Architectuur

Architectuur is voor mij al jaren iets bijzonders. Ik geniet van bijzondere gebouwen, van de vormen, verhoudingen, belijning, de visuele verrassingen, het bijzondere materiaalgebruik, het vakmanschap van ontwerper en bouwers en ga zo maar door. Ik denk dat de kiem van dit genot werd gelegd in de kunstgeschiedenislessen, tijdens mijn opleiding tot tekenleraar. Een bevlogen docent -waarvan ik helaas al lang geleden de naam ben vergeten- was in staat om met zijn verhalen en de nodige afbeeldingen zijn persoonlijke opperste staat van beroering over te brengen op de klas. 

Schade

Vrijdagmorgen, druk, druk, druk. Om 8:40 krijg ik ritten door die al om 8:25 en 8:30 gestart moesten worden. En dan moet ik eerst meneer Balmaekers nog naar zijn werk brengen, die zit al in de taxi. Balmaekers maakt zich er niet druk om, "Ik ben dat eerlijk gezegd wel gewend en ze weten dat ik wat later kan komen."

De Vijversingel is afgesloten, dan maar door de Lijsterlaan en over de overweg bij "d'n Organon", zoals ze hier in Oss nog steeds zeggen. Meer automobilisten denken er zo over, het is druk in de toch al niet zo brede Lijsterlaan. En dan komt er ook nog eens een Ford Transitbusje met veel misbaar aanzetten. "Aan de kant, aan de kant",  lijkt het te roepen. Haast automatisch stuur ik mijn auto verder naar rechts, totdat de wielen het trottoir op gaan. Voorzichtig rijd ik verder, maar die bus zit wel akelig dicht naast me. Het laatste stuk gaat het ineens fout: ik hoor de auto's tegen elkaar tikken en schaven. Nee he, het zal toch niet?!

Ik stop en stap uit, terwijl Balmaekers lacht. "Zie je wel, er is altijd iets op vrijdagmorgen. Voorlopig zien ze mij nog niet op het werk."

Luizenbaantje

Taxirijden? Luizenbaantje! De hele dag een beetje rondtoeren in de auto, daar lijd je niks van. Gemakkelijk verdiend geld!
O ja? Als ik de soms fysiek zware omstandigheden bij het vervoeren van meerdere rolstoelen in een rolstoelbus buiten beschouwing laat; als ik niks zeg over lastige, moeilijke, veeleisende en een heel enkele keer ook gevaarlijke klanten; als ik niet hoef te puzzelen over de beste combinaties, de kortste routes of de meest logische manier om alle klanten binnen de opgegeven tijdsmarge zowel in de auto als op de plaats van bestemming te krijgen; als ik de hele dag niet naar de wc zou hoeven; als ik het ook niet heb over de moeite die het soms kost om zo veel en zo lang te zitten, of om uren achtereen toch fit en alert aan het verkeer deel te kunnen nemen, dan blijft het nog steeds een fysiek zware baan. Dat komt wat mij betreft vooral door de werktijden.

Gevangenis

Vandaag bracht ik twee mensen met de deeltaxi van Valys naar Utrecht en Soest, vervolgens nam ik voor Valys twee andere mensen uit Soest en Utrecht weer mee naar het zuiden. De eerste passagier wilde graag om 14:30 opgehaald worden, de tweede passagier had de taxi voor precies een uur later besteld. Tja, dat is lastig als ze maar 20 minuten uit elkaar wonen. Nou mag je bij dit soort ritten een kwartier te vroeg en een kwartier te laat zijn, de eerste mevrouw zou ik dus om 14:45 op kunnen halen en met wat treuzelwerk en drukte op de weg, zou ik om 15:15 bij de tweede zijn. 

Koud

"Nee he, toch niet die zeurpiet", schiet er door mijn hoofd als ik op de boordcomputer mijn nieuwe ritopdracht binnen zie komen. De mevrouw die bij de dialyse op mij zit te wachten, is bepaald niet een van de populairste klanten. Het begint al als je haar ophaalt. Hoe vriendelijk je ook bent, meer dan een boze blik en een diepe zucht kunnen er niet vanaf. En wat je ook zegt of doet, het is nooit goed. De taxi is te laat of te vroeg; de chauffeur brengt een ziekenhuisrolstoel mee terwijl ze er al een heeft; de chauffeur brengt geen ziekenhuisrolstoel mee terwijl ze er een nodig heeft; de chauffeur praat teveel of de chauffeur zegt niks en ga zo maar door. Van haar kant kan een praatje er niet af en bij elk bochtje of hobbeltje in de weg kreunt ze verwijtend. 
Die mevrouw mag ik dus ophalen. Het enige geluk is dat de rit maar hooguit een kwartier zal duren. 

Achterbank

Vorige maand was o zo vruchtbaar voor taxipraatjes, en deze maand? Vergeet het maar! Ligt het nou aan mij? Luister ik minder goed? Ben ik minder alert? Heb ik teveel andere dingen aan mijn hoofd? Ik denk het niet. Het is gewoon een feit dat ik deze maand geen bijzondere voorvallen meemaakte of rare uitspraken hoorde. Natuurlijk waren er wel enkele kleine dingen, maar die zijn zo duidelijk op de persoon herleidbaar dat ik er hier niet over wil schrijven.

Cruise control

Ik ben er weer helemaal klaar voor, vandaag ga ik weer een dagje oefenen in het cruise control spelen. Volgens de planning krijg ik dadelijk een Volkswagen Caddy, waarin je behalve vier zitplaatsen ook nog een rolstoelplaats hebt. Fijne auto, maar zonder cruise control, dus zal ik zelf de snelheid vast moeten houden. En om een of andere reden valt me dat vies tegen. 

Zigeuners

Vanmiddag moest ik in een Eindhovens ziekenhuis een uurtje wachten op een taxiklant. Ik zat daar aan een leestafel, tegenover mij zaten een vrouw met een enigszins Indiaas uiterlijk en een oudere man die op haar leek. Zij spraken samen een taal die ik absoluut niet kon thuisbrengen, terwijl ik meestal toch vrij goed hoor uit wat voor taalgebied en uit wat voor regio een taal komt. Er zaten soms woorden tussen die enigszins Duits klonken, maar Jiddisch was het beslist niet. Opeens hoorde ik dat die vrouw regelmatig 'Tata' tegen de man zei. Toen viel het kwartje.
"Mag ik eens vragen, die taal die jullie spreken, is dat soms Sinti?"
Goed gegokt.

Paniek

Een kat in het nauw maakt vreemde sprongen en van een mens in paniek kun je ook gekke dingen verwachten. Maar wat is paniek, hoe lang duurt dat? En wanneer gaat het over in een 'state of mind'?

Grote, tragische levensgebeurtenissen hebben een impact. Aanvankelijk reageer je vol ongeloof. Je ontkent het en op die manier geef je jezelf de kans om de waarheid in porties diep door te laten dringen. Vervolgens komt er een periode waarin je boos bent, protesteert, misschien zelfs een ander de schuld in de schoenen schuift. Maar dat werkt niet, dat merk je vanzelf. Als boos worden niet helpt, ga je vechten, behandelen of onderhandelen, of allemaal tegelijk. Maar nee, dat werkt ook niet. Als je dan helemaal geen uitweg meer ziet, slaat de depressie toe. Pas wanneer je inziet dat er niet meer te vechten valt en je jouw verdriet gaat accepteren, komt de berusting. 

Ergens in dat hele proces zit de paniek verscholen.

Evenwicht

"Arno, waar ben je? Help me alsjeblieft, ik kan niet verder."
"Rustig maar Hielke, ik ben hier, vlakbij. Kom, geef me maar een hand, dan help ik je wel naar buiten."

Ik sta naast mijn taxi en neem waar. Het is niet de eerste keer dat ik dit stel ophaal en steeds opnieuw treft het me. Alle blinde mensen die ik vervoer -en geloof me, dat zijn er heel wat- verbazen me steeds met hun zelfstandigheid, hun zelfredzaamheid en hun opmerkingsgave. Ze functioneren prima als ze zich door de grote boze buitenwereld moeten verplaatsen. Er zijn er maar weinig die hulp willen, meestal reageren ze zoals veel mensen met een beperking: "Dat kan ik zelf wel". Behalve Hielke. Zonder haar man is Hielke nergens, zelfs niet als ze nog in de deuropening van haar eigen huis staat. Zoals nu dus.