Deze week had ik een dame in de auto die echt overal verstand van had. Dat is geen geintje, dat meen ik. Alleen op het gebied van auto's liet ze het een beetje afweten.
“Oh, chauffeur, moet u eens kijken wat een leuke auto. Volgens mij is die al heel oud.”
“Dat is een Volvo mevrouw, zo van rond 1960. Die noemen ze ook wel kattenrug, vanwege die hoge, afgeronde achterkant.”
“Wat een toepasselijke naam. En ik vind het echt een scheetje van een auto.”
“Oh, chauffeur, kijk, daar rijdt er nóg een. Wat een toeval. Maar bij die auto hebben ze er extra achterlichten op gemonteerd. Bijzonder. Zou er een clubdag van die Volvo’s zijn? Misschien zijn ze daarnaar onderweg?
“Nou mevrouw, ik moet u teleurstellen. Dat is geen Volvo, dat is een eh... Alfa Romeo.”
Ik moet zeggen dat ik deze Alfa ook nog niet eerder heb gezien, de typeaanduiding kan ik niet lezen. Maar dat laat ik mevrouw natuurlijk niet merken.
“Oh. Wat jammer. Ik zou toch zweren dat ze hetzelfde zijn. Op die lampen na dan.”
“Als u nou goed kijkt, zijn er nog wel meer verschillen hoor, mevrouw.”
“Ja, nu u het zegt. Maar ik zou dat zelf niet ontdekt hebben hoor.”
“Chauffeur?”
“Ja mevrouw?”
“Ze zijn wel allebei roomwit. Daarom dacht ik dat het dezelfde auto was. Ziet u?”
“Ja, nu u het zegt. Maar ik zou dat zelf niet ontdekt hebben hoor.”
“Chauffeur?”
“Ja mevrouw?”
“Ze zijn wel allebei roomwit. Daarom dacht ik dat het dezelfde auto was. Ziet u?”
(Pas veel later ontdekte ik dat het de Alfa Romeo Mito moet zijn geweest. En degenen die nu denken dat ik al rijdende de foto van die auto heb gemaakt, kan ik geruststellen. Die heeft mijn zoon maanden later voor me gemaakt, terwijl ik zorgde dat onze auto in de buurt van die Mito bleef.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten