Dieet

"U bent lekker vroeg, dan ben ik vroeg thuis. Dat zal mijn vrouw wel fijn vinden, dan hoeft ze niet alleen te eten."
"Oh? Heeft u bij de dialyse dan nog niet gegeten?"
"Een crackertje. Ik had twee broodjes kunnen krijgen, maar die blief ik niet. Ik eet sowieso alleen nog maar crackertjes. Dat is begonnen omdat ik een nieuwe nier wilde. De dokter vond mij veel te zwaar, hij zei: 'Als u nou eens afvalt naar 100 kilo, dan kunnen we eens verder kijken'. Enfin, ik naar de diëtiste, daar kreeg ik van die flesjes. Drie keer daags dronk ik zo'n flesje en verder helemaal niks. Want omdat ik nierpatiënt ben, mag ik maar een halve liter vocht per dag drinken.
Toen ik 100 kilo woog, ging ik weer naar de huisarts. Die was nog niet tevreden, hij gaf me meer kans als ik 90 zou wegen. Weer die flesjes, weer terug naar de dokter. Nog niet tevreden, het zou beter zijn als ik 80 kilo woog. Ik was het al goed zat, maar ik wilde per se die nieuwe nier. Dus ik zorgde dat ik 80 woog, ging weer naar de dokter en die vond me nog steeds te zwaar. 'Ja man, wat wil je dan?' heb ik geroepen, maar ik ben toch nog mooi afgevallen tot 76 kilo. En toen vond de dokter mijn gewicht goed, maar hij vond me te oud. Dat was vorig jaar, ik ben nu 72. En hij vond mijn medische conditie ook te slecht. Ik was het daar niet mee eens, dus ik werd naar de nefroloog in het Radboudziekenhuis gestuurd. Daar ging ik het hele circuit door en ook daar vonden ze mij te oud en mijn conditie te slecht. Dus ging het hele verhaal niet door en ben ik helemaal voor niks van 112 naar 76 kilo afgevallen. En sindsdien lust ik dus geen eten meer. Dadelijk bij mijn vrouw aan tafel zit ik erbij en drink ik een half kopje koffie, meer blief ik niet."
"Wacht even, voor niks afgevallen? Met dit gewicht zult u zich wel veel gezonder en prettiger voelen."
"Ja maar waarom? Wat heeft het nog voor nut? Ik lust geen eten meer, ik mag niet drinken, ik kan nergens aan meedoen. Als we met onze kinderen en kleinkinderen ergens heengaan, naar het strand, of een speeltuin of waar dan ook, dan zit ik al gauw op het terras om op alle tassen en spullen te passen. Want veel meer kan ik ook niet, op mijn leeftijd. Ik bestel dan een half glaasje cola. Dat kennen ze niet, dus krijg ik toch een vol glas. Als zoiets voor je staat, drink je onbewust toch meer dan je mag. Stiekem weggieten kan soms  niet op zo'n terras. En als je dan eindelijk dat halve glas aan een van de kleinkinderen kwijt bent, komt zo'n serveerster om het kwartier vragen of ik nog wat wil drinken. Nee. En ik ga ze niet uitleggen waarom, daar hebben ze niks mee te maken. Ik zeg dat ik ze wel zal roepen als ik iets wil bestellen. Maar dat begrijpen ze niet, dus blijven ze vragen."
"Misschien willen ze u wel weghebben, omdat u niet genoeg consumeert?"
"Nee hoor. De rest van de familie bestelt volop en houdt geen terrasstoel bezet, dus daar verdienen ze genoeg aan. Het is de mentaliteit in de horeca, ze willen gewoon niet luisteren als je niks wilt hebben. Als ik met de familie uit eten ga, hebben we precies hetzelfde. Ik wil één schepje groente en één hapje vlees, dan heb ik genoeg gehad. Maar als ik een kleine portie vraag, krijg ik toch een vol bord. Behalve bij de Chinees bij ons om de hoek, daar begrijpen ze mij. Daar mag ik voortaan gratis mee-eten als de rest van het gezin iets bestelt. Alleen begrijpen die Chinezen maar niet dat ze mijn glas niet zomaar bij mogen vullen."