het stuur zitten is echt welkom.
Maar ja, dan is het druk op de autoweg - vervolgens wordt er in Arnhem aan de weg gewerkt en weet mijn passagier een korte omweg... via fietspaden en verkeerd-om eenrichtingverkeer, dus dat gaan we niet doen - dan weer stuurt de navigatie me consequent via het afgesloten wegdeel - en oeps... nou is mijn klant wel thuis, maar mijn tijd is ook om. Geen pauze dus. Snel verder naar de volgende klant.

maandag 28 september 2015

Pannenset



Ze rijdt wel vaker met me mee, deze mevrouw. En bijna altijd komen we tijdens onze gesprekken wel een keer uit bij onze gedeelde passie: koken. Meestal hebben we het eerst over allerlei andere dingen en eindigen we met het uitwisselen van tips of recepten, maar vandaag begint ze er al meteen over nadat ze is ingestapt.

"He he, blij dat ik jou tref. Zo zie ik je enkele keren per week en zo opeens weken niet. En net nu ik iets voor jou heb, kwamen er steeds andere chauffeurs mij ophalen."
Ik ben benieuwd. Terwijl ik haar pasje scan en afreken probeer ik te raden waar het over zal gaan. Over koken natuurlijk, maar wat dan? 

zondag 27 september 2015

Stemmen



Daar zit ik dan, met acht onbekenden in een taxi. Een gewone taxi nog wel, met maar vier passagiersplaatsen. Acht onbekenden die mij gaan vertellen wat ik moet doen. Terwijl ik de auto start en wegrijd, wacht ik af wat er komen gaat. 

Niks...
Eigenlijk had ik dat ook niet verwacht toen ik zojuist Marieke uitnodigde om het achttal bij mij achter te laten. 

Het begon allemaal een half uur geleden. Dit weekend gaat Marieke weer bij haar vriend logeren. Als ik haar ophaal bij het beschermd wonen is ze vrolijk. "Mooi weer vandaag he? Helemaal niet koud. Vanmiddag ga ik met mijn vriend lekker naar de stad. Kleren kopen, terrasje zitten en dan ergens eten." Marieke's stem klinkt heel traag en monotoon door de medicijnen, als je haar niet kent denk je misschien dat ze helemaal niet vrolijk is. Maar ik heb haar zo vaak in de taxi dat ik de verschillende stemmingen van Marieke ook wel herken zonder op haar stem te letten. 

Gejat



"Mevrouw Unigarant" geeft het beeldscherm als volgende klant aan. Meestal zijn dit mensen die na een ongeval zijn gestrand en naar huis willen, eerder deze week bracht ik nog een "Meneer Interpolis" naar Enschede. Alleen hoeft deze mevrouw Unigarant niet bij een bergingsbedrijf, Spoedeisende Hulp of politiepost opgehaald te worden, maar bij een gewoon woonadres. Het is een woning waar ze druk aan het verbouwen zijn, de hele huisraad staat in de garage. 

Mevrouw Unigarant blijkt een meneer te zijn. Of eigenlijk een jonge knul die nog bij zijn ouders inwoont. Maar wel een knul die een grote passie voor auto's heeft, in zijn geval een Audi A3. 

Nijmegen



"Ja, wacht maar even, mijn man komt er zo aan. Ja, hij kan er elk moment aankomen hoor. Hij was net al onderweg maar hij komt zo. Ja, volgens mij komt hij daar al aan. Ja, daar is ie. Jan, kom je? Schiet dan op man, dan kun je instappen. Stap nou maar in. Ja, stap maar in, dan stap ik ook in. Ja goed zo. Goed zo. Dan stap ik nu ook in."

"Wat vond jij ervan Annie? Wat vond jij van Piet en Nelleke? Vond je dat ze er goed uitzien? Hoe denk jij erover? Wat vond jij ervan? Vond jij dat het goed met hun ging? Vertel eens, wat vond jij ervan? Denk je dat het goed gaat?"

Oscar



"En, viel het allemaal mee met de overlast?"
Gisteren haalde ik mevrouw Chin-a-sen ook op bij zorgcentrum waar haar man woont, toen vertelde ze dat de vrijwilligers die avond een feest kregen aangeboden. "En mijn man ziet daar toch zó tegen op! Hij slaapt al zo slecht en nou is hij bang dat er tot diep in de nacht dreunende stampmuziek zal zijn. Ik heb hem gezegd dat hij zich niet zo aan moet stellen. De meeste vrijwilligers zijn ver boven de vijftig, die gaan houden ook van rustiger muziek en gaan op tijd naar huis."

Mevrouw had het goed ingeschat. "Mijn man heeft wel wat gehoord, maar ach, het was de muziek waar hij zelf ook van houdt, dus hij vond het wel prima. Toen wij vorig jaar december onze zestigjarige bruiloft hier vierden, hadden we ook groot feest. Daar hebben andere mensen misschien ook last van gehad. Hoewel..., veel bewoners kwamen een kijkje nemen. Mijn zoon had namelijk een speciale verrassing geregeld. In plaats van een bandje of een disk-jockey had ie Oscar Harris geboekt."

Doofblind



Het lijkt een eenvoudige opdracht: een kindje in een rolstoel ophalen bij de gespecialiseerde kinderopvang en naar huis brengen. Maar als ik door allerlei omstandigheden pas een half uur te laat voor de deur kan staan, blijkt het toch wat ingewikkelder. De groepsleiding en de ouders zijn door de centrale al op de hoogte gebracht van de vertraging, maar het kindje begrijpt er niks van. Twee jaar oud, doof en blind, dan is het ook heel moeilijk onverwachte veranderingen in om de wereld om je heen te begrijpen.

Hoe stel je zo'n kindje gerust? Hoe communiceer je daarmee? Ik heb geen idee. Totdat ik zie wat de leidster doet. Ze pakt de handjes van het kind en vouwt daar een dakje van. Daarna legt ze eerst de vingers van het kind tegen het wangetje, vervolgens nog één vinger tegen de kin van het kindje.

zaterdag 19 september 2015

Verstand



"Anneke, ik loop dadelijk even mee naar binnen bij de dagbesteding."
  "Oh, waarom?"
"Mijn jongste zoon zoekt werk en hij wil eens kijken hoe het bij jullie is. Ik wil vragen of hij zomaar een keer op bezoek kan komen om eens rond te kijken."

  "Heeft jouw zoon verstand?"
"Waarom?"
  "Je kunt bij ons alleen maar komen werken als je verstand hebt."

"Zo, dus jij hebt ook verstand?"
  "Jaha, heel erg."

"Nou, da's mooi. Maar mijn zoon wil daar als begeleiding komen werken. Heeft hij dan ook verstand nodig?"
  "Nee, dan hoeft 't niet. Begeleiding heeft geen verstand."

vrijdag 18 september 2015

Belastingkantoor



Sinds pakweg anderhalve week vind ik het steeds vervelender worden om met passagiers in de taxi door de Raadhuislaan of de Lievekamplaan te rijden. Want dáár, op de hoek tegenover het politiebureau, staat het voormalige belastingkantoor. In april trokken de de ambtenaren eruit, binnenkort trekken de vluchtelingen erin. Driehonderd Syrische mannen komen er, begin vorige week besloot de gemeente Oss om hen op te vangen. 

Terecht, héél terecht! Ik ben trots op een gemeentebestuur dat als een van de eersten in Nederland dit besluit durfde te nemen. Maar als ik afga op de reacties in de taxi, zou ik haast denken dat ik -naast de beleidsmakers op het gemeentehuis- de enige inwoner van Oss ben die er zo over denkt. 

vrijdag 11 september 2015

Pantalon



Sinds hij erg oud en een beetje dementerend is, heeft meneer Engelbert het misschien nog wel drukker dan toen hij net met pensioen ging. "Weet u chauffeur, vanmorgen moest ik eerst wachten op de thuiszorg. Toen ik eenmaal gewassen en aangekleed was moest ik met het busje mee naar de dagopvang, zodat mijn vrouw even de handen vrij heeft, begrijpt u? Vervolgens heb ik gepuzzeld en gewandeld en gekaart en geluncht en nu bent u er weer om me met de taxi naar de tekenles te brengen. Niet dat ik daar veel van terechtbreng, van dat tekenen, maar het is daar zo gezellig. En die kunstenares die ons les geeft, weet toch nog veel meer uit me te halen dan dat ik voor mogelijk hield."
Zo keuvelt meneer Engelbert maar verder. 

donderdag 27 augustus 2015

Bevroren


Vandaag kwam ik haar weer tegen, op haar scootmobiel. Sinds we 2,5 jaar geleden op een wel heel bijzondere manier kennis hebben gemaakt, groet ze me altijd heel uitbundig. Ik heb haar verhaal destijds wel in kleine kring verteld en ik heb het toen ook opgeschreven, maar er waren redenen om het hier niet te publiceren. Vandaag besluit ik dat het eigenlijk wel kan, er is geen reden meer om het verhaal voor me te houden. En de mevrouw waar het om gaat vindt het allemaal prima. Ze is veel te blij dat ze er nog is.

Februari 2013. Het is koud, zó'n intens koude februari hebben we volgens mij al vijftig jaar niet meer gehad. Vandaag kwam de thermometer niet boven de min 10. Twee paar sokken, een thermolegging onder mijn uniformbroek, een dikgevoerde winterjas over mijn uniform en een sjaal zijn zelfs in een verwarmde auto geen overbodige luxe. Met dit weer wagen zich maar weinig mensen buiten, gelukkig maar. Er staan zo weinig taxiritten gepland, dat ik lekker op tijd naar huis kan. Met nog een extra sjaal, muts en wanten stap ik tegen een uur of zeven 's avonds op de fiets. Gauw naar huis, verwarming hoog, warme douche en een hapje eten, dat is alles waar ik me nog op focus. De temperatuur is inmiddels al gezakt tot min 16, de gemeen koude oostenwind blaast me gelukkig de goede kant op. Hard doorfietsen, daar word je warm van. Over tien minuten ben ik thuis. 

vrijdag 17 april 2015

Free Record



Taxiklant: "En nou hoorde ik dat de winkel van Rekoor ook al failliet is." 
Ik: " Rekoor? Zegt me niks."
Klant: "Free Rekoor, ken je die niet?"
Ik: " Nee, nooit van gehoord."
Klant: "Dat meen je niet! Die grote platenzaak op de Heuvel..."
Ik: " Oh, de 'Frie Rekkord' shop? (schrijf het even zo om de uitspraak duidelijk te maken.)
Klant: "Nee, die niet. Ik bedoel de winkel van Free Rekoor. Ik ken die goeie man niet, het was volgens mij ook geen Ossenaar, maar het schijnt dat die Free al jaren die winkel had. Dat moet hem dan toch pijn doen, zo'n faillisement."

mei 2013

Naschrift:
Oeps, sorry. Dit blogje heb ik in januari 2014 gepubliceerd, maar op zoek naar iets anders kwam in het toevallig tegen. Er stonden twee typefoutjes in, die heb ik maar meteen verbeterd. En wat doet blogger? Die zet een gecorrigeerd bericht weer helemaal bovenaan. 

zaterdag 11 april 2015

Hospitality (5)



Hospitality, ofwel hoe gastvrij is een ziekenhuis? .
Veel wachtkamers zijn niet alleen voor patiënten, maar ook voor hun begeleiders en voor bijvoorbeeld de wachtende taxichauffeurs. Ga je daar graag naar binnen, of wacht je liever buiten, in de auto? Dat is per wachtkamer verschillend. 


Radiotherapie, Radboud UMC Nijmegen

Hospitality (4)



Hospitality, ofwel hoe gastvrij is een ziekenhuis? .
Veel wachtkamers zijn niet alleen voor patiënten, maar ook voor hun begeleiders en voor bijvoorbeeld de wachtende taxichauffeurs. Ga je daar graag naar binnen, of wacht je liever buiten, in de auto? Dat is per wachtkamer verschillend. 


Dialyse en Hemaferese, Radboud UMC Nijmegen.

woensdag 8 april 2015

Doof


Hans zal een jaar of twintig zijn. Hij zit in een rolstoel en hij woont samen met meer dove en slechthorende jongeren in een woonvoorziening. Of Hans echt niks hoort, weet ik niet. Als ik zijn aandacht wil moet ik hem aanraken, anders ontgaat het hem. Toch heeft hij een cochleair implantaat, ik vermoed dus dat hij nog wel iets van geluid waarneemt. Omdat de communicatie vrij moeilijk gaat, tolkt een medewerkster van de zorginstelling terwijl ik de stoel in de taxi rijd. Ze gaat niet mee naar de revalidatie, ik moet het verder zelf zien te redden met Hans. Ach, ik probeer al zo lang om gebarentaal te leren. Ik heb het laatste jaar zo'n 400 woorden voorbij zien komen en ook nagedaan. Maar als er niemand is om mee te oefenen, heeft dat allemaal weinig zin. En dus sta ik hier wat onhandig te stuntelen met mijn handen. 

Onderweg naar de revalidatie komen we in een file terecht. "STOP!" roept Hans ineens. "FILE!" "ONGELUK!" De woorden rollen eruit met een volume alsof hij een stadion toe moet spreken, maar ze zijn wel goed gearticuleerd en verstaanbaar. Ze klinken heel anders dan de woorden die ik van andere dove mensen hoor. Ik sta er verder niet bij stil en lever Hans vijf minuten te laat af bij zijn therapeut. "Ja, sorry, file..." Het is goed.

dinsdag 7 april 2015

Vergeten


Een veel te rustige middag, waarop ik vaak even aan de kant van de weg heb stilgestaan, loopt ten einde. Vanaf een uur of half vijf lijkt iedereen opeens de deeltaxi nodig te hebben. Ik haal een mevrouw op in Den Bosch, breng haar naar Oss, laat in Oss meteen op verschillende adressen andere mensen instappen en breng die dan allemaal naar hun bestemming. De laatste twee gaan naar Ravenstein en Reek en ach, waarom zouden we dat niet over de Dorpenweg doen? Dat scheelt heel wat kilometers en mijn passagiers willen zien of er al ooievaars in de polder zitten. 

Al pratend en rondkijkend rijden we Haren binnen. Oeps! Met 56 km/u voorbij de flitskast! En dat is dan niet gemeten op mijn dashboard, maar op mijn navigatie. Daar gaan mijn verdiensten. Altijd let ik goed op als ik hier het dorp binnenrijd. Niet dat er ooit fietsers of voetgangers zijn waarvoor ik uit moet kijken, maar die flitskast eist mijn aandacht op. Behalve nu, nu we zo gezellig aan het kletsen zijn. Vergeten. Stom. 

maandag 6 april 2015

Verdwaald


Ze gaan naar Helmond, op bezoek bij hun zoon. Ze kennen de weg nog niet heel goed, want tot voor kort woonde de zoon in een dorpje bij Venlo. "U wilt niet weten, chauffeur, hoe blij we zijn dat hij dichterbij is komen wonen. Nou ja, echt dichtbij is het nog steeds niet, maar nu zijn we er tenminste binnen het uur. Weet u dat we er wel eens bijna vier uur over gedaan hebben? Maar toen woonde hij nog daar bij Venlo."

Van Oss rijd je ook binnen een uur naar Venlo, daarom vraag ik verwonderd hoe ze daar vier uur over hebben kunnen doen. "Nou, dat was een taxichauffeuse die niet van hier was. Ze had een busje bij zich met mensen uit Arnhem of zo en onderweg moest ze ons oppikken. Na een half uurtje stapten die andere passagiers uit, ik heb geen idee meer waar dat was. Enfin, wij hoopten toen gauw in Venlo te zijn, maar die chauffeur had blijkbaar andere plannen. Ze had een tomtom waar ze niet naar wilde luisteren. Elke keer als dat ding linksaf aangaf, ging zij rechts. Zeiden wij er iets van, dan was haar antwoord dat ze het beter wist. Maar het vervelende was dat ze het dus echt NIET beter wist. Wij kenden de weg op ons duimpje, via meerdere routes. Maar ze wilde niet naar ons luisteren want zij wist het beter. Zo raakten we volkomen verdwaald. 

Heimwee



Ze is hip. Vlot gekleed, met een moderne bril en het blonde haar in een mooie boblijn. Graatmager, dat wel. Alleen haar ogen... die zijn oud en stralen vermoeidheid uit. "Ik raak ervan af" zegt ze regelmatig. Het enige dat ik daarvan merk is dat ze tijdens haar verhaal niet snel op namen komt. "Ach kom, hoe heet die vrouw ook alweer? Die woonde naast de bakker en haar zus was getrouwd met een onderwijzer."

Maar dat was de vorige keren dat ik haar in de taxi had. Vandaag praat ze weinig over anderen, ze vertelt over zichzelf. Na haar eerste "Ik raak ervan af" begint ze:
"Ik vergat al vaker namen en zo, maar dat werd erger toen ik een keer heel hard gevallen ben. Ik was bewusteloos, dus ik moest naar het ziekenhuis. Terwijl ik daar was, hebben de kinderen alles geregeld. Hartstikke lief van ze, maar wat mij betreft zijn ze veel te hard van stapel gelopen. Ik moest na dat ziekenhuis nog even naar een zorghotel, en toen ik weer naar huis mocht reden ze niet naar het dorp waar ik mijn hele leven heb gewoond, maar naar Oss. Daar hadden ze in heel korte tijd een serviceappartement voor mij geregeld. Ze hadden alles verhuisd waarvan zij vonden dat ik het nog nodig had. Toen we er aankwamen, hadden ze alles versierd en er was gebak en champagne. Heel lief, maar ik was er echt helemaal kapot van. Drie weken lang heb ik alleen maar gehuild. Ik was van alles kwijt, alle dingen die ík belangrijk vond. Mijn oude buren zijn al snel op bezoek geweest. Van hen hoorde ik dat de kinderen alles wat zij kwijt wilden aan de straat hebben gezet met een groot bord: UITZOEKEN EN MEENEMEN! Wat overbleef ging naar de stort. Je wilt niet weten wat ik allemaal kwijt ben.

Tango


Elke zondagavond is het raak, dan gaat Marinus dansen. Met de taxi, want om midden in de nacht nog drie dorpen door te moeten fietsen om weer thuis te komen, dat vindt hij teveel van het goede. Hij bestelt de taxi vroeg, om 18.00 precies. We kunnen een kwartier te vroeg of te laat voor de deur staan en misschien moeten we nog meer mensen ophalen. Marinus is graag op tijd bij de danszaal. "Liever een tas koffie vuraf, as un kwartier te loat op de vloer. Want dan moete de uurste nummers missen."

Vroeger danste Marinus ook veel, met Jaantje, zijn vrouw. Maar zij kreeg darmkanker en kon al snel helemaal niks meer. Twee jaar was ze ziek, ging ze ziekenhuis in en ziekenhuis uit, reisde ze van chemo naar bestraling en terug. Als ze thuis was, zorgde Marinus voor haar. Hij kookte en deed het hele huishouden. Dat hadden ze al lang geleden zo afgesproken en Marinus en de kinderen hadden van Jaantje de fijne kneepjes geleerd. Net zo goed als dat Jaantje van Marinus leerde hoe ze de tuin bij moest houden, of haar fiets repareren of een kapot koffiezetapparaat weer aan de praat krijgen. Dus kookte Marinus voor zijn Jaantje de sterren van de hemel, maar het mocht allemaal niet baten. Jaantje overleed, nu zeven jaar geleden. "En kunde geleuve da ik d'r nog steeds elken dag mis? Ik voel me echt gruwelijk allenig nou."

woensdag 25 maart 2015

Woongenot



In de deeltaxi beland je als passagier soms naast volstrekt onbekenden op een achterbank. Vaak levert dat een gesprek op, zoals vandaag: 

"Goh, woont u dáár? Wat leuk. Ik heb daar toevallig ook een appartement toegewezen gekregen. Vorige week heb ik het huurcontract getekend. Ik heb er zo'n zin in. Is het daar leuk wonen?" 
"Helemaal níét. Ik zou er veel voor over hebben om er zo snel mogelijk weg te kunnen. Het is een ellende. Er wonen vreselijke mensen."
"Oh? Hoezo dan?"

maandag 23 maart 2015

iPad


Elke maandagmorgen zoeken ze elkaar op, de twee gamende dames. De ene week spreken ze bij de een af, dan weer bij de ander. Vandaag gaat mevrouw Hopstaken weer naar mevrouw Visscher. En ik weet het: haar tasje is heilig. Daar gaat ze zó omzichtig mee om. "Daar zit mijn aaipet in, daar mag niks mee gebeuren.
Nou denk ik bij een overgrootmoeder van 87 jaar niet meteen aan een iPad, dus toen ze het de eerste keer over haar aaipet had, duurde het even voordat bij mij het kwartje viel. 
"We hebben allebei een aaipet en we vinden het zo ongezellig om alleen spelletjes te spelen. Dus spreken we af om dat samen te doen." OK, het ging dus over een iPad. Leuk, op die leeftijd. 

zondag 22 maart 2015

Blauw (2)



Anderhalf uur nadat de mevrouw met het blauwe oog uit is gestapt, verschijnt haar naam opnieuw in de boardcomputer. O jee, nog meer gemopper? 
Het is dat ze nog steeds een blauw oog heeft, anders had ik mevrouw niet herkend. Haar strakke, norse gezicht van vanmorgen is verdwenen. Ze straalt. Lachend begroet ze een voorbijganger voordat ze in de taxi stapt. "Hallo, wat gezellig, een bekende chauffeur. Nou, dan hoef ik u niet te vertellen waar ik woon. Hier, kijk eens, chocolaatjes. Wilt u er een?" 
Zou mijn verbazing van mijn gezicht te lezen zijn? Of is dit gewoon een mevrouw die uit zichzelf haar hele ziel en zaligheid openlegt tegenover wildvreemden? Hoe dan ook, ze steekt meteen van wal.

Blauw



"Oh oh oh, jonge jonge jonge. Het zit ook niet allemaal mee. Ben ik zojuist gevallen toen ik naar de lift liep. En woensdag liep ik tegen de deur op, kijk maar." Ze draait haar hoofd naar mij en zet haar bril af. Haar rechteroog is bont en blauw. 
Tegen de deur gelopen, hoe vaak hoor ik dat smoesje niet? Hoe vaak verandert een vuist in een deur? Ik ben de uitvluchten een beetje zat, mensen hoeven zich niet tegenover mij te verantwoorden. En misschien is het geen smoesje, wie weet. Mevrouw ziet eruit alsof ze wel een flauw grapje kan gebruiken, dus reageer ik met een grote glimlach: "O, dus u heeft geen klappen gekregen?"

woensdag 18 maart 2015

Hospitality (3)


Hospitality, ofwel hoe gastvrij is een ziekenhuis? .
Veel wachtkamers zijn niet alleen voor patiënten, maar ook voor hun begeleiders of bijvoorbeeld de wachtende taxichauffeurs. Ga je daar graag naar binnen, of wacht je liever buiten, in de auto? Dat is per wachtkamer verschillend. 



Verbeeten Instituut, 's-Hertogenbosch, radiotherapie (dependance van Verbeeten Instituut Tilburg, gevestigd achter het Jeroen Boschziekenhuis)


Hospitality (2)


Hospitality, in dit geval gastvrijheid in het ziekenhuis.
Als taxichauffeur kom je nog eens ergens en ik kan wel stellen dat wij vaker in de wachtkamer van de dokter zitten dan welke patiënt dan ook. En is die wachtkamer of dan ziekenhuis dan ook echt gastvrij? Of kun je maar beter in de auto blijven wachten? 

Er is één wachtkamer waar ik altijd graag binnenstap, gewoon omdat het er zo gezellig is. 


Maasziekenhuis, Boxmeer, radiotherapie (rechtstreeks onderdeel van UMC Nijmegen)

Hospitality (1)


Hospitality, gastvrijheid. 
Het Latijnse woord hospitalis duidt zowel op een hospitaal als op gastvrijheid. Maar hoe gastvrij zijn de hospitalen tegenwoordig? Als je de PR-managers moet geloven, doen ziekenhuizen er alles aan om hun patiënten in de watten te leggen. Maar hoe zit het met de taxichauffeurs? Want geloof maar dat wij, vervoerders van al deze zieke mensen, heel wat uren doorbrengen in- of bij wachtkamers. Het wordt hoog tijd dat we daarom eens de voorzieningen voor het transportpersoneel onder de loep gaan nemen. Voortaan vind je op dit blog tussen de taxiverhaaltjes door af en toe een keuringsverslag, zo mogelijk voorzien van tips & trics voor een prettiger verblijf in de betreffende wachtruimte.
We starten met de wachtkamer waarin ik het meest mijn tijd verdoe. 

Jeroen Boschziekenhuis, 's-Hertogenbosch, afdeling hemodialyse

dinsdag 3 maart 2015

Engeltjes


Nee he, wat nú weer? Voor de zoveelste keer vandaag gaat mijn telefoon over. Mensen die me kennen, weten dat ze mij niet moeten bellen. Ik werk. Een sms-je of app-je is geen probleem, dat bekijk ik wel als ik tussen twee klanten door ergens langs de weg sta. Maar een telefoontje druk ik weg. Of ik negeer het. Maar ja, vanmiddag blijft het bezig zeg. En ik had tussen de bedrijven door al gezien dat het een afgeschermd nummer is, terugbellen kan dus niet. 

De gedachte aan die woensdagochtend, ruim tien jaar geleden, komt weer bij me boven. Toen kreeg ik ook zo'n anoniem telefoontje, terwijl ik net met mijn zoon de spreekkamer van de chirurg binnenstapte. Ook toen drukte ik de belletjes steeds weg, om pas ruim een uur later eindelijk het zoveelste telefoontje toch maar op te nemen. Het was een arts van de spoedeisende hulp, die me vertelde dat mijn vader in een heel ander ziekenhuis op sterven lag. Hals over kop reden zoon en ik naar Eindhoven, maar we waren net te laat. En wie weet, misschien bellen ze me nu wel omdat er iets met mijn moeder aan de hand is. Ze wordt tenslotte volgende week 84, op die leeftijd weet je maar nooit. 

zondag 1 maart 2015

Alarmlicht


"Alleen vrouwelijke chauffeur inzetten!!!!" staat er in mijn dashboardscherm. Zoiets zie ik niet vaak. Er zal zeker iets aan de hand zijn, maar ik heb geen idee of dat komt omdat de ouders van mijn passagier vreselijk bezorgd zijn, of omdat er slechte ervaringen met mannelijke chauffeurs zijn geweest.

Het meisje dat eraan komt lopen is denk ik een jaar of twaalf, op die leeftijd vind ik dat moeilijk in te schatten. Ze leunt zwaar aan de arm van de groepsleidster die haar naar de taxi brengt, ze plakt bijna aan haar. De andere kinderen die worden opgehaald rennen en springen rond, maar dit meisje blijft plakken. Pas als het autoportier open staat, laat ze de leiding los. Naar mij kreunt ze een keer, roept enkele malen "papa mama", gooit haar tas op de achterbank en stapt in op de passagiersstoel. 
"Ze praat nauwelijks, maar ze verstaat en begrijpt alles wat je zegt", vertrouwt de groepsleidster me nog toe voordat we vertrekken. 
Het is vrijdagavond en Birgit mag naar huis, 60 kilometer verderop, naar "papa mama". 

woensdag 25 februari 2015

God


Hij zwalkt een beetje als hij van de taxi naar de revalidatie loopt. Een wat onzekere tred, maar wel een goede stap: beide benen evenredig belastend, goed afgezet en met een volledige afwikkeling van zijn voet. Hij houdt de handen in de zakken, heeft ze niet eens nodig om evenwicht te zoeken. Iemand die hem niet kent kan hooguit denken dat deze man een borreltje op heeft en daarom wat zwalkt. 

Gisteren haalde ik hem op bij de revalidatie, vandaag heb ik hem er weer heengebracht. Toevallig, want hij gaat er al vanaf begin januari met de taxi naar toe en we hebben elkaar eerder nog niet ontmoet. 
"O, da's maar goed ook mevrouw," vertelde hij me zojuist in de taxi. "Want ik was niks meer. Ik kon niks. In december gebeurde dat met mijn hersens. Hoe heet dat?" 
"Herseninfarct?" probeer ik.
"No no, it wasn't that. It-it-it-it was a stro-stro-stroke!" Het hoge woord is eruit.

dinsdag 24 februari 2015

Bijna dood



Terwijl het buiten redelijk fris is, parelen kleine zweetdruppels op het voorhoofd en de neusvleugels van de man. Hij is gejaagd, zenuwachtig, onrustig, paniekerig. "Weet u mevrouw, ik had DOOD kunnen zijn. Bijna. Ik was bijna DOOD." Op de achterbank zet hij een grote plastic doos met deksel, daarna gaat hij naast mij zitten. "Echt mevrouw, ik overdrijf niet. Bijna dood. Ik had echt dood kunnen zijn. Bijna dood". 

Ik begrijp hem niet goed. Nog maar tien minuten geleden kreeg ik een vreemde ritopdracht binnen. Bij de bijzonderheden stond: "Via1: Leeghwaterlaan 8/8 5223BA 's-Hertogenbosch. Let op: meneer heeft tussenstop bij justitie Den Bosch. Huisnr. aankomstadres verifiëren bij klant. JB klant staat al klaar zsm ophalen." Wie is JB? De klant heeft andere initialen. En wat is er aan de hand? Is deze man crimineel? Misschien. Is hij gevaarlijk? Nee, want dan zou justitie hem niet alleen laten reizen. Ik besluit niet teveel te praten en gewoon af te wachten. 

zaterdag 21 februari 2015

Strak


Eigenlijk wilde ik niet, maar het moest. Ik kon er niet langer onderuit. Ik moest me een nieuw uniform aan laten meten. Waarom ik daar zo tegen opzag? Omdat het nooit goed ging. Tot nu toe dan. 
Mijn laatste uniform is een jaar of zes geleden aangemeten. De kleermaker liet mij een doorpasjasje aantrekken, waarna hij driftig met krijt en spelden ging strepen en prikken. Zo moest het worden, na 14 dagen zou het klaar zijn. Toen ik het eenmaal had, paste dat pak dus voor geen meter: de revers gaapten en deden mijn toch al niet onaanzienlijke boezem nog eens drie maten groter lijken. De schouders hingen tot halverwege mijn bovenarmen, de mouwen reikten tot op mijn vingerkootjes en mijn armen vooruit strekken -toch geen zeldzame beweging voor een chauffeur- lukte niet, daarvoor had ik te weinig bewegingsvrijheid bij de oksels. Ik heb gevraagd of het aangepast kon worden, maar volgens die kleermaker was dat niet nodig. Het was puur een kwestie van wennen, volgens hem. Het gevolg was dat ik het jasje nooit droeg. Ik trok een nette zwarte broek, witte of zwarte bloes en zwart vest aan, completeerde dat met een sjaaltje in de bedrijfskleuren et voilà, c'est ça

donderdag 12 februari 2015

Geoeteld


Komend weekend is het pas carnaval, maar ik rijd de hele week al rond met stickers van de Oeteltaxi, hét kenmerk van de met carnaval toegelaten Bossche taxi's. Of liever: ik rééd ermee rond. Want maandag vloog de sticker al tijdens het rijden van de voorruit en dinsdag moest ik driftig de plakbandrol hanteren om de achterruitsticker op zijn plaats te houden. Die sticker is niet zomaar iets, het is een 15 centimeter hoge banier, die over de volle breedte van de voor- of achterruit gaat. 
Blijkbaar hadden alle taxi's last van loslatende stickers, want vandaag kreeg de ene na de andere chauffeur een omroep om tussen twee ritten even in Den Bosch de taxi te laten 'oetelen' door twee nieuwe stickers te laten plakken. Nou ja, dat 'even' bleek in mijn geval anderhalf uur te duren. 

Geprivilegieerd


Honderd jaar geleden was de Osse hei een gebied vol armoe. Struikrovers en bandieten struinden er rond, in die jaren tussen de twee beruchte periodes waarin de Osse bendes actief waren. Er woonden armoedzaaiers, zoals Jan Tompe en zijn vrouw Netje. Tien kinderen kregen zij daar in hun plaggenhut. Alle tien stierven ze voortijdig, als slachtoffertjes van de troosteloze armoede. 
Na de oorlog zorgde d'n Organon voor een economische boost in Oss, en de Osse hei werd gecultiveerd. Er kwam een heus villapark voor het management van de pillenfabriek en de plaggenhut maakte plaats voor grote, rijke huizen. En dankzij d'n Organon was het ook niet meer nodig om tien kinderen te krijgen. Jammer voor Jan en Netje dat ze niet wat later geboren waren. 

vrijdag 30 januari 2015

Roadrunner


Bij elk taxibedrijf heb je supersnelle chauffeurs, gewone chauffeurs en slome duikelaars. Bij ons bedrijf zijn we in de gelukkige omstandigheid dat we een echte roadrunner in de gelederen hebben, een superchauffeur die in 10 minuten van Nijmegen naar Oss rijdt. Vooruit, soms loopt het iets uit en is het een kwartier, maar dat ligt dan aan de drukte op de weg. Echt waar, hij is echt zo snel. Hij klokt het zelf op zijn horloge en dat liegt niet. "Nog een beetje oefenen, dan kan ik tegen de klok inrijden", grapt hij wel eens. 

Roadrunner is een lichtend voorbeeld voor ons allen, want ondanks zijn snelheid krijgt hij nooit een bekeuring. "Hoeft ook niet, want ik overtreed zelden de snelheidslimiet", zegt hij dan. "Ik ben zo snel door goed vooruit te kijken, snel en slim gebruik te maken van elk gaatje dat me geboden wordt en door niet te lang bij de mensen aan de deur te staan treuzelen. Staan ze niet klaar? Jammer dan, dan bellen ze maar een nieuwe taxi. Ik rij door." Met dat laatste ben ik niet zo gelukkig, maar op de rest van Roadrunners kwaliteiten ben ik stikjaloers.

donderdag 29 januari 2015

Noaberschap


Piet is een eenvoudige man: de lagere school heeft hij niet afgemaakt, maar hij heeft wel zijn hele leven gewerkt. Sjouwend en ploeterend kon hij als knecht altijd wel ergens terecht. Nooit getrouwd, maar hij heeft wel een eigen huisje waarin hij zich goed kan redden. Elke dag een "goei bôtterham" en een bord warm eten, daar draait hij zijn hand niet voor om. Hij houdt huis en tuin netjes bij, en als er ooit iets is waar hij geen raad mee weet kan hij altijd bij de buren aankloppen, of bij zijn broers. 

Het leven gaat zo zijn gangetje, totdat Piet steeds meer, steeds harder en vooral steeds pijnlijker moet hoesten. Hij draait er nog maar eens een extra sjekkie op, want dat is zijn hele leven al de oplossing voor alle problemen geweest. En uche-uche-uche, Piet heeft geen idee hoe -en vooral: waarom- hij die peuk beter kan laten liggen. 

maandag 26 januari 2015

Lifter



Het gebeurt in een reflex. Ik draai in Nijmegen vanaf de Neerbosscheweg de Graafseweg op en daar staat hij, de lifter. Het regent, het is koud en ik stop. Pas als ik stilsta besef ik dat ik niet in mijn eigen auto zit, maar in de taxi. 
Stoppen voor een lifter en zodra hij naar je toe komt weer snel wegrijden, dat doe je niet. Dus blijf ik staan. Ach, wat maakt het ook uit. Ik heb een taxiklant naar het ziekenhuis gebracht en moet met een lege taxi weer naar Oss. De lifter heeft een bordje waar 'Oss' op staat. Doe ik er iemand kwaad mee als ik die jongen meeneem? Nee toch? En wie weet, misschien hoor ik weer een goed verhaal. Het zal in ieder geval anders zijn dan de verhalen van mijn vaste taxiklanten. 

"Je kunt mee tot Oss, maar als ik onderweg een opdracht binnenkrijg dat ik ergens anders heen moet, zet ik je weer langs de weg. Ik mag geen meter voor je omrijden." De jongen vindt het niet erg, hij is al lang blij dat hij mee kan. 
"Ik heet Lars", is het eerste wat hij zegt als hij eenmaal zit. En ja, dat is zijn eigen naam. Ik heb hem verteld over dit blog, hij weet ook dat hij er misschien in komt. En Lars heeft geen reden om anoniem te blijven, dus is hij de eerste persoon in mijn blog die ik gewoon met zijn eigen naam noem. 

Gehoord


Een korte update over de mevrouw die voor haar zieke broer zorgt. Na alle reacties die ik rechtstreeks of via telefoon, mail en facebook op deze blogpost kreeg, wil ik jullie wel van deze laatste ontwikkeling op de hoogte houden. 

Vandaag bracht ik mevrouw weer naar het ziekenhuis, deze keer was ze gezellig en in een vrolijke bui. Toen ik haar vroeg hoe het met haar broer ging, vertelde ze dat hij van de artsen niet meer naar huis mag. "In eerste instantie zou hij wel naar huis moeten. Toen ze hoorden hoe de situatie thuis is, hebben ze gezegd dat ze voorstellen om hem in het ziekenhuis houden totdat er een andere oplossing is. Vandaag gaan ze erover beslissen, maar ik ben al ontzettend blij dat ik eindelijk serieus genomen word. Eindelijk word ik gehoord!

Alle lieve en betrokken reacties over wat ik wel of niet zou moeten doen voor deze mevrouw, laat ik nu voor wat ze zijn. Maar het heeft me in ieder geval goed gedaan om te merken dat er nog genoeg mensen zijn die hun hart op de juiste plaats hebben. 

zaterdag 24 januari 2015

Ongehoord


Soms hoor ik onderweg verhalen waarvan ik denk 'dat kan niet'. 
Die opmerking kun je op twee manieren uitleggen: 'haha, wat een onzin, maak dat de kat wijs', of 'dit is echt ongehoord, zoiets mag écht niet gebeuren'.

Vorige week maakte ik iets mee dat je op beide manieren uit kunt leggen. Naarmate ik er meer over nadenk, vraag ik me steeds meer af of ik hier te maken heb met iemand die ik zou kunnen plaatsen op de schaal tussen 'van het padje af aan het raken' tot 'querulant' óf dat het iemand is die echt in een vreselijk benarde positie zit en niet de kennis of vaardigheden heeft om daaruit te komen. Ik weet het niet. Naarmate ik er meer over nadenk, schiet de wijzer op mijn beoordelingsschaal steeds meer van links naar rechts en terug. 
Weet je wat? Ik vertel gewoon het verhaal, dan kun je zelf oordelen. Of niet.
En ongeacht de conclusie die je trekt, hoop ik dat er iemand opstaat die deze mevrouw kan helpen. Want of het nu een reëel probleem is of dat het zich voornamelijk in haar hoofd afspeelt, 
het staat voor mij vast dat ze zich in een benarde positie bevindt.