"Dag chauffeur, u bent mooi op tijd. Ik hoef u natuurlijk niet te vertellen waar ik heen moet, dat kunt u mooi op uw schermpje zien. Wat een techniek toch allemaal, he?
Zo, ik zit. Is het goed als ik het raampje even open doe? Dan kan ik zwaaien naar mijn broer, daar op de vierde verdieping. 't Is zo'n stakker.
Vorig jaar overleed zijn vrouw en nu heeft hij zelf kanker. Elke keer als ik op bezoek kom, denkt hij dat het de laatste keer is. Ik heb zelf 25 jaar geleden kanker gehad en ik begrijp precies hoe hij zich voelt. Ik dacht toen ook dat ik dood ging. We woonden toen nog in Amerika voor ons werk. Ik was stewardess, mijn man was piloot bij de KLM. Op een dag ontdekte ik bij het douchen een knobbeltje in mijn borst. Hier zo, links aan de zijkant. Nou, ik kan u vertellen: binnen één dag was ik in het ziekenhuis en de volgende dag was ik mijn borst al kwijt. Én mijn man. Die zat in het buitenland toen ik werd opgenomen. Hij is nog wel thuis gekomen, maar alleen om zijn spullen te pakken en er met een collegaatje van mij vandoor te gaan. Hij heeft me niet eens opgezocht in het ziekenhuis. Vreselijk he. Dat vertikte hij. 'Ik wil geen incomplete vrouw', was zijn argument. Nou, daar lig je dan. En u moet me geloven, dat is echt pure ellende. Zo heb je alles, zo heb je niks. Alleen nog maar de angst om dood te gaan. Maar dat is dus niet gebeurd, ik ben zo taai als onkruid.
Ik kan u wel zeggen, chauffeur, dat ik niet alleen een borst ben kwijtgeraakt, maar ook mijn hele vertrouwen in mannen. Ze willen toch allemaal maar één ding. En als je als vrouw niet meer helemaal volmaakt bent, dan willen ze niks meer van je. Dan wordt je afgedankt. Nee, ik hoef geen vent meer aan mijn lijf. Ze willen me toch niet accepteren zoals ik ben.
O, we zijn er al, 't is ook maar een stukje van niks he? Het is dat ik niet alleen 's avonds over straat durf, want je zou het bijna kunnen kruipen. Nee, zeg maar niks. Deeltaxi he, vaste prijs. Nou, bedankt chauffeur, laat 't wisselgeld maar zitten. Ik vond het een
heel gezellig gesprek. Dág."
Soms hoef je geen woord te zeggen. Soms kún je geeneens
een woord zeggen. En toch noemen ze dat dan nog een gesprek.
april 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten