zondag 6 april 2014

Doodgeknuffeld



Wie denkt dat tegenwoordig alle mensen met een verstandelijke beperking in gewone huizen in gewone woonwijken wonen, heeft het goed mis. Er zijn nog steeds zorgparken met gezinsvervangende woningen voor mensen die zoveel zorg nodig hebben dat ze niet in de gewone samenleving terechtkunnen. Vanmorgen moest ik in zo'n park een vrouw ophalen, laten we haar Wilma noemen. Wilma wilde op bezoek gaan bij haar vriend, die vandaag jarig is. "Hij wordt al 7. En ik ben 8", vertrouwde ze me in de taxi toe. 

Maar voor het zover was, moest ik haar natuurlijk eerst ophalen. Ik was vroeg, dus Wilma had haar spullen nog niet ingepakt. "Het regent zo, kom maar even binnen staan", zei de groepsleidster. En daar stond ik, in een grote woonkamer waar drie kerels van middelbare leeftijd vol aandacht naar een uitzending van de Troetelbeertjes zaten te kijken. Eéntje keek er op. Hij zag mij, een stralende lach brak open, hij stond op van de bank en kwam met de armen wijd open op me af. Die lange, sterke armen vouwde hij helemaal om me heen, waarna hij me stevig ging knuffelen. Huh? Nou ja, dan knuffel ik maar even mee. Ik sloeg mijn armen om hem heen en knuffelde terug.

De knuffel die ik kreeg werd strakker en steviger. De man in kwestie was een beer van een vent en minstens een kop groter dan ik. Mijn gezicht was inmiddels stijf tegen zijn borstkas geperst. Ik kreeg het benauwd. Mijn eigen armen had ik al lang niet meer om hem heen geslagen, ik gebruikte ze nu om mezelf los te duwen. Hoe meer ik tegenwerkte, hoe strakker de greep. "HUH,HMME!!!." Wat ik probeerde te roepen was nauwelijks verstaanbaar. Ik werd nu toch een beetje bang.


Een knietje?!?! Of maar beter keihard op zijn voet stampen? Op het moment dat het idee me inviel, kwam de groepsleiding binnen. "JAN! LOSLATEN!!" De vrouw begon aan Jan zijn armen te sjorren. "Je weet toch dat dit niet mag! En toch doe je het elke keer. Laat los Jan!" Pas toen ze ging dreigen dat ze de tv uit zou zetten als Jan mij niet meteen losliet, verslapte de greep. Pffft.... een diepe zucht. "Ja sorry chauffeur, ik had u moeten waarschuwen." Intussen schuifelde Jan naar achter, mij geen moment uit het oog verliezend. 

Gelukkig was Wilma intussen klaar voor vertrek. Ze kwam de huiskamer binnen, zag mij staan en kwam met wijdopen armen op mij af. Niet weer he? Jawel hoor. Maar gelukkig is Wilma een kop kleiner dan ik, dus knuffelde ik haar gewoon even terug. 

Dat zag Jan. Hij vloog overeind en op ons af, om mij en Wilma nu samen te omarmen. Dat was teveel voor de groepsleidster. Samen met een collega sprong ze er bovenop: "STOP - STOP - STOP! Jan, als het zo moet gaat de tv uit én krijg jij vanavond geen toetje." Jan liet los. Snel nam ik Wilma in de arm en liep naar de deur. "Dag allemaal. Dag Jan, ga maar weer lekker Troetelbeertjes kijken."

Er zijn genoeg tv-programma's met een slechte invloed, maar ik had nooit gedacht dat dat ook voor de Troetelbeertjes zou gelden. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten