Pannenset

Ze rijdt wel vaker met me mee, deze mevrouw. En bijna altijd komen we tijdens onze gesprekken wel een keer uit bij onze gedeelde passie: koken. Meestal hebben we het eerst over allerlei andere dingen en eindigen we met het uitwisselen van tips of recepten, maar vandaag begint ze er al meteen over nadat ze is ingestapt.

"He he, blij dat ik jou tref. Zo zie ik je enkele keren per week en zo opeens weken niet. En net nu ik iets voor jou heb, kwamen er steeds andere chauffeurs mij ophalen."
Ik ben benieuwd. Terwijl ik haar pasje scan en afreken probeer ik te raden waar het over zal gaan. Over koken natuurlijk, maar wat dan? 

"Je kookt ook zo graag he? Nou, ik heb een gigantisch goede pannenset, een heel dure ook. Die heb ik twee jaar geleden aangeschaft. Maar nu ben ik naar dit seniorenappartement verhuisd en hier mag je alleen elektrisch koken. Dat kunnen die pannen wel, maar ik kan het niet. Elke keer gaat het mis. Ik heb al zo vaak dingen laten verpieteren dat ik er geen lol meer in heb. Nou heeft een vriendin van me mij uitgenodigd om bij haar te komen eten. Zij vindt er niks aan om alleen te koken en te eten en voortaan doen we dat samen. Op die manier kan ik op haar gasfornuis ook nog eens lekker koken, snap je? Maar dat doe ik in haar pannen, dus verkoop ik die dure set van mij maar."
"Wil uw vriendin die pannen dan niet gebruiken?"
"Oh nee, die is verknocht aan haar eigen pannen. Bovendien heeft ze zoveel geld niet."

Ik heb goede pannen. Weliswaar zijn ze al jaren oud, maar ze doen het nog prima. Als je niet op die paar kleine butsjes let, zien ze er nog uit als nieuw, terwijl ik ze toch heel intensief gebruik. Terwijl mevrouw vertelde, dacht ik wel even aan mijn kinderen, misschien zouden zij goede pannen kunnen gebruiken. Maar wat zei mevrouw nou? "Zoveel geld"? 
"Hoezo, zoveel geld? Wat zouden die pannen dan moeten kosten?"
"Ik wil er toch wel € 500 voor hebben. Dat zijn ze ook waard. Het zijn Fissler Intensa pannen, die vijf pannen hebben mij samen € 997 gekost. En ze gaan eerlijk waar een leven lang mee, dus voor de helft van dat geld hebt u echt een koopje." 
"Nou nee, dank u. Dat geld heb ik niet. En als ik het had, zou ik het niet aan pannen uitgeven. Mijn huidige pannenset kostte iets meer dan € 100. Het spul is tien jaar oud maar kan gemakkelijk nog eens tien jaar mee. Of meer."

Ineens klapt mevrouw dicht. Ze zakt weg in haar stoel en zucht diep. Dan slikt ze een paar keer, pakt haar zakdoek, snuit uitvoerig haar neus en zucht nog eens. 
"Is er iets, mevrouw?"
"Ja. Ik weet echt niet meer hoe ik het moet doen." Ik ben even stil, begrijp niet goed waar ze het over heeft. 
"Ik kom er niet meer uit. Ik moet nog een jaar afbetalen aan die pannen en ik kan het niet meer opbrengen. Toen ik ze kocht kon ik me het wel veroorloven. Maar daarna kwam die verhuizing. Ik moest wel verhuizen, want ik kon in dat grote bewerkelijke huis niks meer beginnen. En in dit appartement was geen plaats voor de grote lits jumeaux die mijn man en ik samen nog hebben gekocht. Dus moest ik wel een ander bed kopen en toen heb ik met het oog op mijn leeftijd en lichamelijke ongemakken een hoog-laag bed gekocht. Een heel duur nog wel, maar dat was nodig volgens de meneer die mij het bed heeft aangemeten. Want ik had gehoord dat je het beste een bed op maat kunt kopen, met speciale matrassen en zo. Ik zal maar niet vertellen wat me dat gekost heeft. En ik had een paar jaar daarvoor al zo'n heel duur speciaal matras gekocht, tijdens zo'n busreis, weet je wel, maar dat dure matras paste niet op dit bed dus moest ik het wegdoen. Daar kon ik ook niemand voor vinden, want wie wil er nou een tweedehands matras? Maar dit nieuwe bed is wel echt heerlijk hoor, echt een uitstekend bed. Ik denk dat ik hier gemakkelijk de rest van mijn leven in zou kunnen blijven liggen als dat nodig zou zijn. Maar het was wel duur."

Tja, wat moet ik met deze ontboezemingen? Ik knik maar wat en ik bevestig haar verhaal. "Dat zal ook wel, als het zo'n goed en op maat gemaakt bed is."
"Fijn dat u dat begrijpt. Mijn zoon was er al zo boos over. Want toen dat bed werd geleverd hij nog liep te mopperen over mijn inloopbad."
Inloopbad? Mijn moeder heeft er ook een en is er heel tevreden over, dus ik vraag me af wat hier gemopperd moet worden. 
"Ken u dat, zo'n inloopzitbad? Daar zit een waterdicht deurtje in zodat je er niet over een hoge rand in hoeft te stappen." Ik knik, ik zeg maar niets over het bad van mijn moeder. 
"Nou, dat had ik in mijn vorige huis laten plaatsen, maar dat moest er van de bouwvereniging uit toen ik ging verhuizen. Daar had mijn zoon niet op gerekend, dus opeens had hij een hele hoop meer werk én hadden we ook nog eens extra onkosten om het weer netjes te krijgen."

Ik heb wel een idee waar het heen gaat met mevrouw, maar ik ben even kwijt wat dit nog met de pannen te maken heeft. Daarom vraag ik het maar. 
"Dat zit zo: u ziet ook wel dat ik steeds slechter loop en nou wilde ik een scootmobiel hebben. Niet een van de gemeente, want dan krijg je zo'n driewieler en daar val je veel te gemakkelijk mee om. Dus toen ik een vijfwielige scootmobiel zag, was ík meteen om. Díe wilde ik hebben! Die kan niet kantelen, want naast het sturende wiel zit nog aan weerszijde een extra wieltje. Maar die scootmobiel kost ruim € 6000 en mijn spaargeld is bijna op. Tegen mijn zoon wil ik niks zeggen, want die moppert alleen maar dat ik veel te veel geld uitgeef. Dus daarom wilde ik mijn dure pannen verkopen. Dan kan dat geld ook mooi naar het spaarpotje voor die scootmobiel."

Ai. Dit is het dus. Dit is zo'n lieve, goedgelovige mevrouw die elk verkooppraatje gelooft. Zulke mensen zie je regelmatig terugkomen in programma's als Kassa! en Radar. Waarschijnlijk zijn die lieve mensen vroeger minder goedgelovig geweest, of misschien hebben ze van nature wel een grenzeloos vertrouwen in hun medemens en kunnen ze niet geloven dat die vriendelijke, behulpzame meneer hen gewoon op aan het lichten is.
Ik veronderstel dat ook elke gadget die in een soort Tell Sell reclame bij winkels als Blokker en Marskramer wordt aangeprezen, wel ergens in mevrouw's appartement te vinden is. 
En natuurlijk weet ik wel dat ik niks aan mevrouw kan veranderen, maar ik probeer het toch een heel klein beetje (dom he? maar ik kan het niet laten ;) )
"Waarom zou u zo'n heel dure vijfwiel-scootmobiel kopen mevrouw? Ze zijn er ook met vier wielen, die zijn net zo stabiel en je betaalt er misschien maar de helft voor."
"Nee, nee, da's niks. Ik heb me al uit laten leggen dat die vierwielers veel minder comfortabel zijn. En met mijn oude lijf heb ik echt wel een beetje comfort nodig hoor. Enfin, we zijn er. Hier moet ik eruit. Misschien dat ik bij de supermarkt maar een briefje ophang voor die pannen. Mensen die het merk kennen weten hoe geweldige kwaliteit het is, die hebben dat geld er best voor over. Nou, tot de volgende keer dan maar. Dag chauffeur."