Anderhalf uur nadat de mevrouw met het blauwe oog uit is gestapt, verschijnt haar naam opnieuw in de boardcomputer. O jee, nog meer gemopper?
Het is dat ze nog steeds een blauw oog heeft, anders had ik mevrouw niet herkend. Haar strakke, norse gezicht van vanmorgen is verdwenen. Ze straalt. Lachend begroet ze een voorbijganger voordat ze in de taxi stapt. "Hallo, wat gezellig, een bekende chauffeur. Nou, dan hoef ik u niet te vertellen waar ik woon. Hier, kijk eens, chocolaatjes. Wilt u er een?"
Zou mijn verbazing van mijn gezicht te lezen zijn? Of is dit gewoon een mevrouw die uit zichzelf haar hele ziel en zaligheid openlegt tegenover wildvreemden? Hoe dan ook, ze steekt meteen van wal.
"Zo, ik heb mooi 250 euro terugverdiend, plus een nieuwe bril. Een pak van mijn hart. Twee weken geleden had ik twee brillen aan laten meten, een leesbril en een gewone bril. Ik moest meteen 500 euro afrekenen. Daar schrok ik best van, want ik was niet voor niks naar een goedkope brillenketen gegaan. Ik durfde het achteraf niet eens tegen mijn kinderen te zeggen, want die vinden toch al gauw dat ik teveel geld uitgeef.
Vorige week heb ik die brillen opgehaald en toen pas zag ik overal in de winkel bordjes met 'tweede bril gratis'. Ik zeg dus tegen die verkoopster dat ik die tweede bril niet gratis heb gehad, maar zij was maar een invalkracht en kon me daarmee niet verder helpen. Ikke boos naar huis, bleek thuis ook nog eens dat ik helemaal niet kon lezen met die leesbril. Ik weet niet wat er mis mee was, maar ik had er gewoon helemaal niks aan.
De hele week heb ik me boos lopen maken en dat werd steeds erger en erger. Zo belachelijk veel geld, afzetterij gewoon, en dan ook nog eens een verkeerde bril."
Ze begint te lachen. "In plaats van twee voor de prijs van één, had ik er dus één voor de prijs van twee! Dan is het toch niet gek dat ik daar chagrijnig van werd?"
Nu is dat chagrijn spoorloos. Ontspannen zit ze naast mij grapjes te maken. Dan vervolgt ze: "Uiteindelijk had ik mezelf afgelopen week vreselijk op lopen fokken. Vandaag ging ik mijn geld terugeisen én een goede bril opeisen, daarom was ik daarstraks kapot van de zenuwen. Zo ging ik die winkel binnen, ik ontplofte bijna. Ik was zelfs een beetje bang dat ik van de spanning mijn verhaal niet eens zou kunnen vertellen. Maar vandaag was er een andere mevrouw, eentje die de leiding heeft. Zij zag de rekening en de bril en ze had meteen in de gaten dat het allebei niet klopte. Mijn ogen heeft ze opnieuw opgemeten, volgende week is de leesbril klaar. En ze heeft ook geregeld dat er 250 euro op mijn bankrekening wordt overgemaakt."
Mevrouw zit haast te zingen in de auto, zo blij is ze.
Als we bij de ingang van het appartementengebouw aankomen, staat daar mijn volgende klant al te wachten. Het is de buurvrouw van de mevrouw met het blauwe oog. "Ach Mientje, ben jij het? Laat eens zien, hoe is het met jouw oog? Ik schrok me kapot toen ik je tegen die deur op zag lopen, daarna heb ik je niet meer gezien. Ik vroeg me dus af hoe erg je gehavend bent."
OK, nu weet ik dus ook dat de roemruchte deur dus echt niet altijd een vermomde vuist hoeft te zijn. Je kunt blijkbaar echt tegen de deur lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten