Hospitality, ofwel hoe gastvrij is een ziekenhuis? .
Veel wachtkamers zijn niet alleen voor patiënten, maar ook voor hun begeleiders of bijvoorbeeld de wachtende taxichauffeurs. Ga je daar graag naar binnen, of wacht je liever buiten, in de auto? Dat is per wachtkamer verschillend.
Verbeeten Instituut, 's-Hertogenbosch, radiotherapie (dependance van Verbeeten Instituut Tilburg, gevestigd achter het Jeroen Boschziekenhuis)
Meestal hoef ik niet te wachten als ik iemand naar het Verbeeten Instituut in Den Bosch breng. Om de hoek is het JBZ en zowel bij het gespecialiseerde Verbeeten als bij het JBZ rijden onze taxi's af en aan. Maar soms blijf ik hier wel even staan, want ach, bestralen duurt ook maar hooguit 10 minuten.
Naar binnen gaan doe ik zelden, enerzijds omdat ik maar kort hoef te wachten, anderzijds omdat het gebouw niet echt gastvrij oogt. Door de enorme glazen gevels zie je overal kleurige designstoelen, meestal met twee tegelijk gerangschikt, zodat je samen met een eventuele begeleider een beetje privé kunt zitten. Her en der ligt een enkel tijdschrift op een tafeltje. Alleen voor de receptiebalie is een soort van bankje gemaakt. Rugleuningen tegen elkaar, zodat je vooral privé zit en met niemand iets te maken hebt. Het is maar waar je voor kiest, als interieurontwerper. En dat hangt helemaal samen met het beeld dat je hebt van mensen met kanker. Deze ontwerper kiest vooral voor rust en privacy, alles wat er maar gemeenschappelijk kan zijn wordt ver weg gehouden. Hoe anders dan in bijvoorbeeld Boxmeer.
Maar goed, soms ga ik wel eens naar binnen, bijvoorbeeld om gebruik te maken van het toilet. Een vriendelijke baliemevrouw wijst me de weg naar een royaal toilet. De mevrouw past perfect bij het interieur, ze is net zo kleurrijk en modieus gekleed. En ze is aardig, ze wil best een praatje maken. Ze biedt me zelfs koffie aan, die mag ik net als de patiënten zelf pakken in het keukentje. "Koffie alleen voor patiënten" zegt een streng bordje, maar het woord van de baliemevrouw lijkt me meer gewicht in de schaal werpen. Na één slok besef ik dat de patiënten hier niet blij mee hoeven zijn. Nescafé uit een zakje, hoe erg kun je het maken? Beleefdheidshalve drink ik mijn bekertje leeg. Dat was mijn eerste en laatste Verbeetenkoffie.
Maar ach, de mevrouw is vriendelijk en duidelijk verlegen om een praatje. Patiënten zitten ver van haar vandaan, door hoeken aan het zicht onttrokken. Buiten is het stralend weer en van de hele dag alleen maar achter die computer zitten word je ook niet blij. Dus laat ze zich mijn complimenten over het interieur goed aanleunen. Ja, ze vindt het zelf ook erg mooi. "Je zou eens moeten weten wat het kóst! Maar ja, dan heb je ook wat. Het is echt topkwaliteit. En je kunt mensen toch ook niet meer op houten bankjes zetten?" Ja, natuurlijk mag ik even proefzitten. De grote rode stoel met oren is een echte Egg Chair, een ontwerp van Arne Jacobsen. Het kleintje is de Swan Chair van dezelfde ontwerper. De zit valt tegen: in de grote stoel mis ik steun in mijn lendenen, ik zou hier geen vijf minuten in kunnen zitten zonder rugpijn. Verder zijn beide stoelen erg hoog. Met mijn 1.74 ben ik niet bepaald klein, toch kan ik maar nauwelijks met mijn voeten aan de grond. Dat maak ik niet vaak mee. Maar ja, de stoelen ogen wel mooi. En ze zijn dúúr, zoals de mevrouw al zei. Tel het glazen tafeltje op een metalen driepoot erbij en voor de prijs van dit setje zou ik mezelf op een echt splinter-nagel-nieuw autootje kunnen trakteren. Dat zeg ik maar niet hardop, want de baliemevrouw leek al spijt van haar opmerking te hebben op het moment dat ze hem maakte. Maar ik vraag me wel af waarom een zorginstelling zo ontzettend veel geld in de afwerking steekt. Met de helft minder kun je het nog heel luxueus inrichten. Het maakt niet uit of dit nou een particulier bedrijf is of een non-profitorganisatie, het komt er hoe dan ook toch altijd op neer dat wij, de betalers van de zorgpremies, op een indirecte manier zulke interieurs financieren. En willen we dat wel? Ik hecht waarde aan esthetiek. Kunst en design kunnen op mijn goedkeuring rekenen. Maar tegen elke prijs? Nee.
Voor dat geld hadden ze heel wat extra zorg kunnen financieren. Daarmee wil ik niet zeggen dat het Verbeeten nu te weinig geld in zorg steekt, het geld had ook op andere plekken ingezet kunnen worden.
Ik word rebels, ik denk aan de mogelijkheden als ze bijvoorbeeld één zo'n luxe stoel hadden wegbezuinigd. Dan hadden ze hier voor dat geld de best geoutilleerde en meest luxueuze koffiebar met de allerlekkerste koffie van Den Bosch kunnen plaatsen. Maar ja, ook dat is een keuze.
Gastvrijheid: 5, en dat cijfer komt eigenlijk helemaal op het conto van de baliemedewerkster. Als zij er niet is geef ik hooguit een 3 voor de schone toiletten en de goede parkeermogelijkheid. Voor het overige zitten de stoelen vreselijk; er is nauwelijks iets te lezen of te doen; de koffie is ondrinkbaar en zonder baliemedewerkster is er geen spat gezelligheid in huis. Kortom: tijd voor verandering.
Meestal hoef ik niet te wachten als ik iemand naar het Verbeeten Instituut in Den Bosch breng. Om de hoek is het JBZ en zowel bij het gespecialiseerde Verbeeten als bij het JBZ rijden onze taxi's af en aan. Maar soms blijf ik hier wel even staan, want ach, bestralen duurt ook maar hooguit 10 minuten. Naar binnen gaan doe ik zelden, enerzijds omdat ik maar kort hoef te wachten, anderzijds omdat het gebouw niet echt gastvrij oogt. Door de enorme glazen gevels zie je overal kleurige designstoelen, meestal met twee tegelijk gerangschikt, zodat je samen met een eventuele begeleider een beetje privé kunt zitten. Her en der ligt een enkel tijdschrift op een tafeltje. Alleen voor de receptiebalie is een soort van bankje gemaakt. Rugleuningen tegen elkaar, zodat je vooral privé zit en met niemand iets te maken hebt. Het is maar waar je voor kiest, als interieurontwerper. En dat hangt helemaal samen met het beeld dat je hebt van mensen met kanker. Deze ontwerper kiest vooral voor rust en privacy, alles wat er maar gemeenschappelijk kan zijn wordt ver weg gehouden. Hoe anders dan in bijvoorbeeld Boxmeer.
Maar goed, soms ga ik wel eens naar binnen, bijvoorbeeld om gebruik te maken van het toilet. Een vriendelijke baliemevrouw wijst me de weg naar een royaal toilet. De mevrouw past perfect bij het interieur, ze is net zo kleurrijk en modieus gekleed. En ze is aardig, ze wil best een praatje maken. Ze biedt me zelfs koffie aan, die mag ik net als de patiënten zelf pakken in het keukentje. "Koffie alleen voor patiënten" zegt een streng bordje, maar het woord van de baliemevrouw lijkt me meer gewicht in de schaal werpen. Na één slok besef ik dat de patiënten hier niet blij mee hoeven zijn. Nescafé uit een zakje, hoe erg kun je het maken? Beleefdheidshalve drink ik mijn bekertje leeg. Dat was mijn eerste en laatste Verbeetenkoffie.
Maar ach, de mevrouw is vriendelijk en duidelijk verlegen om een praatje. Patiënten zitten ver van haar vandaan, door hoeken aan het zicht onttrokken. Buiten is het stralend weer en van de hele dag alleen maar achter die computer zitten word je ook niet blij. Dus laat ze zich mijn complimenten over het interieur goed aanleunen. Ja, ze vindt het zelf ook erg mooi. "Je zou eens moeten weten wat het kóst! Maar ja, dan heb je ook wat. Het is echt topkwaliteit. En je kunt mensen toch ook niet meer op houten bankjes zetten?" Ja, natuurlijk mag ik even proefzitten. De grote rode stoel met oren is een echte Egg Chair, een ontwerp van Arne Jacobsen. Het kleintje is de Swan Chair van dezelfde ontwerper. De zit valt tegen: in de grote stoel mis ik steun in mijn lendenen, ik zou hier geen vijf minuten in kunnen zitten zonder rugpijn. Verder zijn beide stoelen erg hoog. Met mijn 1.74 ben ik niet bepaald klein, toch kan ik maar nauwelijks met mijn voeten aan de grond. Dat maak ik niet vaak mee. Maar ja, de stoelen ogen wel mooi. En ze zijn dúúr, zoals de mevrouw al zei. Tel het glazen tafeltje op een metalen driepoot erbij en voor de prijs van dit setje zou ik mezelf op een echt splinter-nagel-nieuw autootje kunnen trakteren. Dat zeg ik maar niet hardop, want de baliemevrouw leek al spijt van haar opmerking te hebben op het moment dat ze hem maakte. Maar ik vraag me wel af waarom een zorginstelling zo ontzettend veel geld in de afwerking steekt. Met de helft minder kun je het nog heel luxueus inrichten. Het maakt niet uit of dit nou een particulier bedrijf is of een non-profitorganisatie, het komt er hoe dan ook toch altijd op neer dat wij, de betalers van de zorgpremies, op een indirecte manier zulke interieurs financieren. En willen we dat wel? Ik hecht waarde aan esthetiek. Kunst en design kunnen op mijn goedkeuring rekenen. Maar tegen elke prijs? Nee.
Voor dat geld hadden ze heel wat extra zorg kunnen financieren. Daarmee wil ik niet zeggen dat het Verbeeten nu te weinig geld in zorg steekt, het geld had ook op andere plekken ingezet kunnen worden.
Ik word rebels, ik denk aan de mogelijkheden als ze bijvoorbeeld één zo'n luxe stoel hadden wegbezuinigd. Dan hadden ze hier voor dat geld de best geoutilleerde en meest luxueuze koffiebar met de allerlekkerste koffie van Den Bosch kunnen plaatsen. Maar ja, ook dat is een keuze.
Tja, wat rest me nog meer? Hebben we hier wifi of telefoonbereik? Ik zou het niet weten. Je kunt de auto tot pal voor de glaswand rijden. Er is altijd parkeerruimte, want alleen voor bezoekers van de radiotherapie gaat de slagboom omhoog. Dus als ik hier iets te bellen of op te zoeken heb, zoek ik wel even de privacy van de auto op.
Conclusies
- Gezelligheid
- Vermaak
? Wifi
? Telefoon
? Telefoon
++ Toiletten
- Koffie
++ Personeel
++ Parkeren Gastvrijheid: 5, en dat cijfer komt eigenlijk helemaal op het conto van de baliemedewerkster. Als zij er niet is geef ik hooguit een 3 voor de schone toiletten en de goede parkeermogelijkheid. Voor het overige zitten de stoelen vreselijk; er is nauwelijks iets te lezen of te doen; de koffie is ondrinkbaar en zonder baliemedewerkster is er geen spat gezelligheid in huis. Kortom: tijd voor verandering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten