Stemmen

Daar zit ik dan, met acht onbekenden in een taxi. Een gewone taxi nog wel, met maar vier passagiersplaatsen. Acht onbekenden die mij gaan vertellen wat ik moet doen. Terwijl ik de auto start en wegrijd, wacht ik af wat er komen gaat. 

Niks...
Eigenlijk had ik dat ook niet verwacht toen ik zojuist Marieke uitnodigde om het achttal bij mij achter te laten. 

Het begon allemaal een half uur geleden. Dit weekend gaat Marieke weer bij haar vriend logeren. Als ik haar ophaal bij het beschermd wonen is ze vrolijk. "Mooi weer vandaag he? Helemaal niet koud. Vanmiddag ga ik met mijn vriend lekker naar de stad. Kleren kopen, terrasje zitten en dan ergens eten." Marieke's stem klinkt heel traag en monotoon door de medicijnen, als je haar niet kent denk je misschien dat ze helemaal niet vrolijk is. Maar ik heb haar zo vaak in de taxi dat ik de verschillende stemmingen van Marieke ook wel herken zonder op haar stem te letten. 

Even later stapt er nog een andere klant in. Marieke, op de achterbank, wordt steeds stiller. Als de andere klant een dorp verder is uitgestapt, vraag ik of Marieke naast me komt zitten. "Nee, liever niet." Oh? Dat ben ik niet van haar gewend. Is er dan toch iets? 
Pas als we bijna bij haar vriend zijn komt het eruit: "Ze laten me niet met rust! Ze blijven maar bezig. Ik wil het niet! Ik heb heel goed gezegd dat ze in Oss moesten blijven. En andere keren doen ze dat altijd, maar vandaag niet! Zojuist hoorde ik dat ze toch mee zijn gegaan en dat ik wil niet. Niet bij mijn vriend. Dat mag niet!!"

Pardon? Maar voordat ik iets kan vragen verklaart Marieke het zelf. "Ik hoor altijd stemmen in mijn hoofd, acht stemmen. En die vertellen mij wat ik moet doen. Of juist wat ik niet moet doen. Dat is echt heel akelig hoor."
"Willen die stemmen jou akelige dingen laten doen? Of vind je het akelig dat je die stemmen hoort?"
"Nee, ik hoef geen akelige dingen te doen. Maar ze bemoeien zich met alles wat ik wil doen. En als ik bij mijn vriend wil zijn, moeten ze zich er niet mee bemoeien."
"En andere keren bleven die stemmen thuis als jij ze die opdracht gaf? Is er iets gebeurd waardoor ze nou niet willen luisteren?"
"Nee er is niks gebeurd. Maar ik ben moe en ik voel me niet lekker en dan willen die stemmen nooit zo goed doen wat ik ze zeg."

O jee, stemmen in het hoofd. Ik heb er totaal geen ervaring mee, ik heb ook nog nooit van iemand uit mijn omgeving gehoord dat ie hier last van had. Bij bepaalde psychiatrische ziektebeelden komt het veel voor, dat weet ik wel. Marieke zit niet voor niets in een begeleid woonproject van de GGZ, misschien heeft het allemaal met elkaar te maken, maar begrijpen doe ik het niet. Maar goed ook, anders had ik beter in de psychiatrie kunnen gaan werken. Wat nu? Ik wil dit gesprek toch wel afronden zonder dat Marieke het idee heeft dat ik haar de taxi uit heb geknikkerd. 

Ineens weet ik het. "Weet je wat, als jij nu tegen die stemmen zegt dat ze bij mij moeten blijven. Zou dat helpen? Laat ze achter in de auto, doe gauw het portier dicht en ga naar jouw vriend. Ik vertrek en ik neem de stemmen mee terug naar Oss."
"Da's goed", reageert Marieke bloedserieus. "Jongens, luister eens. Ik heb vanmorgen goed met jullie afgesproken dat jullie thuis moesten blijven. Nou blijven jullie hier in de taxi achter en denk eraan dat jullie netjes met die chauffeur terug naar huis gaan! Ik wil jullie hier niet meer horen."

Opgelucht stapt ze uit. Terwijl ze wacht tot haar vriend de voordeur opent, zwaait ze uitbundig naar me. 

- - - - - - - - - - - - - - - -

Voor de zekerheid heb ik het thuis toch maar opgezocht. Het UMC Utrecht heeft een stemmenpoli, zij geven een goede uitleg.