Welkom

Ze woont aan de rand van de Arnhemse wijk Lombok, haar straatje loopt steil omhoog tot tegen het spoorwegemplacement. Oude arbeidershuisjes uit begin vorige eeuw, deels bewoond door yuppen. Maar aan de tuinstoelen voor de deuren, de gordijntjes en het plastic speelgoed te zien, wonen hier ook nog veel mensen voor wie deze huisjes ooit gebouwd zijn: gewone arbeiders dus. 

Mevrouw is al oud, tegen de tachtig. Normaal halen wij nooit passagiers voor Valys op in Arnhem, maar dit kwam zo uit. Ik heb zojuist twee mensen naar Velp gebracht en dan is het mooi meegenomen om een "vrachtje" mee terug te kunnen nemen. 
Terwijl ik mijn weg zoek om de wijk uit te komen, vertelt mevrouw enthousiast over hoe graag ze daar woont en hoe leuk ze het vindt, die mix van arbeiders en yuppen. 

Overdruk

Het zal begin 2008 geweest zijn, schat ik zo, toen wij met de taxi zes weken lang dagelijks een mevrouw uit de omgeving van Oss naar het ziekenhuis in Hoogeveen (Drenthe) brachten. Daar kreeg ze hyperbare zuurstoftherapie. Twee uur therapie en vice versa 320 kilometer - met alle files erbij was dit voor die mevrouw een dagtaak en voor ons ook zo ongeveer. Onderweg was er dus tijd genoeg om alles  uit te leggen, want ik wilde natuurlijk precies weten wat dit nou weer voor een onbekend nieuw verschijnsel was. 

Airportverdriet

"Neem in Arnhem maar een half uurtje pauze, dat kan precies tussen die laatste uitstapper en die nieuwe klant."
Fijn. Eigenlijk is het nog een beetje vroeg voor pauze, zeker omdat ik anderhalf uur voor de geplande uitstap in Arnhem al een kwartier pauze heb gehad. Maar ach, ik kan het wel gebruiken. Vannacht heb ik heel slecht en heel weinig geslapen en even iets anders doen dan achter het stuur zitten is echt welkom.
Maar ja, dan is het druk op de autoweg - vervolgens wordt er in Arnhem aan de weg gewerkt en weet mijn passagier een korte omweg... via fietspaden en verkeerd-om eenrichtingverkeer, dus dat gaan we niet doen - dan weer stuurt de navigatie me consequent via het afgesloten wegdeel - en oeps... nou is mijn klant wel thuis, maar mijn tijd is ook om. Geen pauze dus. Snel verder naar de volgende klant.

Pannenset

Ze rijdt wel vaker met me mee, deze mevrouw. En bijna altijd komen we tijdens onze gesprekken wel een keer uit bij onze gedeelde passie: koken. Meestal hebben we het eerst over allerlei andere dingen en eindigen we met het uitwisselen van tips of recepten, maar vandaag begint ze er al meteen over nadat ze is ingestapt.

"He he, blij dat ik jou tref. Zo zie ik je enkele keren per week en zo opeens weken niet. En net nu ik iets voor jou heb, kwamen er steeds andere chauffeurs mij ophalen."
Ik ben benieuwd. Terwijl ik haar pasje scan en afreken probeer ik te raden waar het over zal gaan. Over koken natuurlijk, maar wat dan? 

Stemmen

Daar zit ik dan, met acht onbekenden in een taxi. Een gewone taxi nog wel, met maar vier passagiersplaatsen. Acht onbekenden die mij gaan vertellen wat ik moet doen. Terwijl ik de auto start en wegrijd, wacht ik af wat er komen gaat. 

Niks...
Eigenlijk had ik dat ook niet verwacht toen ik zojuist Marieke uitnodigde om het achttal bij mij achter te laten. 

Het begon allemaal een half uur geleden. Dit weekend gaat Marieke weer bij haar vriend logeren. Als ik haar ophaal bij het beschermd wonen is ze vrolijk. "Mooi weer vandaag he? Helemaal niet koud. Vanmiddag ga ik met mijn vriend lekker naar de stad. Kleren kopen, terrasje zitten en dan ergens eten." Marieke's stem klinkt heel traag en monotoon door de medicijnen, als je haar niet kent denk je misschien dat ze helemaal niet vrolijk is. Maar ik heb haar zo vaak in de taxi dat ik de verschillende stemmingen van Marieke ook wel herken zonder op haar stem te letten. 

Gejat

"Mevrouw Unigarant" geeft het beeldscherm als volgende klant aan. Meestal zijn dit mensen die na een ongeval zijn gestrand en naar huis willen, eerder deze week bracht ik nog een "Meneer Interpolis" naar Enschede. Alleen hoeft deze mevrouw Unigarant niet bij een bergingsbedrijf, Spoedeisende Hulp of politiepost opgehaald te worden, maar bij een gewoon woonadres. Het is een woning waar ze druk aan het verbouwen zijn, de hele huisraad staat in de garage. 

Mevrouw Unigarant blijkt een meneer te zijn. Of eigenlijk een jonge knul die nog bij zijn ouders inwoont. Maar wel een knul die een grote passie voor auto's heeft, in zijn geval een Audi A3. 

Nijmegen

"Ja, wacht maar even, mijn man komt er zo aan. Ja, hij kan er elk moment aankomen hoor. Hij was net al onderweg maar hij komt zo. Ja, volgens mij komt hij daar al aan. Ja, daar is ie. Jan, kom je? Schiet dan op man, dan kun je instappen. Stap nou maar in. Ja, stap maar in, dan stap ik ook in. Ja goed zo. Goed zo. Dan stap ik nu ook in."

"Wat vond jij ervan Annie? Wat vond jij van Piet en Nelleke? Vond je dat ze er goed uitzien? Hoe denk jij erover? Wat vond jij ervan? Vond jij dat het goed met hun ging? Vertel eens, wat vond jij ervan? Denk je dat het goed gaat?"

Oscar

"En, viel het allemaal mee met de overlast?"
Gisteren haalde ik mevrouw Chin-a-sen ook op bij zorgcentrum waar haar man woont, toen vertelde ze dat de vrijwilligers die avond een feest kregen aangeboden. "En mijn man ziet daar toch zó tegen op! Hij slaapt al zo slecht en nou is hij bang dat er tot diep in de nacht dreunende stampmuziek zal zijn. Ik heb hem gezegd dat hij zich niet zo aan moet stellen. De meeste vrijwilligers zijn ver boven de vijftig, die gaan houden ook van rustiger muziek en gaan op tijd naar huis."

Mevrouw had het goed ingeschat. "Mijn man heeft wel wat gehoord, maar ach, het was de muziek waar hij zelf ook van houdt, dus hij vond het wel prima. Toen wij vorig jaar december onze zestigjarige bruiloft hier vierden, hadden we ook groot feest. Daar hebben andere mensen misschien ook last van gehad. Hoewel..., veel bewoners kwamen een kijkje nemen. Mijn zoon had namelijk een speciale verrassing geregeld. In plaats van een bandje of een disk-jockey had ie Oscar Harris geboekt."

Doofblind

Het lijkt een eenvoudige opdracht: een kindje in een rolstoel ophalen bij de gespecialiseerde kinderopvang en naar huis brengen. Maar als ik door allerlei omstandigheden pas een half uur te laat voor de deur kan staan, blijkt het toch wat ingewikkelder. De groepsleiding en de ouders zijn door de centrale al op de hoogte gebracht van de vertraging, maar het kindje begrijpt er niks van. Twee jaar oud, doof en blind, dan is het ook heel moeilijk onverwachte veranderingen in om de wereld om je heen te begrijpen.

Hoe stel je zo'n kindje gerust? Hoe communiceer je daarmee? Ik heb geen idee. Totdat ik zie wat de leidster doet. Ze pakt de handjes van het kind en vouwt daar een dakje van. Daarna legt ze eerst de vingers van het kind tegen het wangetje, vervolgens nog één vinger tegen de kin van het kindje.

Verstand

"Anneke, ik loop dadelijk even mee naar binnen bij de dagbesteding."
  "Oh, waarom?"
"Mijn jongste zoon zoekt werk en hij wil eens kijken hoe het bij jullie is. Ik wil vragen of hij zomaar een keer op bezoek kan komen om eens rond te kijken."
  "Heeft jouw zoon verstand?"
"Waarom?"
  "Je kunt bij ons alleen maar komen werken als je verstand hebt."
"Zo, dus jij hebt ook verstand?"
  "Jaha, heel erg."
"Nou, da's mooi. Maar mijn zoon wil daar als begeleiding komen werken. Heeft hij dan ook verstand nodig?"
  "Nee, dan hoeft 't niet. Begeleiding heeft geen verstand."