Rechtszijdig

Eerste Paasdag, meneer en mevrouw gaan op familiebezoek. Meneer heeft enkele maanden terug een zwaar herseninfarct gehad, sindsdien zit hij in een rolstoel. Boos is hij, een beetje verbitterd. Het eerste dat hij zegt als ik hem begroet: "Afgelopen Kerst deed ik het nog zelf. Toen reed ik nog zelf naar 'onzen Antoon'."

Mevrouw gaat er niet op in, zij verwondert zich mateloos over de Volkswagen Caddy die ik bij me heb.
"Daar kan Gerrit toch niet in? Dit is een gewone personenauto! Ik had toch echt om een rolstoelbus gevraagd. Tot nu toe hebben ze die ook altijd gestuurd, dan zou je toch denken dat ze bij jullie onderhand weten dat Gerrit niet meer uit zijn stoel kan."

"Nee hoor mevrouw, dit is een soort kruising. Aan de voorkant denk je dat je in een personenauto zit, aan de achterkant kan er een rolstoel in." Pas als ik de achterklep open en de oprijplaat uitvouw, gelooft ze me. 

Even een technische uitleg: bij deze Caddy zet je de stoel voor de oprijplaat. Je bevestigt oprolbare riemen aan de voorzijde van de rolstoel en duwt de stoel vervolgens naar binnen. Daarna blokkeer je de oprolbare riemen. Daarna zet je de stoel aan twee zijden op de rem, je maakt de stoel aan de achterzijde op twee punten vast en tot slot zet je de passagier met een driepuntsgordel vast. Alles nog eens controleren, oprijplaat invouwen en vastzetten, achterklep dicht, pasje door de kaartlezer halen, administratie invullen, afrekenen en dan -eindelijk- kun je vertrekken. Precies zo doe ik dat dus ook. 

Mevrouw en ik keuvelen, meneer moppert. Hij is duidelijk ongelukkig met de situatie en heeft nog lang niet geaccepteerd dat hij voorgoed in die rolstoel zit. Ik heb met hem te doen. Pas als we bij 'onzen Antoon' de straat inrijden, veert meneer een beetje op. "We zijn er!" hoor ik hem met stellige stem roepen. Ik concentreer me op de hoge verkeersdrempel voor me, met een rolstoel aan boord is het altijd oppassen met die bulten. Ondanks het lage tempo gaat het fout. Ineens staat de rolstoel dwars in de achterbak, meneer hangt half voorover uit de stoel. Hoe kan dat nu?? 

Ik vlieg de auto uit, ruk de achterklep open en zie wat er aan de hand is: aan de voorzijde is de rolstoel aan één kant losgemaakt. De passagiersgordel hangt ergens aan de rechterkant te bungelen en de stoel is aan beide zijden van de rem. 

Meneer vloekt en tiert alles bij elkaar. Hij vloekt op mij, op de taxi, op zijn rolstoel, op Onze Lieve Heer, op zijn onwillige hersenen en op het leven zelf. Zijn vrouw is boos, ontzettend boos. "Gerrit, hoe haal je het in je hoofd. Je gaat jezelf toch niet losmaken?" "Waarom niet? Toen ik nog zelf reed, deed ik altijd de riemen los als ik hier de straat inreed. Die g*dv*rd*g*dv*rd* chauffeur moet er maar rekening mee houden."

Gelukkig staat er al meteen familie klaar om meneer mee te nemen en mevrouw biedt honderdduizend excuses aan. 

"Gezellig Paasfeest zal dat worden", denk ik terwijl ik wegrijd. 

-----------------------------------

Later vertel ik dit aan een vriendin. Zij zegt: “ Ik gok dat deze meneer een rechtszijdige verlamming heeft? Daar 'past' dit gedrag bij. Bij een linkszijdige verlamming is een van de emotionele gevolgen 'gelatenheid' en niet kunnen overzien hoe ernstig de schade/uitval eigenlijk is. Bij rechtszijdige verlamming is het 'machteloze woede' en het verlies van remmingen. Dat kan zich uiten in scheldkanonnades, maar ook in acties als het losmaken van zekeringen.”

Op dat moment besef ik dat meneer inderdaad rechts verlamd is. Ik ga het voortaan eens in de gaten houden, ik krijg genoeg mensen in de taxi die om allerlei redenen een hersenbeschadiging hebben opgelopen.