Pinksteren en Moederdag op één dag, dat betekent topdrukte in de taxi. Ik krijg een combinatierit op: eerst in Rosmalen een ouder echtpaar ophalen dat naar Eindhoven wil, daarna staan er op een tweede adres in Rosmalen twee meisjes te wachten. Zij willen naar Geldrop.
Het echtpaar zit al klaar, ze zijn de hele middag bij de
verjaardag van hun kleinzoon geweest en willen nu graag naar huis. De meiden
daarentegen gaan juist op bezoek: Moederdag vieren bij de moeder van een van
hen. Jonge, actieve en enthousiaste meiden, als die gebruik maken van de Valystaxi
is er wel iets aan de hand. Ze blijken allebei blind te zijn. Op dit moment wonen
ze tijdelijk in een instelling waar ze een ADL-training krijgen, ofwel hoe red
ik mezelf bij allerlei algemene dagelijkse levensverrichtingen.
Al gauw beheersen de jongedames het gesprek. Want ja, ze zijn dan wel blind, maar nee, daardoor zullen ze zich toch niet laten koeioneren? Lucille Werner, dat is hun grote voorbeeld. En Lucille heeft met haar foundation deze meiden ook echt aan het werk gezet. Ja, ze doen er nu alles aan om echt iets te bereiken.
“Als ik vragen mag”, begint de man van het oudere echtpaar, “wát zouden jullie dan eigenlijk willen bereiken? Want jullie vertellen het nou wel allemaal zo mooi, maar waar knokken jullie dan zo hard voor?” “Nou eh, wij willen binnen nu en enkele jaren toch wel beroemd zijn.” “Absoluut”, vult de ander aan. “Ja, maar met wát?” “O, hadden we dat dan nog niet gezegd? We zingen.”
Al gauw beheersen de jongedames het gesprek. Want ja, ze zijn dan wel blind, maar nee, daardoor zullen ze zich toch niet laten koeioneren? Lucille Werner, dat is hun grote voorbeeld. En Lucille heeft met haar foundation deze meiden ook echt aan het werk gezet. Ja, ze doen er nu alles aan om echt iets te bereiken.
“Als ik vragen mag”, begint de man van het oudere echtpaar, “wát zouden jullie dan eigenlijk willen bereiken? Want jullie vertellen het nou wel allemaal zo mooi, maar waar knokken jullie dan zo hard voor?” “Nou eh, wij willen binnen nu en enkele jaren toch wel beroemd zijn.” “Absoluut”, vult de ander aan. “Ja, maar met wát?” “O, hadden we dat dan nog niet gezegd? We zingen.”
En zonder elkaar een merkbaar teken te geven, zetten ze
tegelijk in. Zo loepzuiver, zo mooi. Het ene na het andere lied krijgen we te
horen, van klassiek tot meezingers en van pop tot filmmuziek. In tweestemmig
a-capella rolt het ene na het andere verzoeknummer eruit. En dat niet op de
manier waarop de meeste mensen zingen, maar echt met de volumeknop open zoals
alleen jarenlang geschoolde stemmen dat kunnen.
Werkelijk de hele weg zingen ze. En de lol dat ze daarbij
hebben werkt niet alleen aanstekelijk voor ons, maar ook voor de andere weggebruikers.
De raampjes van onze bus staan open en vanwege het mooie weer hebben veel
passerende auto’s ook de ramen of het dak geopend. Om ons heen zie je de andere
weggebruikers reageren. Ze spitsen de oren, swingen mee, zingen mee of steken
een duim op. Of de meiden het aanvoelen of op een andere manier merken, weet ik
niet. Zij genieten en wij genieten, en dat telt.
Dit is echt met stip de gezelligste taxirit die ik tot nu toe ooit gereden heb.
Dit is echt met stip de gezelligste taxirit die ik tot nu toe ooit gereden heb.
mei 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten