Verstand

"Anneke, ik loop dadelijk even mee naar binnen bij de dagbesteding."
  "Oh, waarom?"
"Mijn jongste zoon zoekt werk en hij wil eens kijken hoe het bij jullie is. Ik wil vragen of hij zomaar een keer op bezoek kan komen om eens rond te kijken."
  "Heeft jouw zoon verstand?"
"Waarom?"
  "Je kunt bij ons alleen maar komen werken als je verstand hebt."
"Zo, dus jij hebt ook verstand?"
  "Jaha, heel erg."
"Nou, da's mooi. Maar mijn zoon wil daar als begeleiding komen werken. Heeft hij dan ook verstand nodig?"
  "Nee, dan hoeft 't niet. Begeleiding heeft geen verstand."

Ik moet moeite doen om me in te houden. Het gesprek is hilarisch genoeg om in lachen uit te barsten, maar ik wil Anneke ook niet voor het hoofd stoten. Ze heeft gelukkig niks in de gaten en gaat verder:

  "Hoe ziet jouw zoon eruit?"
"Hij is heel groot, bijna zo hoog als de deur. En hij heeft lang blond haar. Niet heel lang, zo tot op zijn schouders."
  "En is hij lief?"
"Ik vind hem heel lief."
  "Hoeveel jaar is hij?"
"Drie-en-twintig."
  "Oeee, lekker. Die mag wel bij ons komen werken hoor. Dat vind ik wel heel leuk." Anneke wrijft zich vergenoegd in de handen. 
"Och Anneke, jij bent 52 jaar. Jouw zus heeft ook een kind van 23. Dan ben jij toch een beetje te oud voor zo iemand? Of niet?"
  "Nee hoor. Als iemand echt lief is maakt dat niet uit."
"Maar mijn zoon heeft al heel lang een vriendin."
  "Gaan ze ook trouwen?"
"Ja hoor", lieg ik. Want eerlijk gezegd heb ik me daar nog niet mee bezig gehouden en ik heb geen idee wat het stel zelf in de planning heeft.
  "Oh nee, dan laat maar. Dan mag hij wel gewoon bij ons komen werken."

OK... nu weten we in ieder geval waar mijn zoon aan toe is.