Doofblind

Het lijkt een eenvoudige opdracht: een kindje in een rolstoel ophalen bij de gespecialiseerde kinderopvang en naar huis brengen. Maar als ik door allerlei omstandigheden pas een half uur te laat voor de deur kan staan, blijkt het toch wat ingewikkelder. De groepsleiding en de ouders zijn door de centrale al op de hoogte gebracht van de vertraging, maar het kindje begrijpt er niks van. Twee jaar oud, doof en blind, dan is het ook heel moeilijk onverwachte veranderingen in om de wereld om je heen te begrijpen.

Hoe stel je zo'n kindje gerust? Hoe communiceer je daarmee? Ik heb geen idee. Totdat ik zie wat de leidster doet. Ze pakt de handjes van het kind en vouwt daar een dakje van. Daarna legt ze eerst de vingers van het kind tegen het wangetje, vervolgens nog één vinger tegen de kin van het kindje.

Dit begrijp ik! Toen ik nog in de kinderopvang werkte, gebruikten we daar bij de baby's en peuters babygebaren. Ook voor kinderen die wel kunnen horen maar nog niet goed kunnen praten werkt het fantastisch om met gebaren hun bedoelingen duidelijk te maken. Hier gebaart de leidster met de handen van het kind: je mag naar huis, naar mama en papa!

Dus als iemand die doofblind is niet kan zien wat jij gebaart, gebruik je zijn handen om de gebaren te maken. Eerlijk gezegd heb ik daar nooit eerder bij stilgestaan, maar eigenlijk ligt het voor de hand. Het lijkt me alleen heel moeilijk om zoiets te leren aan iemand die geen enkele basis heeft in communicatie. Toch lukt het blijkbaar wel, ook bij dit kindje. Het wordt ineens rustig en gaat lachen.

Ik zal mijn weggezakte kennis van babygebaren toch maar eens wat gaan oppoetsen.