Hospitality, gastvrijheid.
Het Latijnse woord hospitalis duidt zowel op een hospitaal als op gastvrijheid. Maar hoe gastvrij zijn de hospitalen tegenwoordig? Als je de PR-managers moet geloven, doen ziekenhuizen er alles aan om hun patiënten in de watten te leggen. Maar hoe zit het met de taxichauffeurs? Want geloof maar dat wij, vervoerders van al deze zieke mensen, heel wat uren doorbrengen in- of bij wachtkamers. Het wordt hoog tijd dat we daarom eens de voorzieningen voor het transportpersoneel onder de loep gaan nemen. Voortaan vind je op dit blog tussen de taxiverhaaltjes door af en toe een keuringsverslag, zo mogelijk voorzien van tips & trics voor een prettiger verblijf in de betreffende wachtruimte.
We starten met de wachtkamer waarin ik het meest mijn tijd verdoe.
Jeroen Boschziekenhuis, 's-Hertogenbosch, afdeling hemodialyse
Voor de zekerheid heb ik een boek meegenomen. Ik zal nog zeker een half uur moeten wachten op mijn passagier en de tijdschriften die hier liggen heb ik allemaal al gelezen of doorgebladerd. De Unie van Vrijwilligers (UVV) houdt het leesvoer netjes bij. Voor patiënten die hier drie keer per week zitten is de verversingscyclus van de bladen wel voldoende, maar chauffeurs die hier dagelijks meerdere malen komen kunnen de inhoud inmiddels wel dromen. Het aanbod is wel divers: JAN, Vrij Nederland, Plus Magazine, Psychologie Magazine, Computertaal, Residence, Mama, ELF Voetbal en Glamour. Qua leeftijd lopen de tijdschriften uiteen van oktober 2014 (Residence) tot maart/april 2015 (ELF Voetbal).
Met mijn smartphone kan ik hier weinig beginnen. Geen Facebook dus, of Twitter. Zelfs geen mailtjes komen er binnen. Er is een KPN Netwerk, maar dat laadt mijn telefoon niet. Ik meen dat ik ooit iets heb weggedrukt toen bleek dat ik moest betalen om in te loggen. Dat heeft mijn foon blijkbaar onthouden, want nu kom ik niet eens meer op die betaalmogelijkheid. Bellen dan? Geen bereik. Ik heb een Tele2-abonnement, met de garantie dat bij gebrek aan Tele2 het KPN-netwerk het overneemt.
Inloggen bij KPN lukt niet,"Probeer het later opnieuw" verschijnt op mijn scherm. Geen nood, T-Mobile en Vodafone zijn ook nog bereikbaar. Allebei doen ze alsof ik gewoon kan inloggen, maar als ik bel komt er geen beltoon. Jammer dan. En eigenlijk ook onbegrijpelijk. Ik zit hier in een glazen gang, aan beide zijden is een grote, niet overdekte binnentuin. Dan moet ik door het raam toch een signaal van buiten op kunnen pikken? Nee hoor. Nada.
Gelukkig is het personeel hier wel altijd heel vriendelijk. Als ik echt moet bellen, bijvoorbeeld omdat een klant langer moet blijven en ik dat aan de centrale door wil geven, kan ik gewoon op de afdeling zelf een telefoon gebruiken. Verder is er een koffieautomaat met gratis koffie -hoera!- van een acceptabele kwaliteit (in het restaurant is betere koffie, maar daar betaal je voor) en er zijn schone toiletten. Die laatste twee redenen zijn voor mij voldoende om niet in de auto te blijven wachten, maar om hier naar deze ongezellige wachtruimte te komen. Met een zelf meegebracht boek is de tijd hier goed te doden.
En om eerlijk te zijn is het wachten in de taxi hier bij het JBZ ook niet altijd een pretje. Elke dag is het strijd om een parkeerplekje. Er zijn keurige plaatsen voor de taxi's, daarnaast zijn nog enkele plekken waar andere auto's passagiers in of uit kunnen laten stappen. Maar om een of andere duistere reden schijnen Bosschenaren dat niet te begrijpen.
"Dat grote parkeerterrein verderop en die golfkar die pendelt tussen parkeerterrein en hoofdingang is toch voor mensen van buiten de stad? Niet dan? Wij Bosschenaren hebben recht op een plekje zo dicht mogelijk bij de deur en daar zetten we onze auto neer. Oók als we uitgebreid bij tante Mien in het ziekenhuis op bezoek gaan. Aan taxichauffeurs hebben we schijt. Die mensen krijgen hun uren toch wel betaald, dus wat maakt het voor hun uit dat ze rondjes moeten blijven rijden? En o wee, als ze hun taxi achter onze auto's neerzetten. Dan kunnen wij niet meer weg als we het op onze heupen krijgen. Als die taxichauf zijn kar dan niet snel daar weghaalt, kunnen er wel eens klapjes vallen. Net zoals die bewakers die hier ooit stonden, die hebben we ook binnen 14 dagen naar huis gemept. Dat bedrijf hield het daarna ook voor gezien. En de politie mag hier niet bekeuren, dat weet iedereen. Het is immers privéterrein van het ziekenhuis en daar hebben de wouten niks te vertellen."
Mijn passagier komt de klapdeuren door. Nog even op de weegschaal en dan kan ze met mij mee. En ondanks mijn negatieve opmerkingen hierboven, vind ik het ergens toch jammer dat we weer vertrekken. Want waar krijg je onder werktijd zoveel gelegenheid om heerlijk rustig en ongestoord je favoriete boek te lezen, lekker met net zoveel koffie, thee of chocolademelk erbij als je maar wilt?
Conclusies
-- Gezelligheid
- Vermaak
-- Wifi/telefoon
++ Toiletten
+ Koffie
++ Personeel
-- Parkeren
Gastvrijheid: 6, omdat aan de meest essentiële zaken wel wordt voldaan. Voor wat betreft de minpunten zou het JBZ eens kunnen gaan kijken bij andere ziekenhuizen, hoe zij dat oplossen. Want het kan wel!
Gastvrijheid: 6, omdat aan de meest essentiële zaken wel wordt voldaan. Voor wat betreft de minpunten zou het JBZ eens kunnen gaan kijken bij andere ziekenhuizen, hoe zij dat oplossen. Want het kan wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten