Vorige maand was o zo vruchtbaar voor taxipraatjes, en deze maand? Vergeet het maar! Ligt het nou aan mij? Luister ik minder goed? Ben ik minder alert? Heb ik teveel andere dingen aan mijn hoofd? Ik denk het niet. Het is gewoon een feit dat ik deze maand geen bijzondere voorvallen meemaakte of rare uitspraken hoorde. Natuurlijk waren er wel enkele kleine dingen, maar die zijn zo duidelijk op de persoon herleidbaar dat ik er hier niet over wil schrijven.
Was er dan echt niks vermeldenswaardig? Echt niet? Nou ja, misschien had ik iets kunnen schrijven over die oude meneer die zijn knieën niet kon buigen, omdat hij de hele dag thuis met gestrekte benen in een stoel had gezeten. Toen hij in de loop van de middag naar het ziekenhuis wilde, ontdekte hij dat hij zijn zwaar ingezwachtelde benen alleen nog maar gestrekt kon houden. Instappen was er dus niet bij. Geen nood, dan schuiven we hem toch languit op de achterbank van onze Volkswagen Caddy! Op deze manier kan ik met recht zeggen dat ik nu ook al aan liggend ziekenvervoer doe. ;)
Gelukkig ging het op de terugweg beter. Meneer had in het ziekenhuis zoveel moeten lopen, dat zijn knieën hun stramheid weer enigszins waren verloren. Het kostte nog steeds moeite om in te stappen in de taxi, maar de terugweg kon hij wel zittend volbrengen.
En volgende maand? Dan heb ik misschien wel weer wat te vertellen. Ik hoop het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten