Hospitality (2)

Hospitality, in dit geval gastvrijheid in het ziekenhuis.
Als taxichauffeur kom je nog eens ergens en ik kan wel stellen dat wij vaker in de wachtkamer van de dokter zitten dan welke patiënt dan ook. En is die wachtkamer of dan ziekenhuis dan ook echt gastvrij? Of kun je maar beter in de auto blijven wachten? 
Er is één wachtkamer waar ik altijd graag binnenstap, gewoon omdat het er zo gezellig is. 

Maasziekenhuis, Boxmeer, radiotherapie (rechtstreeks onderdeel van UMC Nijmegen)

Hoera, ik mag weer naar Boxmeer! Ik weet dat het overdreven klinkt, zo leuk is het immers niet bij de bestraling. Maar als ze de bijkomende ellende van radiotherapie ergens draaglijk hebben gemaakt, is het wel in Boxmeer. 

Sinds vorig jaar of zo heeft het Nijmeegse Radboud UMC bij het nieuwe Maasziekenhuis in Beugen (Boxmeer) een tweede dependance voor de radiotherapie. Midden in de velden, op een toekomstig bedrijventerrein, staat daar vlak naast de autoweg een enorm ziekenhuis. Aan de achterzijde daarvan heeft radiotherapie een eigen gebouw.

Wie gaat er nou helemaal naar Boxmeer, zul je denken. Dat was mijn eerste idee ook, maar hoewel het Radboud 15 km minder ver van Oss af is, doe je er met de auto exact even lang over: 31 minuten gerekend vanaf mijn huis. En van die 15 km kun je er nog 11 afsnoepen door binnendoor via Grave naar Cuijk te rijden en dan pas de autoweg op te gaan. Ook over die weg doe je 31 minuten, mits je goed door kunt rijden wat niet altijd het geval is. 

"Onze bezoekers zitten in een heel vervelende periode van hun leven, daarom doen wij er alles aan om het hier zo aangenaam mogelijk te maken". De vrouw achter de balie onderstreept haar woorden met haar gedrag, ze is de gezelligheid zelve. Bij binnenkomst kun je niet zonder groet langs haar desk. Ze kent al "haar" klanten bij naam en toenaam, verwelkomt ze, biedt koffie aan. Die komt dan weliswaar uit een automaat en wordt door de meeste bezoekers zelf getapt, maar als het zo uitkomt wil de baliemedewerkster je ook wel een bekertje leut brengen. En voor een praatje tussendoor is deze dame ook te porren, dus zodoende weet ik dat hier heel bewust is gekozen voor een huiskamersfeer. Een grote lichteiken tafel en (nep?)lederen fauteuils nodigen uit tot een praatje. Want dat valt hier op: in andere wachtkamers waar mensen rond een grote tafel zitten, praten ze vaak zachtjes met degene die met hen meekomt, of ze bladeren wat door de tijdschriften. Maar hier zijn geanimeerde gesprekken en gaan de tijdschriften pas open als iemand helemaal alleen aan de tafel zit en de baliemedewerkster druk doende is aan de telefoon of de computer. Het assortiment bestaat uit bladen als Elsevier, Elle, Libelle, Linda, Glamour en vooral veel tijdschriften en boekjes over kanker. Die hebben wel allemaal een gemeenschappelijk kenmerk: een we-gaan-ervoor mentaliteit. Hier praten we niet over ziek, zielig of (bijna) dood, hier pushen we elkaar om van deze vervelende periode iets te maken. Doodgaan kan altijd nog, maar niet nu. Diezelfde strijdvaardige toon komt vaak terug in de gesprekken.

Wie zich liever onttrekt aan zo'n gezamenlijk gesprek kan altijd een plekje uitkiezen in een van de losse fauteuils langs de wand, maar de meeste mensen doen dat niet. Of maar één keer, om bij de volgende bezoeken aan de grote tafel aan te schuiven. 

Lang zit je daar niet. In de planning sluiten de behandelingen naadloos op elkaar aan. Om de vijf minuten verschijnt er een al even vriendelijke verpleegkundige die de volgende patiënt meeneemt naar een van de twee kleedkamers. Uitkleden-bestralen-aankleden en tien minuten later sta je buiten. Op het moment dat een bestraalde patiënt weer teruggaat naar de kleedkamer, staat de volgende al klaar voor behandeling. Super efficiënt allemaal, totdat het bestralingsapparaat uitvalt. Boxmeer heeft maar één zo'n toestel en als men dat niet snel opnieuw aan de praat krijgt, valt alles stil. Dan kun je ofwel naar Nijmegen om daar ergens tussen geschoven te worden, ofwel je komt later die dag maar terug. 

"Je ziet dat we druk aan het verbouwen zijn", verklaart de baliemedewerkster, wijzend naar een afgeschermd gedeelte waar bouwvakkers in- en uitlopen. "Daar komt een tweede bestralingsapparaat, maar dat kunnen we niet inzetten". Mijn frons vraagt om meer uitleg. "De eerste vijf jaar gebruikt de fabrikant het apparaat om demonstraties te geven en mensen op te leiden, daarna krijgt het Radboud het pas en kunnen we het voor patiënten gebruiken". Tja, dat is dan een tegenvaller. Maar het betekent ook dat hier iets bijzonders, iets exceptioneels komt. Iets waarvoor mensen van heinde en ver komen om speciaal hier opgeleid te worden. En over vijf jaar is dat -gelet op de snelle ontwikkelingen in deze tak van sport- misschien iets gedateerd, maar nog altijd bijzonder. Dat is dan een troost. 

Terwijl mijn klant behandeld wordt, check ik nog even mijn mail. Er is een uitstekende gratis wifiverbinding, gasten-UMCRadboud, maar net als in het Radboudziekenhuis zelf slaat de beveiliging van mijn telefoon op tilt. De aangeboden verbinding blijkt op geen enkele manier beveiligd. Maakt niet uit, ik heb hier ook uitstekende ontvangst via het 3G-netwerk. Bellen is ook geen probleem, alle providers hebben hier gewoon bereik.

Ook weggaan in Boxmeer gaat nooit zonder groet. "Tot ziens, he. Goede reis."
Buiten vallen de rust en de ruimte over je heen. Het kleine parkeerterreintje met toch altijd voldoende plaats is vlak bij de ingang. Maar eigenlijk zou ik in deze rust best nog wel een eind willen lopen naar de auto. Even uitwaaien en van de zon genieten. Lekker. 

Conclusies

++  Gezelligheid

++  Vermaak 

-    Wifi
++  Telefoon

++  Toiletten

+    Koffie

++  Personeel  

++  Parkeren

Gastvrijheid: 9, hier voel je je als patiënt echt in de watten gelegd. Dat zie ik niet alleen als buitenstaander zo, dat hoor ik ook van de mensen die ik hierheen breng. De chauffeurs profiteren mee van die gastvrijheid.
Dat de koffie maar één + krijgt, is omdat het gewoon automatenkoffie is. Minder lekker dan vers, maar hij is wel gratis!