vrijdag 17 oktober 2014

Knoflook



Als mevrouw bij de ouderensoos naar buiten komt zie je het al: ze is niet in haar hum. Ze snauwt iets naar de man die haar wil helpen met haar rollator en de dames waarmee ze zojuist heeft gekaart, loopt ze met een boos gezicht voorbij. Ai, dat wordt gezellig. 
"Vijf cent per kaart en ik ben vanmiddag iets meer dan een gulden kwijtgeraakt", moppert ze als ik haar begroet. De mevrouw die al op de achterbank zit wil haar verbeteren, maar ik trek een grimas: zeg maar niks. 

Op het moment dat ik weg wil rijden, gooit de kaartmevouw haar gemopper over een andere boeg: "Chauffeur, u heeft knoflook gegeten!" Dat is niet zo, maar ik denk alleen "Nou en?" Verder houd ik mijn mond.
"Ik weet het zeker, u heeft knoflook gegeten. Ik ruik vreselijk goed en ik kan dat op mijlen afstand ruiken."
"Nou mevrouw, ik kan het niet zijn. En die dame achterin en u zijn mijn eerste klanten vandaag, het kan dus ook niet een luchtje zijn dat een andere klant heeft achtergelaten."

"Wat maakt u me nou? Gaat u mij vertellen dat ik mijn neus niet meer kan vertrouwen? Waar haalt u het lef vandaan?" Ze wordt steeds bozer, roder en feller. De mevrouw op de achterbank duikt zo diep als ze kan in de rugleuning weg, weg van de furie op de passagiersstoel. Oei, dat gaat de verkeerde kant op. Deze mevrouw wil hoe dan ook gelijk hebben. En waar gaat het nou helemaal over? Al zou ze me zeggen dat de lucht groen is en de zon blauw, ik zou het allemaal beamen, zolang het maar rust geeft in de taxi. 

Ik probeer de zaak te redden."Nou mevrouw, twee dagen geleden heb ik ratatouille gegeten, dáár zat een beetje knoflook in", jok ik. Het is al een week geleden dat ik dat at. Maar die lieve vrede he...
De vrouw veert op. "Rattatoelie, natuurlijk! Dat barst van de knoflook. Dát ruik ik! En dan kunt u uw tanden poetsen zoveel u wilt, uit uw poriën blijft die geur nog wel een dag of drie, vier naar buiten komen."

De rest van de rit zit ze met een voldane glimlach op haar gezicht naar buiten te kijken. Zij heeft haar gelijk en ik heb mijn rust. En de mevrouw op de achterbank begrijpt er helemaal niks van. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten