dinsdag 7 januari 2014

Hemodialyse



Voor de afwisseling haal ik nu eens een dialysepatiënt in Eindhoven op. 
In het Catharinaziekenhuis wachten taxichauffeurs en de gedialyseerd patiënten aan enkele huiskamertafels op elkaar. Dat nodigt gemakkelijk uit tot een praatje, ik zit dan ook nog maar net of een verpleegkundige brengt een gedialyseerde mevrouw bij de tafel. “Bent u…” beginnen we allebei tegelijk. Mis, zij zoekt een chauffeur van Taxi Van Gerwen (“Ik dacht al, die draagt toch een ander uniform?”), ik zoek een mevrouw die naar Schaijk moet. 

Dat is voor Nel, zoals ze zichzelf voorstelt, geen beletsel om toch een gesprek aan te knopen. Terwijl de dialyseverpleegkundige haar nog snel even voorziet van een boterham, barst Nel los: 
“Ik ben benieuwd wie me nu op komt halen, want die chauffeurs weten onderhand allemaal wel dat ik graag een extra rondje meerijd.” Ik spits mijn oren, dit heb ik nog nooit gehoord. De meeste patiënten hebben na de behandeling last van een dialysekater en willen zo snel mogelijk naar huis. Nel ziet mijn reactie: “Ik heb na de dialyse nergens last van. En als ik dan eenmaal thuis ben, verveel ik me kapot. Weet u, mijn man is dementerend en op de dagen dat ik gedialyseerd word, gaat hij naar de dagopvang. Maar dan komt ie pas tegen half zes thuis, wat heb ik er dan aan om al om half een thuis te zijn? En ik vind het hartstikke leuk in de taxi. Zo kom ik nog eens ergens, en je hoort nog eens wat. Bij Van Gerwen weten ze dat. Vorige week nam de chauffeur mij uit het ziekenhuis mee naar Tilburg om daar iemand op te halen die naar Maxima Medisch Centrum in Veldhoven moest. En een andere chauffeur heeft me een keer meegenomen naar Boekel omdat hij daar iemand naar toe moest brengen. Onderweg belde hij naar de centrale in Zeeland [een dorpje bij Uden - MvB] en toen vroeg Anita die daar altijd aan de centrale zit, of we op de terugweg koffie kwamen drinken. Want nou wilde zij ook wel eens zien wie ik was. 
En zo mag ik overal mee naar toe en altijd zorgen ze dat ik thuis ben voordat het taxibusje mijn man thuisbrengt. Bijna iedereen die ik ken van de dialyse klaagt erover dat je niks meer kunt doen als je eenmaal gedialyseerd wordt. Maar mijn leven is juist een stuk leuker geworden. Sinds mijn nieren het vertikken heb ik meer leuke en gekke dingen meegemaakt dan in heel veel jaren daarvoor. Want het volk dat je soms in die taxi krijgt, of de verhalen die je hoort, da’s echt ongelofelijk. Maar goed, dat hoef ik u natuurlijk niet te vertellen.”

Nee, dat klopt, die ervaring heb ik ook. Maar voordat Nel verder kan gaan met haar ontboezemingen komt mijn eigen klant uit de dialyseruimte. Voorzien van een dialysekater én met de mededeling dat ze binnenkort voor de behandeling naar Bernhoven in Uden kan. Jammer, want ik had graag meer verhalen van Nel gehoord.

september 2013



Geen opmerkingen:

Een reactie posten