Gevangenis

Vandaag bracht ik twee mensen met de deeltaxi van Valys naar Utrecht en Soest, vervolgens nam ik voor Valys twee andere mensen uit Soest en Utrecht weer mee naar het zuiden. De eerste passagier wilde graag om 14:30 opgehaald worden, de tweede passagier had de taxi voor precies een uur later besteld. Tja, dat is lastig als ze maar 20 minuten uit elkaar wonen. Nou mag je bij dit soort ritten een kwartier te vroeg en een kwartier te laat zijn, de eerste mevrouw zou ik dus om 14:45 op kunnen halen en met wat treuzelwerk en drukte op de weg, zou ik om 15:15 bij de tweede zijn. 

Tot hier klopt het allemaal en ik denk dat de planner die me deze combinatie liet rijden ook zo heeft gedacht. Maar dan komt de praktijk, en die pakt vaak toch even anders uit.
Mevrouw 1 stond al buiten haar flatgebouw op me te wachten. "O chauffeur, wat fijn dat u er bent. Ik was al bang dat u me vergeten was. Gaan we nu meteen naar Nieuwegein?" "Nou eh..., nee. Ik moet ook nog iemand in Utrecht ophalen." "Maar zijn we er dan wel om tien voor half vier? Dan móet ik er zijn, en ik heb maar heel kort tijd, daarna moet ik weer weg." "Volgens mijn tomtom moeten we dat net kunnen halen."

Onderweg vertelt mevrouw dat ze bij het boeken van de rit aan de telefoniste van Valys gevraagd heeft hoe laat ze de taxi moest bestellen. Een aankomstgarantie is alleen mogelijk bij huwelijken en uitvaarten, maar de telefoniste had geadviseerd om de taxi voor 14:30 te boeken, dan moest ze het zeker kunnen halen. Mevrouw heeft zich daar keurig aan gehouden.
Domme telefoniste, denk ik, terwijl ik de trage route naar Utrecht uit mijn hoofd zet. Ik hoop maar dat de volgende klant niet nog even met haar hondje is gaan wandelen, of zoiets. Want nu komen we daar om 15:05 aan, terwijl ze ons pas om 15:15 hoeft te verwachten. We hebben geluk en pech. Geluk dat ze thuis is en al helemaal klaar staat voor de taxi, maar pech dat we pas tegen 15:15 daar arriveren, zó druk is het op de weg.

De eerste mevrouw wordt steeds stiller en kijkt steeds vaker op haar horloge. "We halen het niet, we halen het niet." De tranen staan haar in de ogen. Ik rij wat ik kan, voor zover dat mogelijk is dwars door Utrecht heen. Het is alsof ze het erom doen, maar stuk voor stuk staan alle verkeerslichten waar wij voorbij moeten op rood. En die tijd tikt maar door.
Als we dan langs het Amsterdam-Rijnkanaal rijden en de brug bij Liesbosch over gaan, voel ik mijn eerste vraagtekens opkomen. Volgens de tomtom zijn we er bijna, maar hier is alleen een kaal industrieterrein met wat onvriendelijke grote gebouwen. Zitten we hier wel goed? Moet ik omkeren? "Nee nee, dit is goed zo", zegt mevrouw. "Stop daar maar voor die slagboom." Niks in de gaten hebbend antwoord ik dat me dat wat onhandig lijkt. Als ze nu nog vanaf die slagboom naar een ingang moet lopen, is ze veel te laat. Mutserig vraag ik nog: "Werkt u hier, dat u zo precies op tijd moet zijn?" Kan ik niet beter door die slagboom gaan en u voor de deur afzetten? "Nee, nee, en... oh, daar is de taxi voor de terugrit al. Ik doe maar net of ik hem niet zie, dan wacht ik wel een uur op de volgende." En weg is ze, ze verdwijnt om een grijze uitstulping in de muur. 

Mevrouw 2 en ik kijken elkaar eens vragend aan. "Vreemd", zeggen we tegelijkertijd. 
Als ik iets verder rijd, zie ik opeens delen van de gebouwen achter de hoge gele muur. Gebouwen vol tralies. "He, ziet u dat prikkeldraad boven aan die muur? Zou dit een gevangenis kunnen zijn?" vraag ik aan mijn passagier. En dan valt opeens niet één kwartje, maar een complete spaarpot.
Túúrlijk: het Liesbosch, de penitentiaire inrichting in Nieuwegein. Ineens begrijp ik de ontwijkende antwoorden en het vaag op de vlakte blijven van mevrouw 1. En wat nou met die korte bezoektijd? Normaal hebben ze daar toch veel langere bezoekuren? Tja, er zal wel een reden zijn waardoor mevrouw maar zo kort en precies op tijd en uur daar mag zijn.

Terwijl wij wegrijden, rijdt er een andere Valystaxi achter ons aan. Leeg. Mevrouw is dus toch in de gevangenis achtergebleven.