zondag 5 januari 2014

Triest



In de taxi hoor je veel. Op den duur leer je wel dat je niet alle ellende mee naar huis moet nemen, zoiets hou je nooit lang vol. Over het algemeen lukt me dat aardig, maar soms is het gewoon té erg. Zo bracht ik ooit enkele uit huis geplaatste jongeren van hun normale opvangadres naar de weekendopvang. Hun huisgenoten mochten dat weekend allemaal naar huis en voor vijf achterblijvers wilde de leiding de tent niet open houden.
Vijf jongens en meisjes van zo’n twaalf tot zestien jaar, die allemaal al meer ellende mee hebben gemaakt dan ik in mijn hele leven hoop mee te maken. Wat voor hen vanzelfsprekend lijkt, is dat in werkelijkheid niet. En andersom: onze zekerheden zijn voor hen een wassen neus.
Deze jongeren waren allemaal vrolijk, op hun manier. Ze mochten er een weekendje uit! Toch voelde ik er een enorme triestheid onder, die ze zelf misschien niet eens meer opmerkten.

“Mag jij met jouw verjaardag nog bij je moeder op bezoek?” 
“Nee, zij mag van haar leiding maar een keer in de twee weken bezoek hebben. Maar vorig weekend ben ik er wel geweest. Ze heeft een nieuwe kamer, mooi joh! En een stuk groter dan de vorige. Ze zit nou ook vlak bij de wc.” 
“Kicken joh, wat goed voor haar zeg. En het is echt wel makkelijk om dicht bij de wc te zitten.”

“Wow, vet zeg, die auto. Zie je dat?” 
“Zo een had de vriendin van mijn vader ook.” 
“Nou niet meer dan?” 
“Nee, joh. Toen ons pap vorig jaar de bak in draaide, heeft ze ‘m toch weg moeten doen.”

“Heeft jouw moeder gisteren nog gebeld?” 
“Nee, mijn voogd wil niet meer dat ze belt. Ze belde vaak als er klanten waren en daar doet mijn voogd toch zó moeilijk over. Alsof ik niet weet wat die kerels doen. Ik ben toch zeker geen baby!”

“Ons mam heeft weer een nieuwe vriend en nou mogen wij voorlopig niet meer naar huis.” 
“Komt natuurlijk door die vent, wat een zeikerd.” 
“Zeg dat wel, ons mam is zelf helemaal niet zo moeilijk, maar die kerels altijd wel. Het lijkt wel of ze jaloers op ons zijn of zo.”

“Ik wil heel graag in de zorg gaan werken, maar mijn begeleider zegt dat dat helemaal niet goed is voor mij. Hij zegt dat ik dat alleen maar wil doen om mijn eigen problemen te ontlopen. Belachelijk toch, alsof ik problemen zou hebben.”

juni 2009

Geen opmerkingen:

Een reactie posten