God

Hij zwalkt een beetje als hij van de taxi naar de revalidatie loopt. Een wat onzekere tred, maar wel een goede stap: beide benen evenredig belastend, goed afgezet en met een volledige afwikkeling van zijn voet. Hij houdt de handen in de zakken, heeft ze niet eens nodig om evenwicht te zoeken. Iemand die hem niet kent kan hooguit denken dat deze man een borreltje op heeft en daarom wat zwalkt. 

Gisteren haalde ik hem op bij de revalidatie, vandaag heb ik hem er weer heengebracht. Toevallig, want hij gaat er al vanaf begin januari met de taxi naar toe en we hebben elkaar eerder nog niet ontmoet. 

"O, da's maar goed ook mevrouw," vertelde hij me zojuist in de taxi. "Want ik was niks meer. Ik kon niks. In december gebeurde dat met mijn hersens. Hoe heet dat?" 

"Herseninfarct?" probeer ik.
"No no, it wasn't that. It-it-it-it was a stro-stro-stroke!" Het hoge woord is eruit.

"I was pa-pa-pa-pa-paralysed, ik kon helemaal niks meer. Links was alles slap. Ik kon ook niet meer praten. Ik zat maar in een wheelchair and that's it. Als dit bij ons in Liberia met je gebeurt, dan is het afgelopen. Dan kun je op je bed liggen en wachten tot je dood gaat. Maar ik ben zo dankbaar dat ik hier ben. Zo dankbaar!" Hij vouwt zijn handen en brengt ze naar zijn lippen. "God was zo goed mij hierheen te sturen zodat ik hier die stroke kreeg. Hier kon hij mij helpen. 

Elke dag oefende ik. Eerst in de rolstoel, toen met een rek en later met krukken. Nu kan ik weer lopen en het gaat elke dag weer een stukje beter. Ik ben nog nooit zo blij geweest. Zó dankbaar!" Weer brengt hij zijn handen naar zijn lippen. 

"Toen ik begon met revalideren was ik echt verlamd. Ik kon ook niet meer praten. En nu kan ik alles weer zeggen, alleen stotter ik nu en dat deed ik vroeger niet. Maar dat komt ook wel weer goed. Ik ben al zo dankbaar dat God dit wonder voor mij heeft verricht. Kent u dat verhaal uit de Bijbel, over die lamme die weer kon lopen? Dat was ik. God heeft me genezen. Dat was in Liberia niet gebeurd."

"Nou meneer, denkt u dat echt? God is toch almachtig? Het maakt Hem niet uit hoor, of u nou in Liberia of in Nederland woont."

Hij kijkt me eens diep aan. 

"U begrijpt het niet mevrouw. U denkt toch niet dat God nog steeds zelf zijn wonderen verricht? Daar is hij veel te oud voor. Hij stuurt zijn gezanten en die zijn toevallig hier in het ziekenhuis terecht gekomen. Net als ik. En daar ben ik Hem nog steeds dankbaar voor."

Voordat we bij de revalidatie aankomen, gaan die biddende handen nog enkele keren naar zijn mond, zó dankbaar is hij. 

(Het hele verhaal ging in stotterend Engels, maar dat leek me niet handig om te lezen.)