woensdag 21 mei 2014

Geheugen


Ze gaat van Den Bosch naar Eindhoven, op bezoek bij haar jongste zus. "Dat komt mooi uit, ik moet deze mevrouw ook naar Eindhoven brengen", wijs ik haar op de medepassagier. Voordat ik beide dames ophaalde, had ik de route al in de tomtom gezet: de eerste mevrouw moest naar de revalidatie bij Blixembosch -tegen de noordgrens van de stad, de tweede wilde naar de San Giorgilaan. Dat adres zei me helemaal niks, maar volgens de tomtom was dat ergens in het zuidelijkste puntje van de wijk Stratum, wat ook de zuidgrens van Eindhoven is. Vanuit Den Bosch was het eigenlijk allemaal heel logisch. 

Keuvelend over van alles wat twee oude dames bezig kan houden, kwamen we in de buurt van Eindhoven. "Hier is Best, hier moet ik zijn hoor", roept mevrouw nummer twee opeens op de achterbank. "Waarom rijdt u nou door? U kunt toch net zo goed mij eerst even wegbrengen?"
"O, sorry mevrouw. Ik wist niet dat u in de San Giorgilaan in Best moest zijn. Hier staat duidelijk Eindhoven, en dan is het aan de andere kant van de stad. Bovendien zijn we nu afslag Best al voorbij én heeft deze mevrouw een afspraak bij de revalidatie. Daar mag zij niet te laat komen. Maar zodra we haar hebben weggebracht, ga ik opnieuw de tomtom instellen om te kijken waar het probleem zit."


Als de eerste mevrouw uit de auto is, toets ik het adres opnieuw in. In Best bestaat die straat niet, in Eindhoven wel. "Ja dat geeft altijd een probleem",  vertelt mevrouw. "Het ligt zo op de grens van Eindhoven en Best, daar maken taxi's altijd een vergissing in." Ik twijfel, wat nu? "Wacht eens, weet u toevallig de postcode?" Mevrouw duikelt een adresboekje op uit haar tas en na wat zoekwerk leest ze een postcode voor. Dezelfde code staat ook al in het scherm van mijn boordcomputer. Toch tik ik de postcode nog maar eens in op de tomtom, en ja hoor, die geeft weer opnieuw diezelfde straat in Stratum aan. Ik besluit te gaan rijden en maar te zien waar het schip strandt.

Onderweg vertelt mevrouw over haar andere zus, in Beverwijk. "Die is echt aan het dementeren hoor. Dat is erg , als je daar als familie mee te maken hebt. Zelf merkt ze er niks van, ze denkt dat ze alles nog kan en weet. Een paar weken geleden bijvoorbeeld, toen had ik met haar afgesproken dat ik op woensdag langs zou komen. Rijd ik helemaal met de Valystaxi naar Beverwijk, is ze niet thuis! De buren zagen mij daar heen en weer drentelen, zij boden me aan om even binnen te komen en een Valystaxi terug naar huis te bellen. Gelukkig kwam die taxi zo, maar ik was wel een hele dag plus een groot deel van mijn kilometerbudget kwijt. Later bleek mijn zus naar de dagopvang te zijn. Volgens haar is dat al jaren altijd op woensdag, daarom weet ze heel zeker dat ze die dag niks met mij afgesproken kan hebben. Maar ik weet zeker dat ze altijd op dinsdag naar de dagopvang gaat, dus dat van die woensdag is gewoon een smoesje van haar." 

Ze vertelt verder: tot voor een paar jaar terug fietste ze nog altijd vanuit Den Bosch naar haar Eindhovense zus. Maar ja, ze wordt binnenkort 92 en de laatste paar jaar fietst ze niet meer zo ver. "Sinds de A2 een echte autoweg is geworden, is het steeds moeilijker, want er loopt nu geen fietspad meer naast. De eerste keer heeft de politie me van de vluchtstrook gehaald, omdat ik een gevaar was. Onzin natuurlijk, want als je maar ver genoeg naar rechts rijdt, is dat helemaal niet gevaarlijk. Maar ja, tegen de politie heb ik niks in te brengen, dus ben ik daarna maar door de dorpjes gaan dwalen en deed ik er soms wel een hele dag over om in Best te komen. Toen vonden de kinderen het welletjes en heb ik Valys aangevraagd."

Wéér Best. Ik vraag me af hoe ze reageert als we dadelijk in Stratum stoppen. Maar ik zou echt niet weten waar ik haar in Best heen moet brengen. 

Als we de San Giorgilaan inrijden, roept mevrouw opeens: "Ja hoor, hier is het. Ik had u toch gezegd dat u in Best moest zijn! Dat geheugen van mij is nog hartstikke puik. Die gekke tomtoms moet u gewoon niet geloven." 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten