Pantalon

Sinds hij erg oud en een beetje dementerend is, heeft meneer Engelbert het misschien nog wel drukker dan toen hij net met pensioen ging. "Weet u chauffeur, vanmorgen moest ik eerst wachten op de thuiszorg. Toen ik eenmaal gewassen en aangekleed was moest ik met het busje mee naar de dagopvang, zodat mijn vrouw even de handen vrij heeft, begrijpt u? Vervolgens heb ik gepuzzeld en gewandeld en gekaart en geluncht en nu bent u er weer om me met de taxi naar de tekenles te brengen. Niet dat ik daar veel van terechtbreng, van dat tekenen, maar het is daar zo gezellig. En die kunstenares die ons les geeft, weet toch nog veel meer uit me te halen dan dat ik voor mogelijk hield."
Zo keuvelt meneer Engelbert maar verder. 

Bevroren

Vandaag kwam ik haar weer tegen, op haar scootmobiel. Sinds we 2,5 jaar geleden op een wel heel bijzondere manier kennis hebben gemaakt, groet ze me altijd heel uitbundig. Ik heb haar verhaal destijds wel in kleine kring verteld en ik heb het toen ook opgeschreven, maar er waren redenen om het hier niet te publiceren. Vandaag besluit ik dat het eigenlijk wel kan, er is geen reden meer om het verhaal voor me te houden. En de mevrouw waar het om gaat vindt het allemaal prima. Ze is veel te blij dat ze er nog is.

Februari 2013. Het is koud, zó'n intens koude februari hebben we volgens mij al vijftig jaar niet meer gehad. Vandaag kwam de thermometer niet boven de min 10. Twee paar sokken, een thermolegging onder mijn uniformbroek, een dikgevoerde winterjas over mijn uniform en een sjaal zijn zelfs in een verwarmde auto geen overbodige luxe. Met dit weer wagen zich maar weinig mensen buiten, gelukkig maar. Er staan zo weinig taxiritten gepland, dat ik lekker op tijd naar huis kan. Met nog een extra sjaal, muts en wanten stap ik tegen een uur of zeven 's avonds op de fiets. Gauw naar huis, verwarming hoog, warme douche en een hapje eten, dat is alles waar ik me nog op focus. De temperatuur is inmiddels al gezakt tot min 16, de gemeen koude oostenwind blaast me gelukkig de goede kant op. Hard doorfietsen, daar word je warm van. Over tien minuten ben ik thuis. 

Free Record

Taxiklant: "En nou hoorde ik dat de winkel van Rekoor ook al failliet is." 
Ik: " Rekoor? Zegt me niks."
Klant: "Free Rekoor, ken je die niet?"
Ik: " Nee, nooit van gehoord."
Klant: "Dat meen je niet! Die grote platenzaak op de Heuvel..."
Ik: " Oh, de 'Frie Rekkord' shop? (schrijf het even zo om de uitspraak duidelijk te maken.)
Klant: "Nee, die niet. Ik bedoel de winkel van Free Rekoor. Ik ken die goeie man niet, het was volgens mij ook geen Ossenaar, maar het schijnt dat die Free al jaren die winkel had. Dat moet hem dan toch pijn doen, zo'n faillisement."

mei 2013

Naschrift:
Oeps, sorry. Dit blogje heb ik in januari 2014 gepubliceerd, maar op zoek naar iets anders kwam in het toevallig tegen. Er stonden twee typefoutjes in, die heb ik maar meteen verbeterd. En wat doet blogger? Die zet een gecorrigeerd bericht weer helemaal bovenaan. 

Hospitality (5)

Hospitality, ofwel hoe gastvrij is een ziekenhuis? .
Veel wachtkamers zijn niet alleen voor patiënten, maar ook voor hun begeleiders en voor bijvoorbeeld de wachtende taxichauffeurs. Ga je daar graag naar binnen, of wacht je liever buiten, in de auto? Dat is per wachtkamer verschillend. 

Radiotherapie, Radboud UMC Nijmegen

Hospitality (4)

Hospitality, ofwel hoe gastvrij is een ziekenhuis? .
Veel wachtkamers zijn niet alleen voor patiënten, maar ook voor hun begeleiders en voor bijvoorbeeld de wachtende taxichauffeurs. Ga je daar graag naar binnen, of wacht je liever buiten, in de auto? Dat is per wachtkamer verschillend. 

Dialyse en Hemaferese, Radboud UMC Nijmegen.

Doof

Hans zal een jaar of twintig zijn. Hij zit in een rolstoel en hij woont samen met meer dove en slechthorende jongeren in een woonvoorziening. Of Hans echt niks hoort, weet ik niet. Als ik zijn aandacht wil moet ik hem aanraken, anders ontgaat het hem. Toch heeft hij een cochleair implantaat, ik vermoed dus dat hij nog wel iets van geluid waarneemt. Omdat de communicatie vrij moeilijk gaat, tolkt een medewerkster van de zorginstelling terwijl ik de stoel in de taxi rijd. Ze gaat niet mee naar de revalidatie, ik moet het verder zelf zien te redden met Hans. Ach, ik probeer al zo lang om gebarentaal te leren. Ik heb het laatste jaar zo'n 400 woorden voorbij zien komen en ook nagedaan. Maar als er niemand is om mee te oefenen, heeft dat allemaal weinig zin. En dus sta ik hier wat onhandig te stuntelen met mijn handen. 

Onderweg naar de revalidatie komen we in een file terecht. "STOP!" roept Hans ineens. "FILE!" "ONGELUK!" De woorden rollen eruit met een volume alsof hij een stadion toe moet spreken, maar ze zijn wel goed gearticuleerd en verstaanbaar. Ze klinken heel anders dan de woorden die ik van andere dove mensen hoor. Ik sta er verder niet bij stil en lever Hans vijf minuten te laat af bij zijn therapeut. "Ja, sorry, file..." Het is goed.

Vergeten

Een veel te rustige middag, waarop ik vaak even aan de kant van de weg heb stilgestaan, loopt ten einde. Vanaf een uur of half vijf lijkt iedereen opeens de deeltaxi nodig te hebben. Ik haal een mevrouw op in Den Bosch, breng haar naar Oss, laat in Oss meteen op verschillende adressen andere mensen instappen en breng die dan allemaal naar hun bestemming. De laatste twee gaan naar Ravenstein en Reek en ach, waarom zouden we dat niet over de Dorpenweg doen? Dat scheelt heel wat kilometers en mijn passagiers willen zien of er al ooievaars in de polder zitten. 

Al pratend en rondkijkend rijden we Haren binnen. Oeps! Met 56 km/u voorbij de flitskast! En dat is dan niet gemeten op mijn dashboard, maar op mijn navigatie. Daar gaan mijn verdiensten. Altijd let ik goed op als ik hier het dorp binnenrijd. Niet dat er ooit fietsers of voetgangers zijn waarvoor ik uit moet kijken, maar die flitskast eist mijn aandacht op. Behalve nu, nu we zo gezellig aan het kletsen zijn. Vergeten. Stom. 

Verdwaald

Ze gaan naar Helmond, op bezoek bij hun zoon. Ze kennen de weg nog niet heel goed, want tot voor kort woonde de zoon in een dorpje bij Venlo. "U wilt niet weten, chauffeur, hoe blij we zijn dat hij dichterbij is komen wonen. Nou ja, echt dichtbij is het nog steeds niet, maar nu zijn we er tenminste binnen het uur. Weet u dat we er wel eens bijna vier uur over gedaan hebben? Maar toen woonde hij nog daar bij Venlo."

Van Oss rijd je ook binnen een uur naar Venlo, daarom vraag ik verwonderd hoe ze daar vier uur over hebben kunnen doen. "Nou, dat was een taxichauffeuse die niet van hier was. Ze had een busje bij zich met mensen uit Arnhem of zo en onderweg moest ze ons oppikken. Na een half uurtje stapten die andere passagiers uit, ik heb geen idee meer waar dat was. Enfin, wij hoopten toen gauw in Venlo te zijn, maar die chauffeur had blijkbaar andere plannen. Ze had een tomtom waar ze niet naar wilde luisteren. Elke keer als dat ding linksaf aangaf, ging zij rechts. Zeiden wij er iets van, dan was haar antwoord dat ze het beter wist. Maar het vervelende was dat ze het dus echt NIET beter wist. Wij kenden de weg op ons duimpje, via meerdere routes. Maar ze wilde niet naar ons luisteren want zij wist het beter. Zo raakten we volkomen verdwaald. 

Heimwee

Ze is hip. Vlot gekleed, met een moderne bril en het blonde haar in een mooie boblijn. Graatmager, dat wel. Alleen haar ogen... die zijn oud en stralen vermoeidheid uit. "Ik raak ervan af" zegt ze regelmatig. Het enige dat ik daarvan merk is dat ze tijdens haar verhaal niet snel op namen komt. "Ach kom, hoe heet die vrouw ook alweer? Die woonde naast de bakker en haar zus was getrouwd met een onderwijzer."

Maar dat was de vorige keren dat ik haar in de taxi had. Vandaag praat ze weinig over anderen, ze vertelt over zichzelf. Na haar eerste "Ik raak ervan af" begint ze:
"Ik vergat al vaker namen en zo, maar dat werd erger toen ik een keer heel hard gevallen ben. Ik was bewusteloos, dus ik moest naar het ziekenhuis. Terwijl ik daar was, hebben de kinderen alles geregeld. Hartstikke lief van ze, maar wat mij betreft zijn ze veel te hard van stapel gelopen. Ik moest na dat ziekenhuis nog even naar een zorghotel, en toen ik weer naar huis mocht reden ze niet naar het dorp waar ik mijn hele leven heb gewoond, maar naar Oss. Daar hadden ze in heel korte tijd een serviceappartement voor mij geregeld. Ze hadden alles verhuisd waarvan zij vonden dat ik het nog nodig had. Toen we er aankwamen, hadden ze alles versierd en er was gebak en champagne. Heel lief, maar ik was er echt helemaal kapot van. Drie weken lang heb ik alleen maar gehuild. Ik was van alles kwijt, alle dingen die ík belangrijk vond. Mijn oude buren zijn al snel op bezoek geweest. Van hen hoorde ik dat de kinderen alles wat zij kwijt wilden aan de straat hebben gezet met een groot bord: UITZOEKEN EN MEENEMEN! Wat overbleef ging naar de stort. Je wilt niet weten wat ik allemaal kwijt ben.

Tango

Elke zondagavond is het raak, dan gaat Marinus dansen. Met de taxi, want om midden in de nacht nog drie dorpen door te moeten fietsen om weer thuis te komen, dat vindt hij teveel van het goede. Hij bestelt de taxi vroeg, om 18.00 precies. We kunnen een kwartier te vroeg of te laat voor de deur staan en misschien moeten we nog meer mensen ophalen. Marinus is graag op tijd bij de danszaal. "Liever een tas koffie vuraf, as un kwartier te loat op de vloer. Want dan moete de uurste nummers missen."

Vroeger danste Marinus ook veel, met Jaantje, zijn vrouw. Maar zij kreeg darmkanker en kon al snel helemaal niks meer. Twee jaar was ze ziek, ging ze ziekenhuis in en ziekenhuis uit, reisde ze van chemo naar bestraling en terug. Als ze thuis was, zorgde Marinus voor haar. Hij kookte en deed het hele huishouden. Dat hadden ze al lang geleden zo afgesproken en Marinus en de kinderen hadden van Jaantje de fijne kneepjes geleerd. Net zo goed als dat Jaantje van Marinus leerde hoe ze de tuin bij moest houden, of haar fiets repareren of een kapot koffiezetapparaat weer aan de praat krijgen. Dus kookte Marinus voor zijn Jaantje de sterren van de hemel, maar het mocht allemaal niet baten. Jaantje overleed, nu zeven jaar geleden. "En kunde geleuve da ik d'r nog steeds elken dag mis? Ik voel me echt gruwelijk allenig nou."