Bijna dood

Terwijl het buiten redelijk fris is, parelen kleine zweetdruppels op het voorhoofd en de neusvleugels van de man. Hij is gejaagd, zenuwachtig, onrustig, paniekerig. "Weet u mevrouw, ik had DOOD kunnen zijn. Bijna. Ik was bijna DOOD." Op de achterbank zet hij een grote plastic doos met deksel, daarna gaat hij naast mij zitten. "Echt mevrouw, ik overdrijf niet. Bijna dood. Ik had echt dood kunnen zijn. Bijna dood". 

Ik begrijp hem niet goed. Nog maar tien minuten geleden kreeg ik een vreemde ritopdracht binnen. Bij de bijzonderheden stond: "Via1: Leeghwaterlaan 8/8 5223BA 's-Hertogenbosch. Let op: meneer heeft tussenstop bij justitie Den Bosch. Huisnr. aankomstadres verifiëren bij klant. JB klant staat al klaar zsm ophalen." Wie is JB? De klant heeft andere initialen. En wat is er aan de hand? Is deze man crimineel? Misschien. Is hij gevaarlijk? Nee, want dan zou justitie hem niet alleen laten reizen. Ik besluit niet teveel te praten en gewoon af te wachten. 

De man heeft enerzijds een heel ruime Nederlandse woordenschat, anderzijds spreekt hij met zo'n zwaar accent dat ik hem nauwelijks versta. Zijn donkere huidskleur verraadt een tropische achtergrond, meer kan ik er niet van maken. "Bijna dood. Ik zeg u, dat was echt ongelogen waar. Bijna dood! Tussendoor mompelt hij onverstaanbare woorden. Gelukkig herhaalt hij zichzelf steeds en langzaam maar zeker pik ik steeds meer woorden op: koerier - Eindhoven - documenten - justitie - Almelo - Den Bosch - A50 - vrachtwagen - Roemeen - opeens naar links -  schampen - middenberm - paaltjes - platgedrukt - getuigen - Volvo - dood. Het verhaal wordt onderbroken door zijn telefoon. Het is zijn vrouw. Ze praten samen Papiamento en opeens begrijp ik het accent. 
Nu wil ik het verhaal weten ook. Ik ben niet voor niks opgeleid én ervaren zowel als maatschappelijk werker als als journalist. Als meneer zijn telefoon weer opbergt, besluit ik op basis van mijn ervaring een bepaalde interviewtactiek toe te passen. Stukje bij beetje herhaal ik het verhaal met de woorden die ik heb opgepikt. Ik geef daarmee bevestiging aan de man dat ik hem begrijp en dat ik met hem meeleef, maar tegelijkertijd is het voor mij ook een manier om te toetsen of het wel klopt zoals ik het verhaal nu in mijn hoofd heb. 

"Dus als ik het goed begrijp bent u koerier en bracht u documenten voor justitie van Almelo naar Den Bosch?" 
"Ja, ja, inderdaad. Dat is een heel grote operatie om alles te digitaliseren. Elke dag rijd ik een of meer keren heen en weer." 
"En toen reed u op de A50 ter hoogte van het tankstation bij Herpen?"
"Ja ja."
"En begrijp ik het dan goed dat u een Roemeense vrachtwagen in wilde halen en dat die op dat moment opeens naar links kwam, zonder dat dat nodig was en zonder dat hij richting aangaf?"
Het verhaal klopt en de man bevestigt elk woord. De vrachtwagen schampte de Volvo van meneer, die daardoor in de middenberm werd gedrukt en daar een of meer paaltjes omreed.
"Weet u, als ik een andere auto had gehad, bijvoorbeeld zoiets als deze Ford... Begrijp me goed, het is een mooie auto en als taxi zal hij zeker goed zijn, maar het is geen Volvo. En als ik geen Volvo had gehad..., nou vooruit, een Mercedes had ook gekund, dan had die vrachtwagen mij zeker platgedrukt. Helemaal plat. En dan was ik echt dóód geweest mevrouw. DOOD!" 
De Volvo kwam nadat hij van de weg was gedrukt vast te zitten in de modder, meneer kon de auto er zelf niet meer uit rijden. De vrachtwagenchauffeur is gestopt, heeft zijn excuses aangeboden en zijn gegevens achtergelaten, enkele getuigen hebben meneer geholpen en hebben de hulpdiensten ingeschakeld. Die getuigen zijn ook bereid om voor de verzekering en de politie een verklaring af te leggen. Uiteindelijk heeft een bergingsbedrijf de Volvo losgetrokken en zowel de auto als de bestuurder naar Oss gebracht, waar de bergers tenslotte een taxi hebben gebeld die nu meneer naar zijn huis in Eindhoven mag brengen. 

Er is dus niks aan de hand. Géén crimineel, géén spannend verhaal, maar wel een man die een heel traumatische ervaring achter de rug heeft. "O man, ik weet nu al dat ik vannacht niet kan slapen. Ik ga dromen man. Dromen! Nachtmerries!"
Ineens veert hij op. Paniek komt terug in zijn ogen. "Maar nu, deze taxi... waarom staat de meter niet aan? Moet ik dit zelf betalen? Weet u wat me dat gaat kosten? Zoveel geld heb ik misschien niet eens. Ik ga nooit met een taxi, da's veel te duur voor ons."
"Nee hoor, u krijgt de rekening niet eens te zien. Die wordt door de verzekering betaald en vervolgens proberen ze dat geld weer terug te krijgen van de verzekering van die Roemeen. Maar ook als dat niet lukt, krijgt u geen rekening. Dan betaalt de verzekering gewoon."
Met een diepe zucht zakt de man terug in zijn stoel. Dat is alvast een geruststelling.

In Den Bosch levert meneer de doos af bij de achteringang van justitie, als hij weer instapt in de taxi lijkt hij een stuk rustiger. Ik vraag hem of zijn werkgever al op de hoogte is, en of hij nog andere mensen moet bellen. Dat is allemaal al gedaan. 
Langzaam zie ik hem ontspannen. Het lijkt wel of hij duidelijker gaat spreken, of raak ik gewend aan zijn uitspraak? Er komt een klein lachje op zijn gezicht en dan gaat hij vertellen: over zijn werk, elke dag om zes uur de deur uit en de hele dag op de weg; over zijn gezin in Eindhoven, waar hij nu heen gaat; over zijn thuisland Curaçao waar hij elke jaar op vakantie gaat. 
"Oh mevrouw, dat is zo mooi, Práchtig gewoon! Daar moet u ooit naar toe. Echt, ik zweer het." De lach breekt door op zijn gezicht. "En het is helemaal niet duur. Wij zoeken het hele jaar naar goedkope tickets en als we dan iets hebben, stemmen we gewoon de vakantie af op de datum van de tickets. Dan kost het maar een paar honderd euro per persoon." 
"Dat geldt voor ú", werp ik tegen. "U vliegt goedkoop, overnacht bij familie en weet overal de goedkope adresjes om leuke dingen te doen. Als ik naar Curaçao ga ben ik zo'n 'rijke' blanke toerist en betaal ik overal de hoofdprijs." 

Hij geeft me gelijk. Babbelend over koetjes en kalfjes komen we in Eindhoven aan. Hij nodigt me jammer genoeg niet uit om dan ook maar bij zijn familie in Curaçao te komen overnachten ;) maar over doodgaan hoor ik hem ook niet meer. De stress is voorbij, dadelijk kan hij verder gaan regelen hoe hij morgen zijn werk zal moeten doen. 
En ik weet het, het is niet mijn taak om de klant weer met twee voeten op de grond te zetten. Maar ik doe het zo graag ;)