Opgelicht

Een vriendelijke groet en mijn welgemeende excuses, daar begin ik maar mee. Of eigenlijk niet zo welgemeend, want ik ben ook boos op de planner die geen rekening hield met vrijdagmiddagspits, naar huis kerende vakantiegangers, ellende rond de tunnel-in-aanbouw in Maastricht en ander ongerief op de weg. Ik sta dus anderhalf uur te laat hier in Maastricht op de stoep, bij een mevrouw die naar Helmond wil. Maar ik slik mijn eigen ergernis weg, om het voor de klant nog acceptabel te houden. Het helpt niet, dat blijkt wel. 

Jungske

"Nou jungske, als jij nou voorin gaat zitten naast de chauffeur, dan gaat mama wel achterin zitten."

Een mompelend gemopper klinkt op, terwijl een boomlange kerel zich opvouwt en naast mij op de passagiersstoel kruipt. 

"Junkske, denk je aan je gordel of moet mama hem aangeven?"

De zucht wordt nóg dieper. "Ja, mam, dat doe ik zelf wel," komt er lijzig uit zijn mond.

Ik weet alleen dat ik deze jongen met zijn moeder naar het Radboudziekenhuis moet brengen. Wat hij mankeert, weet ik niet. Terecht overigens, het gaat me niks aan.

Maar ik heb mezelf er al vaker op betrapt dat ik mensen zo goed mogelijk probeer te peilen. Na een inschatting weet ik een beetje op wat voor niveau ik ze aan moet spreken om ook werkelijk begrepen te worden. 

Na deze uitspraak kan ik commentaar van lezers verwachten, maar begrijp me goed. Ik wil geen etiketten plakken, ik wil alleen maar dat mijn boodschappen niet te moeilijk of te kinderachtig bij iemand binnenkomen.

Ik besluit bij deze jongen in te steken op het niveau van een 12-jarige.

Aliëns

Het is een vaste klant, driemaal per week gaat hij per taxi naar de dialyse. En dan niet zomaar om de hoek in het ziekenhuis, maar 30 kilometer verder. "Want daar bij ons in dat ziekenhuis gebeuren dingen die Jezus niet wil."

Hij praat er maar af en toe over en verliest zich dan in bloederige beschrijvingen van abortussen. In die gevallen prijs in mij gelukkig met een heel klein gehoorgaatje in mijn rechteroor en een enorme trechter in mijn linker. Ofwel: het geluid is weer weg voordat het tot me door kan dringen. Maar voor de rest...? Ach, verder is het wel een aardige man hoor. 

Vandaag in de taxi ging het over koetjes en kalfjes, totdat hij opeens op iets anders overstapte. 

"Ziet u dat, die strepen in de lucht?" 

Het lijkt een heel neutrale vraag, dus ik antwoord: "Ja, dat zijn vliegtuigstrepen. En daarboven zitten nog wat veerwolken." 

"Nee hoor mevrouw, dat ziet u verkeerd. Dat zijn chemtrails. Die worden gemaakt door ufo's, bestuurd door aliëns. Via die chemtrails strooien de aliëns chemicaliën over de wereld. Die aliëns bedenken dat niet zelf, ze worden aangestuurd door de nefrim gods."

Winterbanden

Elke winter hoor ik het een paar keer: "Chauffeur, u rijdt toch wel op winterbanden?"

En elke keer antwoord ik: "Mevrouw (het zijn altijd vrouwen op leeftijd die dit vragen), u denkt toch niet dat mijn baas wil dat zijn klanten gevaar lopen?"

"He, o gelukkig, dan is het goed."

Ronduit nee zeggen wil ik niet, dan zit ik met bange klanten die de volgende keer een ander taxibedrijf bellen. Ja zeggen kan ook niet, dan lieg ik dat het barst. Zoals ik het nu oplos zeg ik in feite niks en de klant neemt daar genoegen mee. Mooi toch? 

Vandaag bracht ik een stel dat nog lang niet op leeftijd is van het ziekenhuis naar huis. Normaal gaan ze altijd met de eigen auto, nu kon dat even niet. En voordat ik het in de gaten had, stelde de man opeens DE winterbandenvraag. Hij formuleerde hem alleen iets anders: "Ik heb me altijd afgevraagd of jullie nou echt elk najaar en voorjaar al die banden wisselen."

Syrië

Nog één rit en dan zit mijn dienst erop. Fijn. Ik heb honger. Het zal wel uitlopen, want als ik om 18:00 uur nog van Den Bosch naar Wageningen moet, ben ik echt niet om 19:00 weer terug.  Maar wat moet, moet.

Mustafa blijkt een 17-jarige Syrische asielzoeker, een vriendelijke, vrolijke knaap die met een zwaar accent toch goed Engels spreekt. Ik haal hem op bij de IND.

“Heb je al gegeten?” vraag ik hem terwijl ik de navigatie instel.  Als alles meezit doen we 44 minuten over de reis. “Eh, nee”, antwoordt hij. “Eigenlijk heb ik vanaf vanmorgen 6 uur niet meer gegeten. Toen werd ik opgehaald omdat ik op tijd hier moest zijn.

Dieet

"U bent lekker vroeg, dan ben ik vroeg thuis. Dat zal mijn vrouw wel fijn vinden, dan hoeft ze niet alleen te eten."
"Oh? Heeft u bij de dialyse dan nog niet gegeten?"
"Een crackertje. Ik had twee broodjes kunnen krijgen, maar die blief ik niet. Ik eet sowieso alleen nog maar crackertjes. Dat is begonnen omdat ik een nieuwe nier wilde. De dokter vond mij veel te zwaar, hij zei: 'Als u nou eens afvalt naar 100 kilo, dan kunnen we eens verder kijken'. Enfin, ik naar de diëtiste, daar kreeg ik van die flesjes. Drie keer daags dronk ik zo'n flesje en verder helemaal niks. Want omdat ik nierpatiënt ben, mag ik maar een halve liter vocht per dag drinken.

Scooter

"He, nou doe ik het weer. Sorry chauffeur, maar ik heb mijn hele leven zelf gereden en dan is het heel moeilijk om als passagier niet automatisch 'mee te rijden'. Ik ben nu bijna 92 en pas twee jaar geleden heb ik besloten om niet meer zelf te rijden. Niet dat ik verder niet goed ben hoor, maar af en toe werd ik duizelig en dat kun je niet hebben als je met 120-130 over de autoweg rijdt."

Ik ga er eens wat beter voor zitten. Zulke vrouwen kom ik niet vaak tegen en dit riekt naar een verhaal. En ja hoor, een aanmoediging is niet eens nodig. 

Snob

Als ik mevrouw op de oprit van haar villa in laat stappen, vraag ik haar meteen of ze er bezwaar tegen heeft als ik de volgende klant eerst wegbreng. "Die meneer hoeft nog geen kilometer mee. Als ik u dan eerst weg zou brengen wordt dat voor die man een enorme omweg." Ze vindt alles best, ze heeft vandaag tijd genoeg, zegt ze. 

Even later stapt de andere klant in: 92 jaar oud en al 20 jaar een van mijn buren. Ik begroet hem dus joviaal als een oude bekende, waarna de eerste passagier me een beetje verbaasd aankijkt. "O sorry mevrouw, dat had ik u nog niet gezegd. Maar ik ken deze man al heel erg lang, daarom tutoyeren we elkaar." Ze begrijpt het. 

Geheugen

Ze gaat van Den Bosch naar Eindhoven, op bezoek bij haar jongste zus. "Dat komt mooi uit, ik moet deze mevrouw ook naar Eindhoven brengen", wijs ik haar op de medepassagier. Voordat ik beide dames ophaalde, had ik de route al in de tomtom gezet: de eerste mevrouw moest naar de revalidatie bij Blixembosch -tegen de noordgrens van de stad, de tweede wilde naar de San Giorgilaan. Dat adres zei me helemaal niks, maar volgens de tomtom was dat ergens in het zuidelijkste puntje van de wijk Stratum, wat ook de zuidgrens van Eindhoven is. Vanuit Den Bosch was het eigenlijk allemaal heel logisch. 

Treinstremming

Lang leve NS!
Wie mij kent, weet nu dat er iets aan de hand is. Is dit sarcasme? Ben ik een beetje... uh... van het padje aan het raken?
Neen.
Daarom herhaal ik nog maar eens:
LANG! LEVE! NS!

Of als ik heel eerlijk moet zijn: lang leve die ene medewerkster van de NS servicebalie in 's-Hertogenbosch!