Heimwee

Ze is hip. Vlot gekleed, met een moderne bril en het blonde haar in een mooie boblijn. Graatmager, dat wel. Alleen haar ogen... die zijn oud en stralen vermoeidheid uit. "Ik raak ervan af" zegt ze regelmatig. Het enige dat ik daarvan merk is dat ze tijdens haar verhaal niet snel op namen komt. "Ach kom, hoe heet die vrouw ook alweer? Die woonde naast de bakker en haar zus was getrouwd met een onderwijzer."

Maar dat was de vorige keren dat ik haar in de taxi had. Vandaag praat ze weinig over anderen, ze vertelt over zichzelf. Na haar eerste "Ik raak ervan af" begint ze:
"Ik vergat al vaker namen en zo, maar dat werd erger toen ik een keer heel hard gevallen ben. Ik was bewusteloos, dus ik moest naar het ziekenhuis. Terwijl ik daar was, hebben de kinderen alles geregeld. Hartstikke lief van ze, maar wat mij betreft zijn ze veel te hard van stapel gelopen. Ik moest na dat ziekenhuis nog even naar een zorghotel, en toen ik weer naar huis mocht reden ze niet naar het dorp waar ik mijn hele leven heb gewoond, maar naar Oss. Daar hadden ze in heel korte tijd een serviceappartement voor mij geregeld. Ze hadden alles verhuisd waarvan zij vonden dat ik het nog nodig had. Toen we er aankwamen, hadden ze alles versierd en er was gebak en champagne. Heel lief, maar ik was er echt helemaal kapot van. Drie weken lang heb ik alleen maar gehuild. Ik was van alles kwijt, alle dingen die ík belangrijk vond. Mijn oude buren zijn al snel op bezoek geweest. Van hen hoorde ik dat de kinderen alles wat zij kwijt wilden aan de straat hebben gezet met een groot bord: UITZOEKEN EN MEENEMEN! Wat overbleef ging naar de stort. Je wilt niet weten wat ik allemaal kwijt ben.

Het gaat niet zozeer om die materiële dingen, maar het gaat om de manier waarop. Ik heb 78 jaar in dat dorp gewoond, waarvan 55 jaar in dat huis. Mijn kinderen zijn er geboren, mijn man is er gestorven. Ik had daar tot het einde willen blijven. En OK, ik begrijp dat dat misschien niet meer kon. Maar dan wilde ik daar op mijn eigen manier afscheid van nemen. Dan wilde ik zelf selecteren wat ik mee zou nemen en dan wilde ik ook zelf kiezen waar ik naar toe zou gaan. Nou ja, achteraf zeggen de kinderen dat ik dit appartement zelf heb uitgezocht. Mijn dochter is namelijk ooit met mij rond gaan rijden en toen kwamen we hier uit. Ze vroeg: "Vind je dat nou niet mooi mam?" Toen heb ik "ja" gezegd. En al pratende heb ik op een bepaald moment ook nog een appartement aangewezen, dat lag op een mooie hoogte en ook precies goed met de zon. Exact dat appartement hebben ze dus ook voor mij gehuurd. En het appartement is ook echt fantastisch, alleen had ik nooit geweten dat er in deze flat vreselijk gekletst en geroddeld wordt. Er zijn al mensen vertrokken omdat ze niet tegen het geouwehoer konden. Maar daar kwam ik ook pas achter toen ik er al woonde. Ik ben de eerste maanden dat ik hier woonde echt kilo's afgevallen van de stress, ik woog nog maar net 40 kilo. En dat doe ik nu na een jaar nog steeds, ondanks dat ik dagelijks 'bijgevoerd' word.

Mijn kinderen hebben echt het beste met mij voor, ik ben ze daar ook heel dankbaar voor. Maar ik heb op deze manier helemaal geen zin meer in het leven. Alles wat ik had is zonder overleg zomaar weggegooid. Mijn vertrouwde omgeving ben ik kwijt, alle vrienden en bekenden waar ik mijn hele leven tussen heb gewoond, wonen nu tien kilometer van mij vandaan. En dan vinden ze het gek dat ik het sinds mijn verhuizing alleen nog maar over vroeger heb. 'Da's een teken van dementie', zeggen ze dan. Ze moesten eens weten, het is gewoon heimwee."